"ไม่ทราบว่า...ใหญ่โตพอจะอยู่ในสายตาคุณได้หรือยังครับ"
เมื่อสิ้นสุดประโยคนี้ สายตาคมก็จ้องมองเธอด้วยความหมายยากคาดเดา รอยยิ้มมุมปากกระตุกเล็กน้อย แต่เพียงพอจะทำให้คนตัวเล็กเบื้องหน้ารู้สึกวูบไหวใจสั่นจนเผลอทำหน้าเหวอโดยไม่ทันตั้งตัว
"เอ่อ...ใหญ่โตมากจริง ๆ ค่ะ" เกรซเอ่ยตอบกลับไปและพยายามตั้งสติ "คุณเก่งมากเลย"
"ขอบคุณครับ แต่บางอย่างมันเป็นเพราะโชคช่วยด้วย" ธีร์กล่าวเสียงราบเรียบก่อนจะยิ้มให้เธอเล็กน้อยเหมือนรู้เหตุผลที่เธอถามเรื่องนี้ "ว่าแต่..."
"..."
"คุณเกรซมีเรื่องอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า"
เกรซยืดตัวขึ้นเล็กน้อยเมื่อธีร์เข้าประเด็น
"ผมเดาว่าคุณคงไม่ได้คิดถึงผมเฉย ๆ หรอกใช่ไหม"
"เอ่อ...คือ... หนูมีเรื่องอยากให้คุณช่วยค่ะ" หญิงสาวเอ่ยออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ก็เพียงพอที่ธีร์จะได้ยิน เขายิ้มแล้วมองออกไปนอกกระจกก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าเธอด้วยแววตาคมกริบ
"ลองว่ามาสิ"
เกรซเม้มปากเล็กน
