บทที่ 36
“หนูเจนนอนก่อนได้เลยนะจ๊ะ ถ้าลองตามิ่งชวนไปดื่มแบบนี้คืนนี้คงยาว”
“ค่ะ เจนรู้สึกเพลียๆเหมือนกันคงเพราะวันนี้เดินหลงป่าอยู่นาน”
“ถ้างั้นก็นอนซะนะจ๊ะ ไม่ต้องคิดมากเดี๋ยวพรุ่งนี้ป้าจะให้ตามิ่งไปส่งหนูกับสามีที่หมู่บ้านเอง”
“ขอบคุณมากค่ะป้า”
“นอนซะ ป้าก็จะไปนอนแล้วเหมือนกัน” เจนิตาล้มตัวลงนอนพร้อมดึงผ้าห่มคลุมกายเนื่องจากอากาศเย็นจัดกว่าตอนหัวค่ำมากนัก แต่พอหลับไปได้ไม่นานภาพที่เธอและตติยะโดนทำร้ายก็ตามมาหลอกหลอนจนร่างบางสะดุ้งตื่นเจนิตาหันซ้ายแลขวาอย่างหวาดกลัว เพราะตอนนี้ในกระท่อมมีเพียงแสงสลัวจากตะเกียงเจ้าพายุที่นางศรีจุดไว้เท่านั้น หน้าผากกลมกลึงชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งๆที่อากาศเย็นจัดเจนิตารู้แล้วว่าเธอกำลังจะโดนไข้เล่นงาน แต่เป็นเพราะเกรงใจไม่กล้ารบกวนสองผัวเมียสูงวัยไปมากกว่านี้ และนางศรีเองก็เพิ่งจะแยกไปนอนเธอจึงตัดสินใจล้มตัวลงนอนทั้งๆที่ตอนนี้เธอปรารถนาให้ตติยะกลับเข้าม
