บทที่ 16
คืนวสันต์
เวลาล่วงเลยผ่านไปจงบจนถึงวันแต่งงานของตงหยางจินและหลี่ไป๋อวิ๋น เป็นการแต่งงานซึ่งจัดขึ้นอย่างอลังการ ด้วยพระมหากรุณาธิคุณจากฮ่องเต้ ที่อยากจัดงานให้สมกับความดีความชอบที่ผ่านมาของตงหยางจิน และความผูกพันทางสายเลือดอันแน่นแฟ้น สินสอดทองหมั้นเก้าสิบเก้าหาบ เก้าสิบรถม้า ตามจริงตงหยางจินคิดจะให้วัวและม้าอีกอย่างละเก้าสิบเก้าตัว แต่ก็ถูกหลี่ผิงหยุดเอาไว้ก่อน แม้จะเป็นบุตรสาวที่ตนรักยิ่ง ทว่าสินสอดระดับนี้มากเกินรับไหว จึงเปลี่ยนเป็นวัวยี่สิบเก้าตัว ม้ายี่ยิบเก้าตัว
“เจ้างดงามมาก” ตงหยางจินเอ่ยชมหลี่ไป๋อวิ๋นเมื่อเห็นว่านางดูประหม่าในคราแรก และยังคงเอ่ยชมด้วยสายตาเงียบๆ เพื่อให้นางมั่นใจ อย่างไรเสียวันนี้นางก็งดงามที่สุด
พิธีการดำเนินไปอย่างราบรื่น จวบจนกระทั่งพลบค่ำ หลี่ไป๋อวิ๋นเข้าห้องหอรอคอยตงหยางจิน ชุดแต่งงาน สินสอดทองหมั้นแม้จะต่างจากที่นางเคยสวมใส่และพบเจอ แต่ก็ทำให้นา
