ฉันไม่ได้มองสบตากับเจ้าของคำพูด แต่ไม่ปฏิเสธว่าคำพูดนั้นฉายซ้ำอยู่ในหัวของฉัน เขาเปิดแฟ้มเอกสารอันใหม่ สีหน้าของเขาในตอนนี้ที่ฉันเห็น คือเคร่งขรึม ไม่สบอารมณ์ อาจจะเป็นเพราะการกระทำของฉันที่เขามองว่าแปลกไป
แกร๊ก~
"ไงเพื่อน อ้าว..." ประตูห้องถูกผลักเข้ามา โดยไม่ได้รับอนุญาต ปรากฏร่างสูงโปร่งดูดีของผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันจำได้ว่า ครั้งหนึ่งเคยพบเขาที่ร้านอาหาร
"กูนึกว่ามึงอยู่คนเดียว" ดวงตาคมกริบคู่นั้นหันมามองที่ฉัน ต่างจากอีกคนที่ไม่หันมามองด้วยซ้ำ
"มึงมาทำไม" น้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ถูกส่งต่อ ส่งผลให้ผู้มาใหม่ถึงกับหลุดสีหน้าเหลอหลาออกมา
"กูเป็นเพื่อนมึง ทำไมกูจะมาหามึงไม่ได้ ...หรือมึงยุ่งอยู่?" ประโยคท้ายที่ผู้มาใหม่เอ่ยถามออกมา เป็นเวลาเดียวกับที่ดวงตาคมกริมเลื่อนมามองฉัน
"กูไม่ได้ยุ่งอยู่กับอะไร"
"แล้วมึงหงุดหงิดอะไร" ฉันมองว่าคำพูดที่พวกเขาคุยกันมันดูอึดอัด ฉันขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะ
