ตอนที่ 1 ยาเสียสาว
904 Words
เสียงเพลงในบาร์ดังสนั่น นักท่องเที่ยวยามราตรีต่างพากันโยกย้ายตัวไปตามจังหวะอย่างสนุกสนาน บ้างก็จับคู่นัวเนียสวีทไม่อายใคร บ้างก็กินอย่างไม่สนใจอะไรเหมือนโลกนี้มีแค่เหล้าและตัวเองเท่านั้น ส่วนฉันน่ะหรอ เป็นสายสอดแนม มองซ้ายทีขวาทีเผื่อจะได้คนหล่อๆ กลับบ้านมั้ง
"มึง กูไปเข้าห้องน้ำนะ ฝากโต๊ะกับพวกนั้นด้วย" พิชชี่ เพื่อนสาวหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ที่โต๊ะกับฉันบอก ก่อนจะเดินตัวลอยไปเข้าห้องน้ำ จะถึงห้องน้ำมั้ย อันนี้อีกเรื่อง ส่วนที่บอกฝากโต๊ะอะ ก็พอได้นะ แต่ถ้าฝากยัยพวกนั้น ฉันว่าแกพูดผิด ยัยพวกนั้นหายหัวไปนานแล้วจ้า ไม่มีทีท่าจะกลับโต๊ะด้วย มาสี่กลับสองตลอดดดดด
"เอ่อ ขอโทษนะครับ" ระหว่างที่กำลังบ่นเพื่อนอยู่นั้น หนุ่มไทยหน้าหล่อก็เดินเข้ามาพร้อมแก้วค็อกเทลสีฟ้าในมือ เอาวะ วันนี้ฉันอาจไม่ต้องกลับคนเดียวกับยัยพิชชี่แล้วก็ได้ อิอิ
"คะ" ฉันหันไปตะโกนถามเขา เพราะตอนนี้เพลงมันดังมากกกก
"ขอชนแก้วด้วยได้มั้ยครับ" นั่นไง ฉันพยักหน้าให้เขาอย่างไว เขายื่นค็อกกเทลแก้วที่ถือมาให้ฉัน ฉันรับมันมาก่อนจะชนกับค็อกเทลที่เขาเอามาจากไหนไม่รู้อีกหนึ่งแก้ว
ฉันดื่มคำเดียวจนหมด และเป็นเวลาเดียวกับที่ยัยพิชเดินมาพอดี
"พิช" ฉันยกมือเรียกมันเมื่อรู้สึกว่ามันจะเดินไปไหนที่ไม่ใช่โต๊ะตัวเอง และแน่นอน เสียงเพลงดังขนาดนี้มันไม่ได้ยินแน่ๆ แล้วจะเดินไปไหนล่ะเนี้ย ผู้ก็ต้องดู เพื่อนก็เมา โอ้ยยยยย
"แฮะๆ เดี๋ยวมานะคะ" ฉันบอกเขา ก่อนจะวิ่งออกมาตามยัยพิชที่จะเดินถึงหน้าร้านอยู่แล้ว คนเมามันเดินไวขนาดนี้เลยหรอวะเนี้ย
"พิช...." เมื่อเดินถึงตัวยัยพิช อยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกหน้ามืด และเริ่มเริ่มร้อนขึ้นมา อ่า นี่มันด้านนอกผับหนิเนอะ อากาศก็คงร้อนปกติแหละ ประเทศไทยนี่นา
"อ้าว แซน" ยัยพิชที่เริ่มรู้สึกตัวว่าฉันจับแขนหล่อนอยู่หันมาหาและจบแขนฉันไว้เหมือนกัน
"พิช ร้อนป่ะ"
"หือ ไม่นะ นี่หน้าหนาว จะร้อนได้ไง บ้า" ยัยพิชบอก แต่ตอนนี้ร่างกายฉันมันร้อนเหมือนโดนไฟเผาเลยนะ
"เห้ยยยย ทำไรแซน" ยัยพิชที่เห็นฉันกำลังจะถกชุดกระโปรงสีดำแสนสั้นออก ก็ร้องห้ามก่อนจะเอามือมาปิดไว้
"ร้อนพิช ร้อนมาก" ฉันว่า มือทั้งสองก็พัดหน้าตัวเองแต่มันก็ไม่หายสะที
"มึงไปกินเหล้าใครป่ะเนี้ย" พิชที่ตอนแรกเหมือนจะเมาแต่พอเห็นฉันเป็นแบบนี้นางก็เหมือนจะมีสติขึ้นมาหน่อยแล้ว
"อือ ค็อกเทล" แล้วค็อกเทลพร้อมผู้ชายหน้าไทยคนหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว กูโดนแล้วแน่ๆ บ้าเอ้ย
"มึงเอาโทรศัพท์มาป่ะ" พิชถาม ฉันส่ายหน้ารัว ตอนนี้สติเริ่มมจะไม่มีแล้ว ร้อน ร้อนมากกก
"มึงรอกูอยู่นี่ ตั้งสติ กูจะพยายามเดินให้เร็วที่สุด" พิชตบหน้าเรียยกสติฉันสองสามที ฉันพยักหน้ารับแม้จะะไม่ค่อยมีสตินักก็เถอะ
ร้อน โอ้ยยยย ร้อนไปหมด มันเหมือนมีไฟสุมอยู่ข้างในเลย พิช เร็วหน่อย ฉันเริ่มไม่ไหวแล้วนะ พิช
"คุณ คุณเป็นอะไรมั้ยครับ คุณ" หือ เสียงใคร
ฉันลืมตาดูเจ้าของเสียงทุ้มนั่น เอ๋ หนุ่มตี๋นี่มันใครนะ มองไม่ชัดเลยแฮะ แล้วเขากำลังพูดอะไรเนี้ย ฟังไม่ออกเลย เฮ้ ช่วยพูดภาษาคนหน่อยได้มั้ย
นั่น คนอยู่ข้างๆ คือยัยพิชนี่ ยัยพิลแน่ๆ ยัยตัวเล็กพิช มันรู้จักกับผู้ชายคนนนี้หรือไง หล่อแบบนี้ต้องเสร็จยัยพิชแล้วแน่ๆ เอ้ะ แล้วยื่นอะไรให้กันดูน่ะ หือออ บัตร บัตรอะไร แล้วยัยพิชพยักหน้าทำไม โอ้ย ตอนนี้ตาฉันพร่าไปหมด ร้อนก็ร้อน ลิ้นก็ชา พิชเร็วหน่อย เรียกรถพยาบาลเร็ว
อ้าวเฮ้ย อุ้ม อุ้มฉันทำไมเนี้ย กรี๊ดดดดดด อยากจะกรี๊ดนะ แต่กรี๊ดไม่ออก ถ้ารู้จักกับยัยพิชก็ต้องไว้ใจได้แหละน่ายัยพิชถึงกล้าปล่อยให้อุ้มฉันออกมาน่ะ
แต่ตอนนี้ร้อนโว้ยยยย โอ้ยยย ฉันดิ้นพล่านเหมือนหมาโดนนน้ำร้อนลวก โดยไม่สนใจคนที่กำลังอุ้มเลยว่าจะไหวหรือเปล่า
"ดื่มน้ำก่อนคุณ"
"ร้อนนนน"
"กินน้ำ มันช่วยได้ ถึงจะไม่มากก็พอให้คุณมีสติขึ้นมา" เขาพูด ตอนนี้ฉันได้ยินเสียงเขาพูดแล้วแฮะ ยาฤทธิ์อ่อนลงหรือเปล่านะ
ฉันรับขวดน้ำในมือเขามาก่อนจะดื่มมันหมดขวดอย่างรวดเร็ว ร้อน ยังไม่หายร้อนอยู่ดีโว้ยยยย
บรื้นนนนน (เสียงรถ)
ร้อนนนนน ฉันไม่ไหวแล้วโว้ยยยย
ฟุ่บ
"เฮ้ยคุณ"
เอี๊ยดดดดดด (เสียงเบรกรถ)
"แปปนึง ผมถอยรถไปจอดดีๆ ก่อน คุณใจเย็นๆ ได้มั้ย" ลองมาโดนยามันจะเย็นได้มั้ยเนี้ย มันร้อนโว้ย
"คุณ ตั้งสติ มองหน้าผม ตั้งสติ คุณอดทนไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว เข้าใจมั้ย อดทน" เขาจับหน้าฉันหันไปประจันหน้ากับเขา อือหื้ออออออ ฉัน ไม่ ไหว แล้ว โว้ยยยย
"อื้อออ"
- Writer
