แม่บ้านน้ำพยักหน้าเห็นด้วย
“อยู่ไปก็มีแต่ทำให้บ้านนี้ไม่สงบ”
คำพูดนั้นเบาพอจะไม่ให้โต๊ะใหญ่ได้ยิน… แต่หารู้ไม่ว่า น้าเล็กที่ยังนั่งนิ่งอยู่ กลับหูไวเกินคาด
มือที่จับช้อนสั่นไหวเล็กน้อย รอยยิ้มคมคายแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างทันที
เธอกดริมฝีปากแน่น ไม่แม้แต่จะหันไปมองแม่บ้าน แต่ในแววตา กลับมีไฟบางอย่างลุกโชนขึ้นมาเงียบๆ
“เดี๋ยวเถอะ… รอให้ฉันได้เป็นใหญ่ในบ้านนี้ก่อน แล้วพวกแกจะต้องออกไปให้หมด!”
น้าเล็กคิดในใจ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนมุมปาก ขณะที่สายตายังจับจ้อง ทุกการเคลื่อนไหวของทั้งสองคนอย่างระมัดระวัง
บรรยากาศโต๊ะอาหารที่เงียบอยู่แล้ว กลับอึดอัดยิ่งกว่าเดิม…
ทันใดนั้นเอง
เสียงรองเท้าแตะเบาๆ ดังลงมาจากบันไดไม้ ทุกคู่สายตาบนโต๊ะอาหารพลันเงยขึ้นมอง
สาวน้อยหน้าหวานในชุดลำลองเรียบง่าย ก้าวลงมาบันใดทีละขั้น ก่อนเดิมมาหยุดหน้าโต๊ะอาหารเช้า
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณแม่… คุณอา… น้าเล็ก”
พลับเพา
