หัสดินทร์กลับมาโรงพยาบาลอีกครั้งในตอนสายของอีกวันหลังจากที่ปล่อยให้มุกดานอนพักเพื่อดูอาการในความดูแลของแพทย์และพยาบาล
“สวัสดีครับ คุณพยาบาล...ไม่ทราบว่าคนไข้เป็นยังไงบ้างครับ”
พ่อเลี้ยงหนุ่มถามนางพยาบาลเมื่อเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยพิเศษ ใบหน้าคร้ามเข้มมีร่องรอยของความอิดโรยเพราะอาการของมุกดาทำให้เขานอนไม่หลับตลอดคืนหลังจากกลับไปดูแลความเรียบร้อยของปางไม้และคนงานซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ทั้งที่ลึก ๆ ในใจเขาอยากอยู่ดูแลคนที่เขาไม่เคยแยแสและแสดงออกซึ่งความเดียดฉันท์แม้ว่ามุกดาคือเครื่องระบายความใคร่ที่ยิ่งนับวันหัวใจด้านชาของเขาจะยิ่งโหยหาเธอโดยเขาเองแทบไม่รู้ตัว แต่แล้วเขาต้องชะงักเมื่อนางพยาบาลกลับตอบว่า
“คนไข้กลับไปแล้วนะคะ”
“ว่ายังไงนะครับ...คนไข้กลับไปตอนไหนครับ”
“ก็หลังจากที่หมอขึ้นตรวจเมื่อเช้านี้และเห็นว่าคุณผู้หญิงสบายดี ไม่มีอาการเจ็บท้องน้อยแล้ว คุณหมอเลยจัดยาบำรุงแ
