23
[DEMI]
คนช่าง 'เอา' ใจ
"คุณเฉินคะ เดมี่ขอผ้าปูที่นอนสีชมพูได้ไหมคะ" ฉันหันไปบอกกับคนข้างหลังด้วยรอยยิ้ม จนสบตากับคุณเฉินที่ยืนมองอยู่พอดี
แต่เขาตีหน้านิ่งกลับมา
"สีดำ"
"ไม่เอาค่ะ ถ้าสีดำเดมี่นอนไม่หลับค่ะ"
"งั้นขาว..."
"เหมือนนอนอยู่ที่โรงแรมเลย หรือเราจะแยกห้องนอนกันดีไหมคะ" คุณเฉินมองกลับมาด้วยสายตาราบเรียบบ่งบอกว่าหงุดหงิดสุดๆ ก่อนจะเดินหน้านิ่งมาหาฉันที่ระเบียงแล้วก้มลงจ้องหน้า
ตัวเขาสูงราวๆร้อยเก้าสิบ ส่วนฉันร้อยหกสิบเป๊ะ คอจะเคล็ดแล้วค่ะ
"กล้าดียังไงจะแยกห้องนอนกับฉัน" ดุเดมี่ทำไม
"ก็เราชอบไม่เหมือนกันนี่คะ เดมี่อยากได้ห้องสีชมพู"
"ครึ่งทาง สีดำกับสีชมพู"
"จะไม่แปลกๆเหรอคะO_O"
"ไม่รู้"
"..." เมื่อฉันเงียบครุ่นคิดร่างสูงก็ก้าวมาประชิดใกล้ขึ้นอีก ก่อนจะใช้นิ้วชี้ยาวเชยคางขึ้นให้สบตา
"ถ้าเธอคิดจะแยกห้องหรือไปจากฉัน... เธออาจจะได้เห็นความน่ากลัวของฉันก็ได้..."
คอ
