“เจ้าแม่ เจ้าลูกมาหาแล้ว” เรียววิ่งมาตามทางเดินภายในตึกของโรงพยาบาล
“คุณเรียว มาได้ยังไงคะ” ตังเมหันไปตามเสียงที่คุ้นเคย ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มด้วยความดีใจที่เรียวเดินทางมากับทุกคนด้วย
“เจ้าพ่อไปรับที่สนามบินไง ต้องกอดเบาๆ เนอะ คิดถึงเจ้าแม่สุดๆ” เรียวหยุดยืนนิ่งเมื่อวิ่งมาถึงหน้าตังเม แล้วค่อยๆ สวมกอด ด้วยกลัวว่าจะทำให้ชีวิตน้อยๆ ในท้องของตังเมได้รับความกระทบกระเทือน
“คิดถึงสุดๆ เหมือนกันค่ะ แล้วที่ถามว่ามาได้ยังไง เพราะตอนนี้ยังไม่ปิดเทอมซะหน่อย”
“โดดเรียนไง เด็กไม่ดี” ไฟว่า พร้อมทั้งเดินเข้ามาโอบเอวตังเมไว้ หอมแก้มนวลไปอีกหนึ่งฟอดใหญ่อย่างคิดถึงกลิ่นกายหอมๆ ของเธอ
“ก็เจ้าพี่จะมาหาเจ้าน้อง จุ๊บๆ” เรียวมองหน้าท้องของตังเมแววตาเป็นประกาย ยื่นหน้าไปจูบหน้าท้องที่มีน้องน้อยอยู่ในนั้น ทุกคนมองด้วยสายตตาเอ็นดู
“เจ้าพี่ เจ้าน้อง ก็มาเว้ย” น้ำว่าอย่างขบขัน เช่นเดียวกับทุกคน
“อาเรียวหรือเปล่า
