ณ บาร์บนดาดฟ้าที่สูงที่สุดของแมนฮัตตัน กับวิวทิวทัศน์ของเส้นขอบฟ้ากว้างทอดข้ามแม่น้ำฮัดสันไปยังแม่น้ำอิสต์ และเหนืออาคารของไทม์สแควร์ ความสวยงามสร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับสองสาวที่มาเยือนมหานิวยอร์กเป็นครั้งแรก
“สวยเนอะตังเม” มือเล็กของสองสาวเกาะราวระเบียงตื่นเต้นกับทัศนียภาพเบื้องหน้าที่สวยงามราวกับภาพวาด
“สวยมากเลยพี่นัจมีย์” ตังเมเห็นด้วย ความสวยงามเบื้องหน้าช่างตรึงตราตรึงใจ
“พี่ไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม” ความเจริญที่ทันสมัยของบ้านเมือง แสงจากเส้นขอบฟ้า แสงไฟฟ้าที่เริ่มสว่างไสว กำลังทำให้นัจมีย์หลงแสงสีพวกนี้ แต่ก็มิได้ทำให้ลืมเลือนความงดงามตามธรรมชาติของขุนเขาที่จากมา ที่นั่นทำให้เธอสงบ แตกต่างจากที่นี่ที่ทำให้รู้สึกตื่นตัวตลอดเวลาตั้งแต่เท้าเหยียบลงพื้นแผ่นดินนี้ ทุกสิ่งอย่างเป็นไปตามแรงขับเคลื่อนของกลุ่มชนที่ขวักไขว่ ไม่หยุดนิ่งของสังคมเมือง
“ถ้าเป็นฝัน คงเป็นฝันที่ดีมาก เพราะในฝันของ
