ลินินร้องขึ้น เสียงของหล่อนทำให้ศิวะต้องรีบหันกลับมามองและต้องตกใจเมื่อเห็นเด็กสาวล้มนั่งอยู่บนพื้นหญ้า
“ลินิน...เกิดอะไรขึ้น หนูเป็นอะไร!”
นายทหารหนุ่มใหญ่รีบปรี่เข้าไปและประคองร่างของเด็กสาวที่นั่งอยู่โดยไม่รู้ว่านั่นเป็นแผนของหล่อนที่จะลองแกล้วยั่วเขาสักหน ยั่วให้อยากแล้วหล่อนจะปล่อยให้เขาค้างเติ่ง...คอยดูสิ!
“อาซี...นินสะดุดก้อนหินเมื่อกี๊นี้ค่ะ อูย...เจ็บจังเลย”
“นินเจ็บตรงไหน” เขารีบก้มดูไม้ล้มลงก็เกิดว่า
“เจ็บที่ข้อเท้าเนี่ยค่ะอาซี...อูย”
“ลุกขึ้นไหวหรือเปล่า คงเจ็บมากซีนะ อาผิดเองที่เดินลิ่ว ๆ ไม่ยอมมองหลังเลยไม่ได้ดูเลยว่าลินินเดินมาทันหรือเปล่า แล้วนี่เจ็บมากไหม แล้วนี่จะเดินไหวหรือเปล่า?”
”ได้นั่งพักสักหน่อยก็คงยังชั่วค่ะ”
พอลินินบอกอย่างนั้นศิวะก็หันซ้ายขวาขณะกวาดตามองไปรอบ ๆ กระทั่งสายตาไปหยุดที่ไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“เอาอย่างนี้แล้วกันเดี๋ยวอาจะอุ้มลินินไปนั่งพักที่ต้นไม้ต
