9 | DEMI - เจอกันอีกครั้ง

1977 Words

9 [DEMI] เจอกันอีกครั้ง หนึ่งสัปดาห์ต่อมา... เวลาตัดสินใจเหลือสามอาทิตย์แล้ว คุณพ่อยังไม่ได้ถามอะไร เพราะฉันไม่ค่อยได้เจอท่าน แต่ชีวิตนักศึกษาปีสี่ของฉันดำเนินไปได้ด้วยดี เนื่องจากสามปีที่ผ่านมาฉันอัดหน่วยกิตไปมาก ปีสี่ก็เลยว่างซะส่วนใหญ่เหลือวิชาสาขาไม่กี่วิชาและโปรเจกต์จบเท่านั้น วันนี้ฉันมีเรียนภาคเช้าเกี่ยวกับโปรเจกต์ที่จะทำ แต่แทบไม่ได้เรียน อาจารย์ให้ไปศึกษาค้นคว้าและสัปดาห์หน้านำเสนอหัวข้อ ฉันกับอ้อแอ้เลยมานั่งจมปลักที่หอสมุด ยกหนังสือของภาคบริหารมาตั้งบนโต๊ะกองพะเนิน แต่ฉันชอบนะ ชอบใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป ที่นี่ปลอดบอดี้การ์ดเท่าเทียมกันหมด มีแต่นักศึกษาด้วยกันนี่แหละที่มองว่าฉันเป็นเจ้าหญิง ไม่ค่อยมีใครกล้าสบตาเท่าไหร่ และเพื่อความสะดวกใจของนักศึกษาคนอื่นๆ ฉันไม่มีอภิสิทธิ์อะไรที่มากกว่าการรับส่งถึงตัวอาคาร ช่วงเลิกคลาสใกล้จะกลับ พวกพี่ๆบอดี้การ์ดจะจอดรถรอรับที่จุดรับส่งเท่านั้น "ไปซื้อกาแฟแป๊บ เอาไรไหมทายาทมาเฟียสุดสวยและรวยมาก" อ้อแอ้ชอบเรียกฉันแบบนี้ อื้อชีวิตเดมี่คนน่ารักเวอร์วังทุกอย่าง แบรนด์เนมหัวจรดเท้า กิ๊บติดผมต่างหูล้วนเป็นชาแนลและแบรนด์ดังระดับโลก "เค้กก็ได้ค่ะอ้อแอ้" อ้อแอ้กอดอกกลอกตามองบน "ถ้ากินตอนนี้ตอนเย็นไม่ต้องกินแล้วนะ" "อ้าวไหงงั้นTT" "มันมากไปน่ะ ฉันเป็นห่วง เป็นเบาหวานขึ้นมาไม่ตลกนะเดมี่" ฉันทำหน้าบึ้งแล้วนั่งเท้าคางเซ็งๆ ก็ไม่ได้กินหวานขนาดนั้นซะหน่อย "งั้นสตรอว์เบอร์รีปั่น" "หวานน้อย?" "หวานร้อยไปเลย" อ้อแอ้หลิ่วตามอง แต่พอฉันยิ้มตอบเธอก็ยอมจนได้ ร่างบางเดินไปซื้อกาแฟส่วนฉันนั่งเปิดหนังสืออ่าน อ้อลืมบอกไปฉันเรียนบริหาร จบไปคงช่วยธุรกิจของไลออนที่งอกเหมือนดอกเห็ด ไลออนคอนทรัคชั่น ทีทีโลจิสติกส์ ร้านอาหารที่ขยับขยายสาขาทั่วกรุงเทพ อสังหาริมทรัพย์ มีอีกยิบย่อยนะ มีลูกหลานสองโหลก็ช่วยกันดูแลไม่หมด "คุณเดมี่ครับ" ฉันหันไปมองเจ้าของเสียง แต่ตาสองข้างเบิกโตทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร คุณเฟยฉีเขามาเรียนแล้วแต่ที่หัวมีผ้าก๊อซพันบางส่วน โหนกแก้มมีรอยถลอก "คุณเฟยฉี นั่งก่อนค่ะ" เขาคงยังเจ็บอยู่ฉันเลยเลื่อนเก้าอี้ให้นั่งอย่างเห็นใจ ซึ่งคนยืนอยู่ไม่ปฏิเสธ เมื่อเก้าอี้ข้างๆฉันถูกเลื่อนออกเขาก็นั่งลงทันทีก่อนจะเผยยิ้มให้ แต่รอยยิ้มของเขาแตกต่างจากคุณป้าเจ้าของร้านเค้ก... คุณป้ายิ้มฝืนๆ แต่คุณเฟยฉียิ้มซะน่ารักเชียว "ไม่โกรธเดมี่เหรอคะ?" เขาส่ายหน้า ขณะที่ริมฝีปากยังยิ้ม "ไม่ครับ คุณเดมี่ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่" "แต่คุณป้าบอกว่าคนมีอิทธิพลทำร้ายคุณนี่คะ ซึ่งมีแค่เดมี่" "ไม่นะครับ ผมคงไปขัดแข้งขัดขาใครสักคน ป้าหลินไม่เข้าใจเอง ว่าแต่คุณเดมี่สบายดีนะครับ?" เขาถามพลางเอียงคอเล็กน้อยมองหน้าฉัน แถมสายตาคุณเฟยฉียังเป็นประกายวิบวับราวกับกำลังโปรยเสน่ห์ แต่เขามีเสน่ห์จริงๆ เป็นผู้ชายนุ่มฟูยังไงไม่รู้ "สบายดีค่ะแต่ไม่ค่อยสบายใจ เจอคุณเฟยฉีก็โล่งค่ะ ดีใจที่หายแล้ว^^" "เป็นห่วงผมด้วยเหรอ?" ฉันยิ้มตอบ แต่แอบเห็นว่าแก้มเขาแดง "ค่ะ แข็งแรงๆนะคะคุณเฟยฉี" ริมฝีปากสวยยิ้มกว้างกว่าเดิม มองหนังสือที่ฉันอ่านอยู่ก่อนจะเบนสายตากลับมา "เรียนบริหารเหรอครับ?" "ค่ะ คุณเฟยฉีล่ะคะ" "เรียกผมเฟยเฉยๆก็ได้ครับ ผมเรียนวิศวกรรมขนส่ง" มหาลัยนี้มีไม่กี่คณะ บริหาร การท่องเที่ยวและการโรงแรม วิศวะ ในอนาคตได้ยินว่าจะมีแพทย์แต่ไม่รู้อนาคตอันใกล้หรือไกล ซึ่งวิศวกรรมขนส่งหลายๆคนอาจจะไม่เคยได้ยิน มันคือการออกแบบควบคุมงานด้านวิศวกรรม จัดการวางแผนด้านการขนส่ง ออกแบบระบบการขนส่งต่างๆ ถ้าในโครงการก่อสร้างใหญ่ๆก็จะสร้างพวกรถไฟฟ้า สนามบิน ท่าเรือ อะไรประมาณนี้ "เท่ดีนะคะคุณเฟย" "เท่แล้วคุณเดมี่ชอบไหมครับ?^^" ฉันมองหน้าเขาทันที "คะ ชอบ?" "อ้อ ผมหมายถึงชอบคณะกับสาขาที่ผมเรียน" "ชอบค่ะ แต่ให้เดมี่เรียนวิศวะคงทำไม่ได้ คุณเฟยเรียนอยู่ปีไหนแล้วคะ" "ปีสี่ครับ เราจบพร้อมกัน ว่าแต่เย็นนี้... คุณเดมี่ไปร้านเค้กป้าผมไหม" เขารู้ได้ไงว่าฉันอยู่ปีสี่ แต่คำถามหลังฉันส่ายหน้าตอบและทำตาละห้อย "คงไม่ได้ไปค่ะ ต่อไปนี้คงสั่งเดลิเวอรี่" คุณเฟยพยักหน้าเบาๆ จากนั้นเปิดประเป๋าเป้หยิบกล่องทัพเพอร์แวร์ใบเล็กออกมาวาง เขาเปิด และดันกล่องมาตรงหน้าฉัน สตรอว์เบอร์รี! >'ครืด~' AORAIR | LINE AORAIR : เขาจีบเธอรึเปล่า อย่านะ -_-* DEMI-STRAWBERRY : ไม่เลยอ้อแอ้ AORAIR : เป็นห่วงอ่ะ หวงด้วย หวงเพื่อน! DEMI-STRAWBERRY : แงที่รัก เค้าไม่นอกใจตัวหรอกน่า รักนะฉุบๆ AORAIR : เชอะ! เธอน่ะมีเจ้าของ ถ้าจะรู้จักคือเป็นเพื่อนเท่านั้นนะ อย่าลืมว่ามีคู่หมั้นนนนนนนนนนนนน DEMI-STRAWBERRY : ไม่ลืม ไม่ได้คิดอะไรเลย เพื่อนกันๆ อ้อแอ้คว่ำมือถือลงและมองหน้าฉันอีกครั้ง ส่วนฉันส่งยิ้มหวานกลับไป เธอผ่านโลกมาเยอะไม่ว่าใครจะเข้าหาหรือทำอะไรเพื่อนฉันจะสแกนอย่างละเอียด แถมอะไรที่นอกลู่นอกทางอ้อแอ้ไม่เคยสนับสนุน(นอกจากฉันจะดื้อเอง) ฉันถึงรักอ้อแอ้มากไงล่ะ เพราะเธอเป็นเพื่อนที่ดีมาก ฉันเคยขอให้หยุดทำงานแบบนั้นจะให้เงินใช้ และส่งเรียนจนจบแต่เธอก็ไม่รับ หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นคุณเฟยฉีก็ขอตัวไปเรียน เขาทิ้งกล่องสตรอว์เบอร์รีไว้กับฉันบอกว่าเจอกันครั้งหน้าค่อยคืน หรือไม่ถ้าฉันสั่งเค้กค่อยฝากคืนกับพนักงานก็ได้ อ้อแอ้สบายใจที่เขาลุกออกไป เธอกับฉันเลยนั่งที่หอสมุดทั้งวันถือโอกาสร่างโปรเจกต์จบไปทีเดียว ฉันยกแมคบุ๊กออกมาพิมพ์ อ้อแอ้ก็เหมือนกัน เพราะถ้าทิ้งไว้นานกว่านี้สมองอันน่ารักของฉันอาจจะลืมก็ได้ ไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยไปเท่าไหร่ พิมพ์ๆกินๆ เมาท์มอยหอยสังข์ แต่พอดูนาฬิกาอีกครั้งเวลาก็ปาไปห้าโมงเย็นแล้ว ฉันจึงพับจอแมคบุ๊ก และยัดมันใส่กระเป๋าสะพายเตรียมกลับ "อะไรอ่ะ ร่างเสร็จแล้วเหรอ" "ยัง แต่ห้าโมงแล้วอ่ะ กลับกัน เดมี่จะกลับไปดูดุจดวงดาวเกียรติยศ (ซีรีส์จีนเรื่องหนึ่ง)" อ้อแอ้พลิกนาฬิกาที่ข้อมือดูด้วย "เออห้าโมงจริงด้วย แต่ห้าโมงแล้วทำไมบอดี้การ์ดไม่โทรตามเธอเลยอ่ะ" นั่นสิ ฉันก็สงสัยเหมือนกันปกติบอดี้การ์ดจะโทรถามทุกเที่ยงและสามโมงเย็นว่าวันนี้ฉันสะดวกให้ไปรับช่วงไหน แต่วันนี้เงียบกริบ "อาจจะมารอแล้วก็ได้" "อืมๆงั้นกลับ" ฉันกับอ้อแอ้ลุกขึ้นจากเก้าอี้เก็บขยะทิ้ง ก่อนจะเดินไปแตะการ์ดลงเวลาใช้หอสมุดและออกไปที่จุดรับส่ง พอเห็นไกลๆว่ามีรถหรูสามคันมาจอดรอและมีบอดี้การ์ดยืนอยู่ข้างรถ เพื่อนฉันก็โบกมือลาตั้งแต่ทางแยกไปโรงรถ เพราะวันนี้อ้อแอ้ขับรถมาเอง ฉันจึงเดินผ่านนักศึกษาที่กำลังง่วนติวกันอยู่ตรงไปอย่างเร่งรีบ เพราะไม่ค่อยชอบเดินคนเดียวและเป็นเป้าสายตาเท่าไหร่ อีกอย่างเกรงใจพี่ๆที่มารอด้วย แต่เมื่อเดินไปใกล้ๆ... มองเห็นชัดๆ ถึงแม้คนพวกนั้นจะก้มคำนับฉันก็ตาม แต่คนที่ยืนอยู่ไม่ใช่บอดี้การ์ดของฉันสักคน แถมหนึ่งในนั้นที่ยืนอยู่ข้างรถ ยังเปิดประตูให้คนที่นั่งเบาะหลังก้าวลงมา... คะ คุณ... เฉินO_O

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more