"ไปห้างสรรพสินค้าค่ะ" ฉันบอกคนขับแท็กซี่ พร้อมกับการปลดสายกระเป๋าออกจากบ่าเล็กของหลานชายตัวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ได้ครับ" คนขับตอบรับ พร้อมกับการเลื่อนมือไปกดมิเตอร์ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลายอย่างในหัวมันยังทำให้ฉันคิดหนัก จนเผลอพ่นลมหายใจออกมาเสียงดัง
"น้าแคทจะพาแมทไปเที่ยวเหรอครับ ทำไมน้าธานไม่ยอมมารับแมทล่ะ"
"เมื่อก่อนน้าแคทก็มารับแมทคนเดียวนะครับ ทำไมเดี๋ยวนี้แมทชอบถามหาน้าธานล่ะ"
"น้าแคทไม่ชอบให้แมทคุยกับน้าธานเหรอครับ" คำถามของเด็กวัยเจ็ดขวบทำฉันชะงัก เป็นเพราะที่ผ่านมา ฉันชอบใช้เหตุผลกับหลานเป็นประจำหรือเปล่า ที่ทำให้แมทธิวเป็นเด็กที่มีความคิดเหมือนจะโตกว่าวัย
"วันหนึ่ง เราอาจจะมีบ้านหลังใหม่"
"แล้วเราจะเจอน้าธานอยู่ไหมครับ"
"แมทอยากเจอน้าธานบ่อยๆ เหรอครับ"
"อยากเจอครับ พี่โจลบอกว่าน้าธานเก่งมาก น้าธานจะไม่ให้พ่อมาพาแมทไป" ฉันคลี่ยิ้มจางๆ พลางรั้งตัวหลานเข้าสู่อ้อมกอด ฉันว่า
