หลังจากกลับจากจังหวัดแม่ฮ่องสอนหนึ่งสัปดาห์ ขณะตังเมกำลังปฏิบัติหน้าที่ของแพทย์ เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ก็มาแจ้งกับเธอว่ามีผู้มาขอพบ และที่ทำให้ต้องแปลกใจเพราะผู้มาพบคือครูนัจมีย์
“พี่เตย ครูนัจมีย์รออยู่ที่ไหนคะ” หลังจากช่วยชีวิตผู้ประสบอุบัติเหตุฉุกเฉินจนพ้นขีดอันตราย ตังเมก็รีบมาที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ทันที
“รออยู่ทางนั้นค่ะหมอมินตรา” ตังเมหันมองไปตามนิ้วประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาล หญิงสาวร่างเล็กนั่งอยู่บนโซฟารับรอง สายตาจับจ้องมือที่ประสานกันไว้บนตักราวกับกังวลอะไรบางอย่าง
“พี่นัจมีย์” เสียงหวานร้องเรียกด้วยความดีใจ น้ำเสียงไม่ดังนัก เพื่อไม่ให้รบกวนผู้มาใช้บริการที่โรงพยาบาล
“ตังเม” ร่างเล็กลุกขึ้นยืน ยิ้มกว้าง เดินเข้าไปสวมกอดหมอสาวด้วยความดีใจเช่นกัน
“ดีใจจังเลยค่ะที่ได้เจอพี่นัจมีย์อีก พี่นัจมีย์มาทำธุระแถวนี้เหรอคะ”
“พี่ตั้งใจมาหาตังเมกับไฟ”
“มาหาตังเมกับไฟ?” สีหน้าของตังเมงุน
