“อะไรกันคะ ทำไมต้องมองฟลอนซ์ดุๆ แบบนั้นด้วยล่ะคะ ก็ห้องนี้เคยเป็นห้องของฟลอนซ์นี่คะ ฟลอนซ์ถามแบบนั้นก็ไม่เห็นจะผิดตรงไหนเลยว้ายยย”
ฟลอเรนซาไม่ทันได้พูดจบดี วงแขนแข็งแรงก็ตวัดเอาร่างของเธอมาแนบแผ่นอกกว้างและกอดรัดร่างของเธอเอาไว้อย่างแนบแน่น เอ่ยกับเธอเสียงเข้ม
“คุณเป็นเมียผม ผมนอนห้องไหน เมียผมก็ต้องนอนห้องนั้น เข้าใจไว้ด้วยฟลอนซ์ ลูกของเราโตแล้ว เขาสามารถนอนคนเดียวได้”
เอริคบอกแบบนั้น เพราะในวัยเด็ก ชายหนุ่มก็มีห้องเป็นของตัวเองตั้งแต่ขวบเศษ การที่ให้เอเดรียนนอนเพียงลำพังจึงไม่ใช่เรื่องผิดแต่อย่างใด
“แหม ย้ำจังเลยนะคะ คำก็เมีย สองคำก็เมีย ถามฟลอนซ์สักคำหรือยังคะว่าฟลอนซ์อยากจะเป็นเมียคุณหรือเปล่า”
พูดเองพวงแก้มทั้งสองข้างก็เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดกับคำว่าเมียที่ออกมาจากริมฝีปากได้รูปและออกมาจากปากของตัวเอง ฟลอเรนซาค่อยๆ ก้มหน้าลงต่ำ แต่เอริคไม่ยอมให้หญิงสาวได้ทำแบบนั้น เขาใช้ปลายนิ้วเรียว
