ศิวะนั่นเอง เขายืนรออยู่แล้วที่หน้าบ้านและยิ้มกับคนทั้งสอง เป็นรอยยิ้มที่ลินินไม่คิดว่าจะได้เห็นบนหน้าดุ ๆ ของนายทหารหนุ่มใหญ่ นทีเข้าไปกอดและทักทายเพื่อนรุ่นน้องก่อนจะหันกลับมายังบุตรสาว
“นิน...มานี่ซี ลูกต้องยังจำอาศิวะได้แน่เพราะตอนนั้นป๊าพาลูกมาด้วยกันยังไงล่ะ”
“สวัสดีค่ะอาศิวะ”
ลินินยกมือไหว้นายทหารหนุ่มใหญ่ซึ่งแม้ไม่เจอกันหลายปีแต่เขายังดูสมาร์ทและหน้าตาก็ยังหล่อเหลาเหมือนเดิม ศิวะชะงักเล็กน้อยขณะจ้องหน้าเด็กสาวที่เขาเคยเห็นหล่อนมาเมื่อหลายปีก่อนเช่นกัน ตอนนี้ลูกสาวของเพื่อนรุ่นพี่โตขึ้นเป็นสาวสะพรั่งแต่สิ่งที่ไม่ต่างไปจากแต่ก่อนคือการแต่งตัวและทรงผมซอยสั้นทำให้หล่อนดูเหมือนทอมบอย แต่ที่แตกต่างไปนั้นคือใบหน้าสวยหวาน ใช่...เขาสังเกตเห็นว่าถึงแม้ลินินจะแต่งตัวทะมัดทะแมงแต่หล่อนก็ปัดแก้มแต่งหน้าทาปากด้วยลิปสีชมพูอ่อนและความสวยหมดจดของหล่อนสะดุดตาของนายทหารหนุ่มใหญ่ที่เคยตั้งแง่ว่าหล่
