ฟลอเรนซานั่งอยู่บนเตียงนอน ทอดสายตาไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย ความรวดร้าวยังคงอัดแน่นอยู่ในอก ใช่สิ ทุกอย่างมันเป็นเพราะเธอ เป็นเธอเองที่เดินเข้าไปหาเขา เป็นเธอเองที่อยากได้ของของเขา และเป็นเธอเองที่ผิดเพราะไม่ยอมบอกว่าเขากับเธอมีลูกด้วยกัน
แต่จะให้เธอบอกเขาได้อย่างไร ในเมื่อเขามีภรรยาอยู่แล้ว
มือบางยกขึ้นเกลี่ยน้ำใสๆ ที่ค่อยๆ ซึมออกมาจากดวงตาคู่สวย กลีบปากนุ่มเม้มเข้าหากันแน่น เพราะกำลังสะกดกลั้นก้อนสะอื้นที่กำลังตีตื้นขึ้นมาที่ลำคอ ทว่าฟลอเรนซาต้องเก็บอาการเหล่านั้นไว้ เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก…
ฟลอเรนซายกมือเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ ร่างบอบบางก้าวลงจากเตียงพลางขยับเท้าไปเปิดประตู เห็นเอเดรียนกับฟรังโก้ยืนอยู่ตรงนั้น และเอเดรียนเองก็ไม่มีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่บนใบหน้าแล้ว
“คุณแม่ฮะ คุณลุงเป็นคุณพ่อจริงๆ เหรอฮะ”
ฟลอเรนซาส่งยิ้มอ่อนโยนให้ลูกชาย พร้อมๆ กับที่ค่อยๆ ลดตัวลง
