ฉันดับหน้าจอโทรศัพท์ ต่อให้คนที่พยายามเข้ามา จะพูดดีกับฉันแค่ไหน หรือต่อให้พยายามจะหยอดคำหวานสักเท่าไหร่ มันก็ไม่มีความหมายอะไรกับฉันหรอก ขนาดคนที่คบกันมาตั้งหกปี ฉันยังรับรู้ไม่ลึกซึ้งในสิ่งที่เขาเป็น แล้วนับประสาอะไรกับคนที่พึ่งเจอกัน
หนึ่งเดือนต่อจากนั้น
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเก็บคะแนนของนักศึกษาปีที่3 แบบฉัน ทุกอย่างราบรื่นมาก ไม่มีจุดไหนติดขัด สมกับความตั้งใจตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้ายของฉันจริงๆ
"ปาย วันนี้ไปเที่ยวกันนะ ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างหลังจากที่วันๆ เอาแต่เรียนแล้วก็ทำงาน นะๆ" สีหน้าออดอ้อนของเมยี่ส่งผลให้ฉันขยับยิ้มกว้าง อ้อนเก่งมาก ที่สุดของที่สุดเลย
"หาตังค์ทุกวันเลย ขอให้วันนี้เป็นวันใช้ตังค์นะ"
"อื้อ กี่โมงล่ะ"
"หาาา..." ยัยเมตะโกนออกมาเสียงดัง ส่งผลให้ฉันหลุดเสียงหัวเราะออกมาทันที
"ตกใจอะไร ฉันถามเธอว่ากี่โมง"
"เห้ยแบบ ไม่มีปัญหาอะไรเลยเหรอ แบบ คัดค้านอะไร
