บทที่6 ป่วย (3/3)
1080 Words
“ก็มันขม…”
เถียงออกไปเสียงแผ่ว นัยน์ตาสีน้ำตาลเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาเมื่อถูกขัดใจ ความรู้สึกน้อยใจที่ถูกขัดใจตีตื้นขึ้นมาในอกจนกลายเป็นหยดน้ำตาไหลกลิ้งลงมาอาบแก้ม
“ไม่กิน ไม่เอา มันขม ฮึกก”
“โธ่คุณจันทร์ไม่ร้องไห้สิคะ”
น้อยหน่าเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อผู้เป็นนายเบะปากร้องไห้ราวกับเด็กตัวเล็กๆ
ร่างสูงใหญ่สั่งงานเลขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะยัดโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง พร้อมกับเลื่อนบานประตูกระจกที่กั้นระหว่างระเบียงกับภายในห้องนอนออก พระรามทอดสายตาไปยังคนที่เบะปากร้องไห้ มือเล็กนั้นยกขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ อย่างน่าสงสาร และเมื่อร่างเล็กที่ยึดครองเตียงเขาหันมาสบตา ร่างนั้นกลับสะดุ้งเล็กน้อยราวกับทำความผิดไว้
“ทำไมถึงร้องไห้”
พระรามสาวเท้าเข้าไปหาคนที่นั่งจุ้มปุ้กอยู่บนเตียง ฝ่ามือแข็งแกร่งยกปลายนิ้วขึ้นเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้กับคนที่ยังสะอื้นเล็กน้อย พอป่วยแล้วจันทร์เจ้างอแงราวกับเด็กตัวเล็กจริงๆ
“ไม่อยากกินยา” ตอบรับเสียงเบา ทำเอาพระรามต้องโน้มใบหน้าลงไปฟังใกล้ๆ
“หืม”
“...ยามันขม”
คนพูดช้อนสายตาขึ้นสบกับคนที่ตัวสูงกว่า ดวงตาสวยฉายแววออดอ้อนอย่างที่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัว ทันใดนั้นคนป่วยกลับขยับตัวเข้ามาใกล้ผู้เป็นสามี สองแขนเรียวสวยยกขึ้นโอบรอบลำคอของพระราม พร้อมทั้งใบหน้าเนียนที่ขยับถูไถกับแผ่นอกกำยำภายใต้เสื้อยืดสีขาวเนื้อผ้านุ่ม
น้อยหน่ายิ้มให้กับภาพตรงหน้า เธอวางถาดยาไว้ที่โต๊ะตัวเล็กข้างเตียงหลังใหญ่ ก่อนจะค้อมศีรษะให้กับนายใหญ่ของบ้านที่เหลือบตาขึ้นมอง เธอคงไม่ต้องทำหน้าที่ป้อนยาให้คุณหนูของเธอแล้วล่ะ หน้าที่นี้ยกให้ผู้เป็นสามีของคุณหนูจันทร์เจ้าน่าจะสมควรกว่า
เมื่อน้อยหน่าออกไป พระรามจึงหันกลับมาให้ความสนใจกับคนที่กอดคอซุกอกตัวเขาอยู่ จมูกโด่งรั้นของจันทร์เจ้าขยับถูไถอยู่ที่แผงอกเขาจนแอบรู้สึกจั๊กจี้ คงมาอ้อนไม่กินยา วิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลกับเขาหรอกนะ
“กินยา”
ร่างสูงเอ่ยบอกเสียงดุ จันทร์เจ้าเมื่อได้ยินน้ำเสียงแบบนั้นยิ่งขยับกายเข้าซุกกับร่างสูงเข้าไปอีก
“ขม”
“ขมก็ต้องกิน”
“...”
“ถ้าไม่กินจะหายป่วยได้ยังไง”
“...”
“ไม่ดื้อกับพี่รามได้ไหมครับ”
ภายในอกของคนตัวเล็กราวกับมีผีเสื้อนับพันตัวโบยบินอยู่ในนั้น แก้มขาวร้อนผ่าวเมื่อได้ยินประโยคหวานหูที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากหยัก อยากรู้ว่าคนพูดทำสีหน้าแบบไหนอยู่ แต่ก็เขินเกินกว่าที่จะผละออกไปดู
“ถ้าหายป่วยพี่จะพาไปเที่ยว”
“จริงเหรอ!”
จันทร์เจ้าราวกับมีหูหางทิพย์สะบัดโบกไปมาอย่างชอบใจ ริมฝีปากสวยแย้มรอยยิ้มกว้างจนพระรามไม่อาจละสายตาได้
สวยเหลือเกิน
“จะพาจันทร์ไปเที่ยวจริงๆ เหรอ”
“ครับ”
“สัญญากับจันทร์ๆ”
“สัญญา”
นิ้วก้อยของคนทั้งคู่เกี่ยวตวัดกันเมื่อพระรามให้คำสัญญา
“แต่ต้องกินยาก่อน” พอวกกลับมาเรื่องกินยา หูหางทิพย์ของจันทร์เจ้าก็หายไป
“พี่ราม มันขม” เด็กน้อยเอ่ยด้วยแววตาน่าสงสาร
“มีวิธีที่กินแล้วมันไม่ขมไหม”
“มี”
“มีเหรอ!” โอ้มายก็อดดด
“อืม”
“มันจะไม่ขมจริงๆ ใช่ไหม”
“ต้องลองดู”
“ไหนๆ จันทร์ต้องทำยังไง”
“...”
ร่างสูงไม่ตอบ จันทร์เจ้าเอียงใบหน้าด้วยความสงสัย เมื่อคนที่บอกว่ามีวิธีกินยาที่ไม่ขมยังคงนั่งนิ่งราวกับกำลังข่มใจ ดวงตาคู่คมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้า
“พี่–”
ทว่าในตอนที่คนตัวเล็กกำลังอ้าปากเอ่ยถาม พระรามกลับรวบเอวบางเข้าประชิดจนแทบเกยตัก มือหนาเอื้อมไปคว้าเม็ดยาในถาดก่อนจะส่งเข้าปากของตน จันทร์เจ้าเห็นดังนั้นจึงรู้ได้ทันทีว่าวิธีที่พระรามหมายถึงคืออะไร
“อื้อ”
เสียงหวานครางในลำคอเมื่อถูกคนตัวสูงขบเม้มริมฝีปาก ฝ่ามือขาวยกขึ้นดันแผ่นอกหนาไว้ แต่ทว่าไม่อาจสู้แรงที่เหนือกว่าได้
“อืมม”
จันทร์เจ้ารับรู้ถึงเม็ดยาที่ถูกดันเข้ามาในปาก เขากำลังจะใช้ลิ้นดันมันออกไป แต่ก็ช้ากว่าพระรามที่ผละไปดื่มน้ำในแก้วแล้วเข้ามาประกบริมฝีปากอีกครั้ง
ร่างสูงใหญ่ยกฝ่ามือข้างหนึ่งขึ้นแนบกับแก้มเนียนสวย มืออีกข้างโอบกระชับเอวเล็ก ทำให้จันทร์เจ้าไม่อาจถอยหนีได้ เขาส่งน้ำสีใสผ่านริมฝีปากไปยังคนตัวเล็กที่หลับตาปี๋ แม้จันทร์เจ้าจะกลืนยาไปแล้ว แต่เพราะความหวานของปากบางสวยของผู้เป็นภรรยา ทำให้พระรามไม่อาจผละริมฝีปากออกไปได้
เขากำลังดำดิ่งไปกับความหวานละมุนตรงหน้าอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
“อะ อื้อ” ร่างเล็กครางในลำคอเมื่อโดนขบเม้มที่ริมฝีปากอย่างแรง
“แฮ่ก…” จันทร์เจ้ากอบโกยอากาศเข้าหายใจเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
เขาโดนจูบ
“ทะ…ทำไม”
ครั้นในตอนที่กำลังจะอ้าปากเอ่ยถาม พระรามก็โน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาฉกฉวยดูดกลืนริมฝีปากเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พระรามไม่ได้ดูดดึงแค่เพียงภายนอก เพราะจันทร์เจ้าสัมผัสได้ถึงเรียวลิ้นอุ่นร้อนที่แทรกเข้ามาในโพรงปาก ดวงตาคู่สวยเบิกโพลง แต่เมื่อสบตากับคนที่อยู่ใกล้ชิดเขาก็จำเป็นต้องหลับตาลงอีกครั้ง ไม่ไหววว สู้ไม่ไหวแล้ววว
“อื้มม…”
เรียวลิ้นหนาขยับไปทั่วโพรงปากอย่างชำนาญจนจันทร์เจ้าตัวอ่อนระทวย ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยจูบกับใครเลย จะมีก็แค่จุ๊บๆ กับลูกหมาจรแถวหอพัก แล้วนี่เป็นจูบแรก…
พระรามค่อยๆ ถอนจูบออกอย่างช้าๆ ดวงตาคมหลุบมองคนตัวเล็กที่อ่อนระทวยจนเขาต้องดึงเข้ามากอด เสียงหอบหายใจถี่ดังออกมาจากจันทร์เจ้า
“จูบจันทร์ทำไม”
“ป้อนยา”
- Writer
