ครึ่งชั่วโมงต่อมาจีซัสก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นด้วยท่าทางมึนงง ฟลอเรนซาเองก็เช่นกัน จีซัสกวาดสายตามองไปรอบๆ ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นอย่างแปลกใจ
“พี่เอริค ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ”
จีซัสยกมือขึ้นทุบศีรษะตัวเองเบาๆ เพื่อขับไล่อาการมึนงง ฟลอเรนซาเองก็ค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น หญิงสาวมองหน้าเอริคอย่างประหลาดใจ ยิ่งเห็นจีซัสกำลังนั่งอยู่บนเตียงก็ยิ่งตื่นตระหนก เพราะก่อนหน้านี้เธอนอนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง
“คุณเอริคคะคือว่าฟลอนซ์....”
ฟลอเรนซากำลังจะอธิบายว่าไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เอริคยกนิวเรียวยาวทาบที่ริมฝีปากของเธอเอาไว้เสียก่อน
“อย่าเพิ่งพูดอะไรฟลอนซ์”
แววตาที่มองมาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและตื่นกลัว เอริคแนบริมฝีปากอุ่นจัดลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาแผ่วเบาคล้ายต้องการปลอบประโลมแล้วผละออก ก่อนจะหันไปบอกจีซัส
“นายกลับห้องไปก่อน เดี๋ยวฉันจะไปคุยด้วย”
แม้จีซัสจะยังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเกิ
