“ร้องไห้ทำไม บอกผมซิ”
ดวงตาคู่สวยที่กำลังไหวระริกสบกับดวงตาคู่คมที่เต็มไปด้วยความกังวล กลีบปากนุ่มเม้มเข้าหากันแน่นอย่างต้องการกลั้นเสียงสะอื้น เมื่อหญิงสาวไม่ตอบ เอริคก็ไม่ได้คาดคั้น ชายหนุ่มรั้งศีรษะทุยมาแนบแผ่นอกกว้างและนั่นเป็นเหตุให้เสียงสะอื้นที่พยายามสะกดกลั้นเอาไว้เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม
“ฮึกๆ”
ยิ่งฟลอเรนซาสะอื้นเอริคก็โอบกอดร่างเล็กเอาไว้อย่างแนบแน่น ฟลอเรนซารู้สึกอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัยเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดนี้ อาการสะอื้นในตอนแรกค่อยๆ คลายลง ดวงหน้าหวานซึ้งค่อยๆ แหงนเงยขึ้น มองสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของเอริค
“คุณปู่ของคุณไม่ชอบฟลอนซ์ เพราะท่านคิดว่าฟลอนซ์ต้องการครอบครองเพชรเม็ดนั้น ทั้งที่ตอนนั้นฟลอนซ์ตั้งใจจะกลับบ้านตัวเปล่าอยู่แล้ว และคุณปู่ของคุณก็ไม่เปิดโอกาสให้ฟลอนซ์ได้อธิบาย คุณเองก็เหมือนกัน ไม่มีใครให้โอกาสฟลอนซ์ได้อธิบายเลย ไม่มีใครฟังฟลอนซ์เลยสักคน”
พูดม
