บทที่ 27
ก๊อก ก๊อก ก๊อก หญิงสาวเคาะประตูเป็นการขออนุญาตและเปิดประตูเข้าไป เจนิตาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะและต้องขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจที่ไม่เห็นผู้เป็นของเจ้าของห้องนั่งอยู่ที่เก้าอี้ประจำตำแหน่ง แต่เธอไม่ต้องสงสัยนานนักเมื่อร่างบางถูกสวมกอดจากทางด้านหลังพร้อมๆกับที่ถูกขโมยหอมแก้มสองฟอดใหญ่
“ทำไมวันนี้มาช้าจังครับ ผมรอเจนตั้งนานรู้ไหมคิดถึงจะแย่”
“เว่อร์” เจนิตาว่าเข้าให้แต่ต้องกลั้นยิ้มสุดความสามารถกับลูกอ้อนของท่านประธานแห่ง เอเค พร็อพเพอร์ตี้ ที่น้อยคนนักจะได้เห็น ตติยะจูงมือเธอให้เดินตามไปที่เก้าอี้ตัวใหญ่เขานั่งลงแล้วดึงเธอให้นั่งลงบนตัก
“ป้อนหน่อยสิครับ”
“คุณไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะคุณเต้ ทานเองสิคะ”
“รู้ครับว่าไม่ใช่เด็กๆ แต่ผมอยากอ้อนแฟนอ่ะไม่ได้เหรอ น่านะป้อนหน่อย” เจนิตาอ่อนอกอ่อนใจจึงหยิบซ่อมจิ้มแซนด์วิชชิ้นเล็กๆป้อนให้ถึงปากเขา
“อร่อยจัง จะให้ดีต้องมีนมด้วยนะครับ”
“เอาไหมล่ะคะ
