4 | เหตุการณ์พิศวง
1471 Words
4
เหตุการณ์พิศวง
เฉินสอดมือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วลอบยิ้มที่มุมปาก เด็กน้อยของเขากับเค้กชิ้นนั้นช่างน่าสนใจจริงๆ
"กินเก่งดีนะ" เขาเอ่ยกับเดนิสด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"เก่งเกินไป ขอบคุณคุณเฉินที่มานะ บินไปบินมาลำบากน่าดู" เฉินพยักหน้าเล็กน้อย
"ยังไงก็ต้องมา ยินดีกับทั้งคู่อีกครั้ง มึงด้วยคิระมีทายาทสักที บาคุระกำลังยิ่งใหญ่" คิระยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ก่อนจะโอบเอวเจ้าสาวของเขาโชว์เพื่อนสนิท
"เรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วง กูไม่พลาดอยู่แล้ว"
คิระว่าจบก็หยิบแก้ววิสกี้ที่พนักงานยกมาเสิร์ฟส่งให้เฉิน จากนั้นหยิบของตัวเองมาชนแก้วกับเขา
'กริ๊ง~'
"ยังไงเรื่องนี้กูนำมึงหนึ่งแต้ม"
เฉินยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะยกวิสกี้ดื่มจนหมดแล้วหยิบแก้วใหม่ สิ่งที่โปรดปรานของเขาคือวิสกี้เข้มๆ ไม่กินหวาน ไม่ทานผลไม้มีกลิ่นโดด แตกต่างจากเดมี่โดยสิ้นเชิง
"ที่กูคิดไม่ผิดสินะ" คราวนี้เขามองไปที่เดนิส
"ไม่ผิด รีบหน่อยแล้วกัน กูอยากเห็นฟีนิกซ์มีทายาทสืบทอดอีกกลุ่ม"
ฟีนิกซ์คือแก๊งของเฉิน หรือมีชื่อจีนว่าหนิงเฟิ่ง นกฟีนิกซ์ที่สงบเสงี่ยม ไม่ว่าจะแก๊งไหนกลุ่มไหนทายาทก็เป็นเรื่องสำคัญที่ต้องมี โดยเฉพาะกลุ่มที่ปกครองเพียงคนเดียว ไร้พี่ ขาดน้อง แต่หลังจากคิระพูดประโยคนั้นมาเฟียฮ่องกงก็หันไปมองเดมี่
เธอยังกินอยู่
และสั่งน้ำหวานเพิ่มน้ำตาลในเลือดอีกแก้ว
"อีกกี่ปีเด็กคนนั้นจะเรียนจบ" เขาเอ่ยถามเดนิส
"ราวๆหนึ่งปีค่ะ"
นาน
เขารอไม่ได้... เขาไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่มย่ามกับของที่เขาจองไว้ และสิ่งที่เฟยฉีโดนมันไม่ใช่เพราะเฟยฉีมองผู้หญิงของเขาเพียงอย่างเดียว
แต่เพราะผู้หญิงของเขา... มองเฟยฉีกลับ จำนวนสองครั้งที่เดมี่มอง มันบ่งบอกว่าเธอสนใจ
"ผมอยากสู่ขอเธอเดือนหน้า" เดนิสกับคิระมองหน้ากันทันที
"อยู่ๆก็รีบร้อน เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะคุณเฉิน" เดนิสถามไปตามตรง ดูจากสีหน้าที่จริงจังคงไม่ใช่แค่เรื่องถูกเพื่อนอวดทายาท แต่เขากำลังหวงเด็กน้อยคนนั้น... ทั้งๆที่ยังไม่ได้เป็นเจ้าของ
"อยากได้คำตอบที่ตรงระดับไหนครับ"
มาเฟียหนุ่มรู้ว่าพี่สาวของเดมี่เป็นยังไง... เพราะเธอเป็นมาเฟียมีอำนาจสูงสุดในไลออน ทุกการเจรจาไม่ต่างกับทำการค้า ยิ่งแสดงความบริสุทธิ์ใจเท่าไหร่ ยิ่งน่าไว้ใจขึ้นเท่านั้น
"ฉันคิดว่าคุณน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วนะว่าฉันอยากได้คำตอบแบบไหน"
คำตอบของเดนิสทำให้คิระยิ้มที่มุมปากแล้วยกวิสกี้ดื่ม เขาจ้องมองเพื่อนสนิทที่คลึงวิสกี้ในแก้วเบาๆ ไม่มีอะไรให้เห็นในแววตาเฉิน มีแต่ริมฝีปากที่ค่อยๆระบายยิ้มออกมา และจ้องเดนิสกลับ
"ผมอยากได้น้องสาวของคุณ..."
ไม่อ้อมค้อม ก็เขาอยากได้... เด็กคนนั้นที่ไม่สนใจเขาและเอาแต่กิน น่าค้นหายิ่งกว่าอะไร ซึ่งเดนิสชอบคำตอบนี้จนเผยยิ้มออกมา
"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ยาก ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่เดมี่เท่านั้น แม้แต่เวลาที่คุณอยากกระชับเข้ามาให้เร็วขึ้น น้องสาวฉันต้องเป็นคนตัดสินใจ"
เฉินดื่มวิสกี้หมดอีกแก้วแล้วหยิบแก้วใหม่
"หึ มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ผมไม่ชอบฝืนใจใคร"
เมื่อตกลงลับๆกับเดนิสเสร็จ ไม่นานพิธีแต่งงานก็เริ่มขึ้น ระหว่างที่เดนิสประกาศข่าวดีว่ามีทายาท มาเฟียหนุ่มเดินไปนั่งเก้าอี้หลังสุดเพื่อที่จะได้มองงานในมุมกว้างกว่าเดิม เขาเห็นเดมี่ถือจานเค้กไปนั่งแถวหน้า สายตาคมกริบของเฉินมองแผ่นหลังเธอตลอดเวลา แล้วยกวิสกี้ดื่มไปด้วย
น้ำสีชาเปรียบเสมือนน้ำเปล่า...
ส่วนผู้หญิงคนนั้นเปรียบเสมือนวิสกี้ ที่ยิ่งมองยิ่งมอมเมาให้เขาขาดสติ แต่เขายังมีความอดทนอยู่บ้าง เฉินรอจนงานแต่งจบลงเปลี่ยนเป็นงานเลี้ยงยามค่ำคืน เขาถึงลุกขึ้นไปทักทายผู้ใหญ่ที่รู้จัก
เวลาคุยกับครอบครัวเดมี่เขาวางตัวดี แถมยังรู้จักกับแทนคุณพ่อของเธออย่างสนิทสนม เพราะก่อนหน้านี้ช่วยสะสางปัญหากับผู้ก่อการร้าย และเป็นเพื่อนกับคิระสู้เคียงบ่าเคียงไหล่เอาชัยชนะกลับมา
"ผมยังไม่ได้บอกลูกสาว ว่าเจ้าบ่าวของเธอเป็นคุณ"
เฉินกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย มองเห็นความสนุกที่กำลังใกล้เข้ามา
"แต่เธอเต็มใจที่จะแต่งใช่ไหมครับ?"
"ใช่ อยากให้บอกเลยรึเปล่าหรือจะบอกเอง" คนถูกถามคลึงวิสกี้ในแก้วครุ่นคิด ถ้าบอกตอนนี้มันจะไปตื่นเต้นอะไร
"ไว้เซอร์ไพรส์วันแต่งงานดีกว่าครับ เวลาเธอทำหน้าตกใจคงน่ารักน่าดู"
เขาหันไปมองเดมี่อีกครั้ง...
และเป็นจังหวะเดียวที่เธอหันมาสบตาพอดี...
•••
ผู้ชายคนนั้น...
เธอเคยเจอเขามาก่อนรึเปล่า?
เดมี่นึกไม่ออก แต่พิจารณาใบหน้าของเฉิน ก่อนที่เธอจะเผลอคว้าแก้วค็อกเทลที่วางไว้บนบาร์มาดื่มอย่างลืมตัว ความหวานอมเปรี้ยวทำให้คนดื่มไม่ตงิดใจในรสชาติ ดวงตากลมโตเอาแต่มองไกลๆไปที่ร่างสูงที่ยืนมองเธออยู่เช่นกัน
เขาหล่อมากเลย
ที่คุณพ่อบอกว่าเจ้าบ่าวในอนาคตจะมางานนี้... คือคนไหนนะ คนนี้รึเปล่า?
"เดมี่" เธอหลุดจากภวังค์ทันที
"คะ คุณแม่"
"แม่พาคุณยายกลับก่อนนะ เราจะอยู่ต่อไหม ถ้าอยู่ก็กลับพร้อมคุณพ่อหรือไม่ก็ให้บอดี้การ์ดตามไปส่งนะลูก" เดมี่พยักหน้าหงึกๆและหันไปมองเฉินอีกครั้ง แต่เขาไม่อยู่แล้ว คนตัวเล็กจึงได้แต่ชะเง้อมองรอบๆงาน
คนหรือผี? เธอตาฝาดรึเปล่า? คนที่คุยกับพ่อของเธอตอนนี้คือลุงมีอายุลงพุงซะงั้น
"เดมี่ตอบแม่ก่อน"
"คุณแม่กลับก่อนเลยค่ะ เดมี่รอคุณพ่อก็ได้"
แม่ของเธอพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินออกไปจากงานไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ เดมี่มองตามจนลับตา แต่คำถามนั้นยังอยู่ในหัวเธอ ผู้ชายหล่อๆคนนั้นเคยเจอที่ไหนมาก่อนนะ คุ้นๆ หรือจะในทีวี? บ้า...ไม่ใช่ แต่เขาหล่อกว่าดาราอีก แถมตัวสูงรูปร่างดีด้วย
"คงตาฝาดไปมั้ง"
เธอบ่นพึมพำ แต่ขณะที่ยกค็อกเทลดื่มเดมี่กลับรู้สึกถึงอะไรบางอย่างวิ่งว่อนที่เรียวขาเธอ ด้วยสัญชาตญาณเธอกระทืบเท้าและก้มมองทันที แต่ไอ้ตัวนั้นมันวิ่งเข้ากระโปรงไปแล้ว
มด!
มันกัด
กัดตรงนั้น!
"กรี๊ดดดดดดดดด" เดมี่ทิ้งแก้วหาทางออกให้ตัวเอง ขณะที่พ่อของเธอเดินมุ่งมาหาพร้อมกับบอดี้การ์ดนับสิบ
"เกิดอะไรขึ้น!" หญิงสาวขยับเท้าไปมาทั้งคันทั้งแสบมดกี่ตัวเนี่ย กัดไม่หยุดเลย
"คะ คุณพ่อ เดมี่อยากกลับTT"
"รอรถสักพักคุณแม่ไปส่งคุณยาย ส่วนรถอีกคันไปส่งเจ้าบ่าวเจ้าสาว หรือจะ..."
แทนคุณหันไปเห็นเฉินที่หน้างานพอดี ก่อนจะพยักหน้าสั่งบอดี้การ์ดให้วิ่งไปหาเขาเพื่อขอให้เดมี่ติดรถกลับไปด้วย
"คุณพ่อ ฮือ เดมี่รอไม่ไหวแล้ว การรอคอยมันทรมานจริงๆนะคะ" เธอคัน... และคันมาก
"เป็นอะไร บอกพ่อ-_-" คนเป็นพ่อถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง แม้แต่บอดี้การ์ดก็เครียดตามไปด้วย
"คุณพ่อเป็นผู้ชายเดมี่พูดม่ายด้ายยยย"
คงใช่ อาการแบบนี้ลูกสาวคนเล็กคงเป็นประจำเดือน ใครจะไปคิดถึงโศกนาฏกรรมหมู่ล่ะ เดมี่ไปยืนผิดที่เหยียบรังมดเข้า
เจ้ามดบ้าทำไมแกต้องมุ่งมั่นไปกัดตรงนั้นด้วยนะ! TT
เธอบ่นในใจและเม้มปากไว้แน่น ก่อนที่บอดี้การ์ดจะรีบวิ่งมาส่งข่าว
"ท่านครับ คุณเฉินจะไปรีสอร์ตพอดีครับ สะดวกให้คุณเดมี่ติดรถไปด้วยได้ครับ"
เท่านั้นแหละเดมี่ก็ไม่รอช้ารีบจับกระโปรงฟูฟ่องวิ่งออกไปจากงานอย่างรวดเร็ว เฉินก็เฉิน จะใครก็ตามแต่ ตอนนี้เธอต้องรีบกลับเพื่อถอดกระโปรงตัวนี้ออก!
- Writer
