Chapter 4 | เด็กสาวหน้ามึน
1529 Words
หลายวันต่อมา...
"แล้วเรื่องวันเกิดลูก ปีนี้เอาธีมอะไรดีคะ อีกไม่กี่วันก็ถึงแล้ว แม่ตื่นเต้นจัง"
"ปีนี้ผมขอไม่จัดได้ไหมครับแม่"
"ทำไมล่ะ"
"ผมแค่ไม่อยากให้จัดเฉย ๆ ครับ กลัวแม่เหนื่อย"
"เหนื่อยอะไรล่ะ แม่ไม่ได้เป็นคนทำเองสักหน่อย แค่จ้างออแกไนซ์มาจัดให้ทั้งนั้น"
"ถึงแบบนั้นผมก็ไม่อยากให้แม่เหนื่อยอยู่ดีครับ ผมขอนะปีนี้ไม่จัด"
"โอเค ไม่อยากจัดก็ไม่จัด"
โดยพอแม่ของเขาพูดออกมาแบบนั้น ชายหนุ่มก็นั่งทานข้าวของตัวเอง แต่จะมีบางครั้ง ที่หันไปพูดกับผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ
"แล้วช่วงนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง"
"ก็เรื่อย ๆ ครับ" เขาต้องพูดตอบพ่อออกไปแบบนั้น เพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี
"เมื่อวาน แม่เจอหนูวิเวียนที่ห้างด้วย แกยังน่ารักและสดใสอยู่เหมือนเดิมเลย"
"....."
"น้องถามหาลูกด้วยนะ"
"ถามหาทำไมครับ ก็เจอกันแทบทุกวันอยู่แล้ว" เพราะตัวเด็กสาวนั้น ก็มาวอแวกับเขาแทบทุกวันอยู่แล้ว โดนไล่โดนด่าแต่ก็ยังไม่เคยจำ หน้ามึนจริง ๆ
"ไม่คิดจะใจอ่อนให้น้องจริง ๆ เหรอลูก น้องดูรักลูกมากเลยนะ"
เขาไม่ตอบผู้เป็นแม่ แต่เลือกนั่งทานข้าวของตัวเองต่อจนเสร็จ พร้อมกับขอตัวกลับคอนโด
"ทำไมไม่นอนบ้านสักวันล่ะลูก ตอนนี้ก็ดึกแล้วนะ" ขณะที่เขาเดินออกมาจากบ้านกำลังจะเข้ามานั่งในรถ แต่ผู้เป็นแม่เดินตามเข้ามาพร้อมกับพูดออกมา
"พรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้าครับแม่"
"แต่ครั้งก่อนที่มาลูกบอกว่าครั้งนี้จะนอนบ้านไม่ใช่เหรอ"
"เอาไว้ครั้งหน้านะครับ พรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้าจริง ๆ"
"เอาแบบนั้นก็ได้ ขับรถกลับดี ๆ ล่ะ อย่าขับเร็ว"
"ครับแม่" ชายหนุ่มตอบผู้เป็นแม่ แล้วเข้ามานั่งในรถของตัวเองในที่คนขับ พร้อมกับเลื่อนกระจกรถลง
"ฝันดีนะครับแม่"
"เช่นกันค่ะ"
"เข้าบ้านไปได้แล้วครับ ตากน้ำค้างตอนกลางคืนนาน ๆ ไม่ดีนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้"
"ลูกขับรถไปก่อน เดี๋ยวแม่ถึงจะเข้าบ้าน"
"งั้นผมไปก่อนนะครับ" ควันหลงกดเลื่อนกระจกขึ้น พร้อมกับขับรถออกมาด้วยความเร็วไม่มาก มุ่งตรงสู่ผับที่นัดกันกับราชาเอาไว้ โดยใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เขาก็มายังสถานที่นัดหมาย
ชายหนุ่มลงจากรถ แล้วรีบเข้าไปในสถานบันเทิงทันที ซึ่งทางที่เขาเลือกเข้ามา จะเป็นโซนด้านหลัง ที่มีเฉพาะเจ้าของผับ แล้วก็เพื่อน และคนสนิทเท่านั้นที่สามารถใช้ทางนี้ได้
พอเดินขึ้นมาบนชั้นสองของผับ เขาก็รีบมองหาเพื่อนอย่างราชาทันที
"ทางนี้เพื่อน"
ซึ่งพอเห็นเพื่อนโบกมือให้ ชายหนุ่มก็รีบเดินเข้าไปนั่งลงร่วมโต๊ะ ที่ตอนนี้มีราชาที่เป็นเพื่อนสนิท ส่วนถัดมาจะเป็น ปราชญ์ น้องชายของเจ้าของผับนี้ และถัดมาอีก จะเป็น สายลม และ สายฟ้า ที่เป็นแฝดกัน ซึ่งทั้งสองคนเป็นรุ่นน้องที่เคยเรียนมัธยมปลายมาด้วยกัน แต่พอขึ้นมหาลัย ทั้งสองคนแยกย้ายไปเรียนอีกมหาวิทยาลัยที่ใกล้กันกับเขา ถึงจะเรียนคนละมหาลัย แต่เราก็ยังไปมาหาสู่กันตลอด
"ขอโทษที่มาช้านะ พอดีกูกลับไปทานข้าวที่บ้านมา"
"ไม่เป็นไร กูกับไอ้ปราชญ์ก็เพิ่งมา"
"ใช่ครับเฮียควัน ผมกับไอ้ฟ้าก็มาเมื่อกี้นี้เอง"
"วันนี้อยากสั่งอะไรก็สั่งได้เลยนะ เพราะกูชวน เดี๋ยวเลี้ยงเอง" ปราชญ์พูดกับเขาพร้อมกับยกมือเรียกพนักงานเพื่อให้ยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ
โดยเขานั่งรอไม่นาน เครื่องดื่มต่าง ๆ ก็ต่างทยอยยกมาเสิร์ฟ โดยที่มีสายลมคอยชงให้คนนั้นคนนี้
"วันนี้คนเยอะนะ" เพราะเขามองไปยังด้านล่าง ต่างมีนักท่องราตรี ต่างเพลิดเพลินกับการดื่มและเสพแสงสีเสียงเต็มไปหมดเลย
"เป็นปกตินี่หว่า ก็เยอะแบบนี้ทุกวัน แล้วทำไมวันนี้มึงไม่ชวนนาเนียร์มาด้วยล่ะ ปกติถ้ามาเที่ยวแบบนี้ ยัยนั่นไม่เคยพลาดไม่ใช่เหรอ"
"ช่วงนี้มันติดเด็ก" ซึ่งพอราชาพูดออกมาแบบนั้น ปราชญ์ก็ทำหน้าตกใจ
"จริงจัง ยัยเนียร์เพื่อนของพวกมึงน่ะเหรอติดเด็ก"
"อืม"
"ไม่อยากจะเชื่อเลย แล้วเด็กที่ว่านั่นเด็กที่ไหนวะ"
"รุ่นน้องวิศวะพวกกูเอง"
"เดี๋ยวสักวัน กูต้องไปเห็นหน้าให้ได้ ว่าใครที่เอายัยเนียร์อยู่"
ควันหลงก็ไม่ได้พูดอะไรกับเพื่อนเลย เอาแต่นั่งฟังเงียบ ๆ พร้อมกับดื่มเครื่องดื่มมึนเมาไปเรื่อย ๆ จนเวลาผ่านมาเกือบเที่ยงคืน เครื่องดื่มตรงหน้าก็เริ่มหมดแล้ว ชายหนุ่มจึงยกมือเรียกพนักงานเพื่อจะสั่งเครื่องดื่มใหม่
โดยพอพนักงานสาวอยู่แถวนั้นเห็นเขายกมือ เธอก็รีบเดินมา ซึ่งควันหลงก็รู้สึกคุ้นหน้าเธอคนนี้มาก แต่นึกอยู่นานก็นึกไม่ออก
ในระหว่างที่นั่งนึกอยู่นั้น ราชาที่กลับมาจากเข้าห้องน้ำ ก็เดินมานั่งลงด้วยท่าทีไม่พอใจอะไรบางอย่าง ซึ่งเขาเห็นแบบนั้นก็นึกสิ่งที่ตัวเองนึกอยู่นานออก จึงรีบหันไปจ้องมองยังเพื่อนคนที่ลงมานั่งเมื่อกี้อีกครั้ง พร้อมกับสลับกับพนักงานสาวที่ยืนอยู่
"ฉันบอกให้กลับไปไม่ใช่เหรอ ทำไมยังทำงานอยู่อีก" ราชาพูดออกมา พร้อมกับจ้องมองไปยังพนักงานสาว
"ไม่ทราบว่าลูกค้าต้องการสั่งเมนูเครื่องดื่มอะไรคะ" แต่พนักงานสาวพูดสวนกลับไม่สนใจราชาเลย แต่เลือกที่จะหันมาสอบถามพวกเขาแทน
"เวียงพิงค์"
"ถะ...ถ้าลูกค้าไม่ต้องการสั่งอะไร งั้นดิฉันขอไปดูแลโต๊ะอื่นก่อนนะคะ" เวียงพิงค์ที่กำลังจะเดินออกไป แต่ก็โดนราชาลุกพุ่งพรวดไปกระชากมือเอาไว้เสียก่อน
"ฉันถามเธออยู่นะ ทำไมไม่ตอบคำถามฉัน"
"ฉันทำงานของฉันอยู่นะราชา นายจะให้ฉันกลับได้ยังไง"
"แต่ฉันสั่ง เธอต้องกลับ"
"นายช่วยมีเหตุผลหน่อยได้ไหม"
"ก็เหตุผลของฉันคือให้เธอกลับห้องเดี๋ยวนี้ กลับ" ราชาก็กระชากแขนเวียงพิงค์เดินออกไป ส่วนเขาและปราชญ์ แล้วก็สองแฝด ก็ทำได้เพียงแค่นั่งจ้องมองเฉย ๆ
"พนักงานสาวคนนั้นคือใครครับ ทำไมเฮียราชาโมโหขนาดนั้น" สายฟ้าที่นั่งนิ่งอยู่ ก็รีบหันมาสอบถามเขา
"ใช่ ๆ ใครวะไอ้ควัน ปกติไอ้ราชาเพื่อนเรามันไม่ใช่คนสติแตกง่ายแบบนี้ ทำไมกับคนนี้มันควบคุมตัวเองไม่ได้เลยล่ะ"
"เมียเก่ามัน"
"เมียเก่า?"
"อืม ไอ้ราชากับผู้หญิงคนเมื่อกี้เคยคบกันสมัยม. ปลาย แต่ก็เลิกกันไปแล้ว"
"ใช่คนที่ทำให้เฮียราชาตัดสินใจไม่ไปเรียนต่อออสเตรเลียใช่ไหมครับ"
"อืม"
"แล้วทำไมถึงเลิกกันล่ะ" ปราชญ์ถามออกมาด้วยความอยากรู้ เพราะมันกับพวกเขาเพิ่งรู้จักกันตอนขึ้นมหาลัย แตกต่างจากสายฟ้าและสายลมที่รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี
"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน มันไม่เคยเล่าสาเหตุการเลิกให้กูฟังเลย"
"น่าจะเลิกกันไม่ดีเท่าไหร่" ปราชญ์ก็บ่นพึมพำออกมา
ควันหลงก็ไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนกลับไปอีก กลับเลือกที่จะดื่มเครื่องดื่มตัวเองจนหมดแก้ว พร้อมกับขอตัวกลับคอนโด เพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว อีกอย่างพรุ่งนี้เขาก็มีเรียนเช้าด้วย
แต่ในขณะที่กำลังเดินลงบันไดอยู่นั้น ก็มีหญิงสาวคนหนึ่ง เดินมาขวางเขาเอาไว้พร้อมกับส่งสายตายั่วยวน โดยเขาที่เห็นแบบนั้นก็รู้เลยว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
"วันนี้มีคนไปด้วยหรือยังคะ"
"เห็นไหมล่ะ"
"ไม่เห็นเลยค่ะ"
"ไม่เห็นก็แสดงว่าไม่มี"
"ถ้าไม่มีแล้ว งั้นวันนี้ดาวขอไปด้วยได้ไหม" หญิงสาวที่แต่งตัวเซ็กซี่ ขยับตัวมาติดกับเขาพร้อมกับวางมือลงมาที่เป้ากางเกงของเขา และลูบมันไปมาเบา ๆ
"อยากไปก็ไป" พอเขาพูดออกมาแบบนั้น ก็เดินออกมาทันที พร้อมกับเข้ามานั่งในรถของตัวเอง ส่วนหญิงสาวที่เดินตามเขามาติด ๆ ก็เข้ามานั่งอีกฝั่ง ซึ่งพอเขาเห็นแบบนั้น ก็รีบขับรถออกมาด้วยความเร็ว โดยจุดหมายของเขาก็คือ โรงแรมแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มาก
- Writer
