ตอนพิเศษ วันทำงานที่อาการกำเริบ
“ขอบคุณนะคะคุณหมอ”
“ครับเป็นหน้าที่หมออยู่แล้วครับ กลับไปอย่าลืมนะครับ ลดหวานลงบ้างนะ”
“ค่ะคุณหมอ สวัสดีนะคะ”
“ครับ สวัสดีครับ” เห้อออ จบเคสสุดท้าย ได้พักกินข้าวสักที ผมบิดขี้เกียจไปมาอยู่ในห้อง สักพักเจ้ากรรมนายเวรผมก็เดินเข้ามาพร้อมเสียงที่บาดหู
“ไอ้ตินน์!!!!!!” ไอ้นาวินนั่นเองครับ
“อะไรของมึง” ผมหันไปทำหน้าดุใส่มัน
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”
“มึงต่างหากไอ้สัส หายหัวไปเลยมึงอะ”
“ติดเคส มึงไม่รู้หรอกแต่ละวันกูผ่าตัดกี่เคส วันละกี่ชั่วโมง มึงเห็นตากูมั้ย หมีแพนด้าชัดๆ” มันเอาหน้ามันมาใกล้ๆ หน้าผม
“ออกไปไกลๆ ไอ้สัส ขนลุก” ผมผลักหน้ามันออกเพราะรู้สึกขนลุกแปลกๆ
“อะไรว่ะ มีเมียแล้วเพื่อนเข้าใกล้แค่นี้ทำเป็นหวงตัวหรอ” ไอ้นาวินไม่ยอมแพ้ มันเดินเข้ามาใกล้ผมก่อนจะนั่งลงที่ที่วางแขนเก้าอี้ ผมลุกขึ้นอย่างไว
“ไอเชี่ยวิน กูขนลุกจริง” ไอ้นาวินมองผมอย่างพิจารณ
