“ตัวเองฟังเค้าก่อน” ตังเมเดินตะบึงตะบอนออกมาจากห้องนอน โทสะพลุ่งพล่านบนใบหน้าเนียน ไฟกึ่งเดินกึ่งวิ่งไล่หลังมาติดๆ อย่างพยายามให้เธอรับฟังในสิ่งที่เขาพูด
“ตัวเองไม่ต้องพูดเลยนะ” ใบหน้าสวยหันไปตวาดเสียงกระด้างดังสนั่นหู ก่อนทิ้งตัวนั่งบนโซฟา ยกแขนขึ้นกอดอก ใบหน้าหงิกงอ ราวกับถูกขัดใจอะไรมา และมันคงเป็นเรื่องใหญ่พอสมควร ไม่เช่นนั้นคนที่ทั้งมีเหตุผล และใจเย็นอย่างตังเม คงไม่หัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนี้
“ไฟทำอะไรให้พี่ตังเมอารมณ์เสียอีกแล้ว” น้ำออกตัวเข้าข้างว่าที่น้องสะใภ้อย่างไม่มีข้อกังขา เช่นเดียวกับดิน ลม เธียร และธีร์
“เมื่อไรจะโต หัดมีเหตุผลบ้างได้แล้ว”
“ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตจริงเชียว”
“พี่ตังเมดื่มน้ำส้มเย็นๆ ก่อนครับ” เธียรเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมแก้วน้ำส้มสำหรับสุภาพสตรีของบ้าน
“ขอบใจนะคุณเธียร พี่กำลังอยากดื่มเลย” ตังเมรับน้ำส้มจากเธียรมาดื่มอย่างอารมณ์ดี เธอทำให้ไฟอึ้งงันไปท
