บทที่ 34
ฝ่ายเจนิตานั้นรู้ตัวตั้งแต่โดนอุ้มขึ้นจากโซฟาแต่แกล้งทำเป็นหลับเพราะกำลังงอนและไม่อยากคุยกับเขา หญิงสาวหยิบหมอนข้างมาวางกั้นกลางระหว่างเขาและตัวเองเอาไว้ก่อนจะล้มตัวลงนอนทำทีว่าหลับเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกตติยะขมวดคิ้วเมื่อเห็นหมอนข้างมาวางกั้นกลางบนเตียงเพราะตอนที่เขาอุ้มเจนิตามานอนบนเตียงยังไม่มีสิ่งกีดขวางนี้อยู่เลย ร่างสูงยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าคงเป็นฝีมือแม่เสือสาวที่กำลังงอนเขาอยู่เป็นแน่ตติยะก้าวขึ้นเตียงช้าๆก่อนจะหยิบหมอนข้างโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ไม่มีสิ่งใดมากีดขวางให้เขาอยู่ห่างจากเธอได้เพราะเขาจะไม่ยอมนอนหลับโดยไม่มีร่างนุ่มนิ่มอยู่ในอ้อมกอดเป็นอันขาด ลำแขนแข็งแรงตวัดร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดเหมือนอย่างเคยแต่คราวนี้เจนิตากลับดิ้นรนไม่ยอมให้เขากอดดังเช่นทุกคืน
“ปล่อยนะ เจนจะนอน”
“ก็นอนสิครับ ผมก็กำลังจะนอนเหมือนกัน”
“อย่ามากอดได้ไหมเจนอึดอัด” เจนิตาต่อว่าด้วยน
