ตอนที่สอง ผู้ถูกเลือก2

1197 Words

ไม่เพียงแต่คนอื่นที่อิจฉาพิจิกาด้วยเหตุว่าลอร่ามอบโอกาสที่แสนพิเศษให้พิจิกาก็ขอบคุณลอร่าเหมือนกันที่ให้โอกาสและดูแลหล่อนเป็นอย่างดีตลอดเส้นทางสายนี้ที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ... ลอร่าเองก็ขอบคุณพิจิกาไม่ต่างกัน สายตาทายาทเอเจนซี่อย่างหล่อนมองเห็นแววซูเปอร์โมเดลของพิจิกาตั้งแต่สมัยเรียนแฟชั่นด้วยกันแล้วเพราะว่า พิจิกาสวยและรูปร่างดีใส่อะไรก็สวยไปหมด ลอร่าทาบทามพิจิกามาตลอดให้เข้าสังกัดแต่พิจิกาไม่ยอมใจอ่อนเพราะชอบงานเบื้องหลังมากกว่า... จนเมื่อพิจิกามีปัญหาครอบครัวและเคว้งคว้างอยู่พักหนึ่งลอร่าจึงให้งานหล่อนจนต้องกระโจนเข้ามาทำเบื้องหน้าและสร้างชื่อเสียงให้เอเจนซี่ของลอร่าติดอันดับต้นๆ ในวงการยิ่งโด่งดังขึ้นไปอีก พิจิกาไม่มีเวลามากหล่อนต้องการออกไปผ่อนคลายที่สวนสาธารณะหรือร้านกาแฟสักที่แถวนี้... หล่อนเอ่ยลาลอร่าเพราะว่าอีกฝ่ายต้องมานั่งทำงานต่อเพราะไม่ได้มีหน้าที่ดูแลพิจิกาอย่างเดียวพอพิจิกาหยุดหล่อนจึงไม่ได้หยุดด้วยทุกครั้งวันนี้พิจิกาจึงต้องเดินออกมาข้างนอกคนเดียว “เดี๋ยวสิดีนี่...” ชื่อเล่นชื่อเดือนของพิจิกาถูกลอร่าเรียกเป็นคำว่าดีนี่ตลอดเพราะเพื่อนร่วมงานคนอื่นไม่ถนัดออกเสียงภาษาไทยดีนี่จึงถือว่าเป็นชื่อสากลในวงการของพิจิกาด้วยอีกชื่อ... ลอร่าเรียกให้พิจิการอก่อนจะค้นหาของในลิ้นชักโต๊ะทำงานได้กล่องแท็บเล็ตแบรนด์ดังจากทางฝั่งเอเชียที่ตีตลาดโลกคู่กับแบรนด์ดังของอเมริกาแบบสูสีกันยื่นให้พิจิกา... “ทางบริษัทเค้าฝากมาให้เธอตั้งแต่ตอนที่เธอไปงานเปิดตัวของแบรนด์นี้ที่ไทม์สแควร์แล้ว... ฉันลืมให้เธอ” เป็านเรื่องธรรมดาสามัญสำหรับการทำตลาดไปเสียแล้วเมื่อนางแบบของสินค้ามักจะได้สินค้าสมนาคุณด้วยบางแบรนด์ถึงกับเสนอให้ดารานางแบบดังใช้สินค้าของพวกเขาเพราะถือว่าเป็นการโปรโมตไปในตัว... พิจิกาเอ่ยขอบคุณลอร่า... รับแท็บเล็ตนั้นมา “อย่าลืมเอาไปค้นหาหน้าตาของพ่ออาเธอร์นั่นล่ะ เผื่อเธอสนใจจะได้ลงตำแหน่งแข่งขันชิงหัวใจเขากับสาวๆ บ้าง...” ลอร่าแซวก่อนที่พิจิกาจะเดินจากไป... พิจิกาได้แต่หัวเราะไม่ต่อปากต่อคำกับเพื่อน.. หล่อนคงไม่ลงชิงตำแหน่งนั้นหรอกเพราะสำหรับหล่อนอาเธอร์คือคนใจร้ายใจดำไม่ฟังเหตุผลใครและเอาแต่ใจอย่างเป็นที่สุด... ที่สำคัญหล่อนมีเป้าประสงค์ที่ไม่หวังดีกับเขาเพราะหลังจากเสร็จภารกิจชิงเพชรกลับคืนมาแล้วหล่อนควรจะต้องทำตัวห่างเหินจากเขาให้มากที่สุดเพื่อจะได้ไม่ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีก... ร้านกาแฟสัญชาติอเมริกันร้านโปรดของพิจิกาค่อนข้างหนาตาด้วยผู้คนมากมาย หญิงสาวไม่ได้สังเกตคนในร้านนักเพราะว่าหล่อนเป็นคนที่ไปไหนมาไหนโดยที่ไม่ค่อยมองคนรอบข้างอยู่แล้วด้วยความที่เป็นคนรักความเป็นส่วนตัว หล่อนสั่งกาแฟกับพนักงานที่จำหน้าตนได้ดีเพราะหล่อนคือลูกค้าประจำของร้าน แทบไม่ต้องเอ่ยเมนูพนักงานก็จำออร์เดอร์กาแฟอเมริกาโน่ของหล่อนได้พิจิกาจ่ายเงินแล้วรอรับกาแฟก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาเล็กๆ มุมลึกลับในร้านซึ่งเป็นมุมโปรดของหล่อน... นางแบบสาวลองแกะแท็บเล็ตที่ลอร่าให้ออกมามีโน้ตแปะไว้สั้นๆ ว่าได้ใส่ซิมการ์ดใหม่ให้หล่อนพร้อมให้หมายเลขมาอย่างเรียบร้อย... พิจิกายิ้มออก นึกขอบคุณในความใส่ใจของลอร่าที่มีต่อหล่อนยังคิดว่าถ้ามีพี่ชายหรือน้องชายจะจองลอร่าไว้ให้อีกฝ่ายก่อนที่ลอร่าจะตกลงปลงใจกับหนุ่มๆ หลายหน้าหลายตาที่ดาหน้าแข่งกันเข้ามาจีบ... การเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตสำหรับเครื่องไม้เครื่องมือสมัยนี้ค่อนข้างเป็นที่น่าพอใจสำหรับพิจิกาหล่อนลองเล่นไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกชอบใจในฟังก์ชันการใช้งานที่มีการพัฒนาขึ้นหลายๆอย่าง... หญิงสาวนึกถึงร้านเพชรที่ตนเป็นพรีเซนเตอร์ให้แล้วก็นึกอยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับแบรนด์นี้เพราะหล่อนไม่เคยได้ศึกษามาก่อนหญิงสาวเสิร์ชหาข้อมูลเกี่ยวกับร้านมิราเคิล เจ็มอ่านไปเรื่อยๆ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะค้นหาชื่อของอาเธอร์เจ้าของมิราเคิล เจ็มเพื่อหาผลลัพธ์จากชื่อเขาในแบบรูปภาพ... ภาพมากมายของอาเธอร์ปรากฏในหน้าค้นหา.... พิจิกาอ้าปากค้างเมื่อเห็นหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเขายามเมื่อนักข่าวถ่ายภาพสำหรับงานต่างๆ และมันมาปรากฏบนอินเทอร์เน็ต ดวงตาสีบรั่นดีที่วาววับตามแบบฉบับคุณชายคาสโนวาฆ่าไม่ตายนั้นสะกดพิจิกาเข้าเต็มๆ... หัวใจของหล่อนเต้นแรงราวกับจะหลุดออกนอกอกความรู้สึกเบาโหวงในใจเกิดขึ้นกะทันหันจนมือของหล่อนเย็นเฉียบไปหมด... แท็บเล็ตขนาดแปดนิ้วหลุดจากมือของพิจิกาหล่นลงไปบนพื้นพรมดังตุบ... ภาพที่อยู่บนแท็บเล็ตทำให้หญิงสาวมีสีหน้าลำบากใจอย่างถึงที่สุด... และที่แย่กว่านั้นก็คือมีคนยืนอยู่ตรงหน้าหล่อนและหน้าตาเหมือนเจ้าของภาพในแท็บเล็ตราวกับว่าเป็นคนคนเดียวกัน... ดวงตาคมสวยของพิจิกากะพริบปริบๆ ภาพคนที่ยืนยิ้มด้วยรอยยิ้มบาดตาบาดใจอยู่ก็ยังไม่หาย... นั่นคือเขา... คนที่หล่อนปวารณาว่าจะไม่เข้าใกล้เขาอีกตลอดชีวิตของหล่อน... และเขาก็คือคนเดียวกันกับอาเธอร์เจ้าของมิราเคิล เจ็มที่หล่อนเพิ่งตกลงว่าจะทำงานด้วย... โลกมันช่างกลมอะไรเยี่ยงนี้... “ผมเคยคิดว่าคุณจะลืมนึกถึงผมไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าคุณยังคงจำผมและค่ำคืนนั้นของเราได้แน่ๆ จริงไหม” เขาเดินเข้ามาใกล้หล่อนแล้วก้มลงหยิบแท็บเล็ตที่แทบเท้าหล่อนขึ้นมาให้... เรียวปากบางเฉียบของเขายิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นว่าในหน้าจอแท็บเล็ตนั่นเต็มไปด้วยรูปของเขา... นั่นไม่ร้ายเท่าแววตาร้ายกาจและการที่ร่างสูงทรุดลงนั่งข้างๆ พิจิกาโดยไม่เอ่ยขออนุญาตอะไรสักคำ... พิจิกาอยากจะให้ตอนนี้มันเป็นแค่ความฝัน... เพราะถ้ามันเป็นเรื่องจริงหล่อนก็ขอกลั้นหายใจตายเพื่อหายไปจากสถานการณ์นี้ให้ได้เร็วที่สุด... แต่ก็นั่นแหละ... ไม่ว่าหล่อนจะพยายามทำให้โลกหยุดหมุนหรือว่าอะไรมันย่อมไม่สำเร็จเมื่อคุณชายคาสโนวาอยู่ตรงหน้าหล่อนพร้อมด้วยรอยยิ้มที่มาจากทั้งปากทั้งตาของเขา... นี่มันไม่ใช่ฝันแน่ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more