เจ็ดกรรมกร

นายจับฉันมาทำไม!

“อุ๊บส์!”

นานเท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้ได้ ที่เธอสลบไปเพราะฤทธิ์ยากลิ่นประหลาด เมื่อตื่นลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเสื่อน้ำมันในห้องพักขนาดเล็กที่ทำด้วยสังกะสีทั้งสี่ด้าน ข้าวของเครื่องใช้ที่วางอยู่อย่างระเกะระกะหลายจุดหลายมุมทำให้รู้ว่าเป็นของใช้ของผู้ชายทั้งสิ้น

แน่นอน กลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่ ยังไม่แรงเท่ากลิ่นเหงื่อกลิ่นสาบของคนใช้แรงงาน !

“ที่นี่ที่ไหน?” จากประสบการณ์การเป็นลูกสาวเจ้าของร้านวัสดุก่อสร้างและบริษัทรับเหมาขนาดใหญ่ ทำให้เธอพอจะรู้ว่ามันเป็นที่พักอาศัยชั่วคราวของแคมป์ก่อสร้างอย่างแน่นอน แต่ที่เธอสงสัยก็คือ เธอมานอนอยู่ในห้องพักคนงานได้อย่างไร ใครเป็นคนพาเธอมา !

“หรือว่าลุง...”

“ที่นี่ที่ไหนน่ะเหรอ?” ประตูสังกะสีบานเล็กเปิดออกดังแกรก ชายกำยำร่างสูงวัยประมาณสามสิบปลายๆ ก้าวเข้ามาแล้วปิดประตูไว้เหมือนเดิมอย่างใจเย็น ก่อนจะหันมามองเธอด้วยสายตานิ่งสงบแต่ซ่อนความคลั่งแค้นเอาไว้อย่างกลมกลืน...อ่า...เธอรู้สึกได้เลยว่าเป็นแววตาที่อันตราย...โคตรน่ากลัว

“สวรรค์มั้ง”

“นาย!”

“หรือว่านรกดี!” กายแกร่งเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเปียกชุ่ม สวมเสื้อยืดสีน้ำเงินมีชื่อร้านวัสดุก่อสร้างของบ้านเธอสลักอยู่ด้านหลัง บ่งบอกว่าที่นี่ต้องเป็นแคมป์คนงานก่อสร้างของบิดาเธอแน่

“ที่นี่คือแคมป์ก่อสร้างบ้านจัดสรรของเสี่ยธนากรใช่มั้ย นายสวมเสื้อของร้านธนากรวัสดุ นายคิดจะทำอะไร ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

เขาหัวเราะร่า ส่ายหน้าระอาใจ “ยังจะถามอีก ผมก็ลากคุณหนูมาน่ะสิครับ”

“นายทำแบบนี้ทำไม!” เธอรีบลุกขึ้นยืน เพื่อเผชิญหน้ากับไอ้คนตัวสูงผิวคล้ำมันเลื่อม “ไอ้กรรมกรชั้นต่ำ!”

“ชู่!”

“ไม่รู้เหรอว่าฉันลูกใคร!” ตะโกนใส่ด้วยความโกรธมากกว่าจะกลัว แต่พอมองใบหน้าของชายผู้นี้ชัดขึ้น เธอถึงกับตกใจ อ้าปากหวอ “เอ๊ะ...นาย!”

“ใช่ ผมเอง!” มันกระดกคิ้ว ยิ้มร้ายยิ่งกว่าคนโรคจิต “จำผมได้เหรอ?”

ทำไมเธอจะจำไม่ได้ ผู้ชายคนนี้เคยทำงานเป็นพนักงานในร้านวัสดุก่อสร้างของบิดาเธอ คนที่โดนไล่ออกไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว ด้วยข้อหาแอบถ่ายภาพเธอในระหว่างใช้ห้องน้ำที่ร้าน เธอจับได้จึงไล่เขาออกด้วยตัวเอง เธอเองที่เป็นคนไล่เขาออก

“นาย! ไอ้โรคจิต!”

เขายิ้มมุมปาก “ผมน่ะเหรอโรคจิต แล้วคุณหนูล่ะครับ เป็นแบบไหน”

น้ำทิพย์หน้าซีดเผือด สายตามีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด แน่นอนวันนั้นเธอไม่ได้ทำธุระในห้องน้ำตามปกติ แต่เธอกำลังช่วยตัวเองอยู่อย่างเมามันส์ ด้วยการใช้อุปกรณ์บางอย่างที่มีอยู่ในร้านนั่นแหละ ส่วนหนึ่งที่เธอไล่เขาออก ก็เพราะกลัวเขาจะเอาเรื่องเธอไปโพทะนา

“ไม่ต้องพูดมาก นายจับฉันมาทำไม!”

“เพราะคุณหนูคนเดียว!” มันกัดกรามแน่น “ทำให้ผมต้องตกงาน! ต้องมาเป็นกรรมกรก่อสร้าง!”