ปรเมศวร์เดินทางมาร่วมงานในวันสุดท้าย ยิ่งเห็นเมษาร้องไห้ก็ยิ่งรู้สึกหน่วงในอกไม่ต่างกัน เข้าใจทุกความรู้สึกของการสูญเสียเช่นนี้ กว่าจะทำใจได้ก็คงใช้เวลาอีกนานเป็นปี
"พ่อไปแล้วพี่ซัน พ่อไปอยู่บนสวรรค์จริง ๆ แล้ว"
เสียงสั่นเครือบอกกับคนข้างกาย ศีรษะซบลงบนอกแกร่งกอดภาพถ่ายแห่งความทรงจำเอาไว้แน่น ตะวันฉายกอดปลอบให้กำลังตั้งแต่วันแรกจนถึงตอนนี้ เขาทำได้เพียงเท่านี้จริง ๆ
ทั้งสองคนพากันไปยืนส่งแขกที่มาร่วมงาน จนเหลือคนสุดท้ายคือปรเมศวร์ ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาเมษาอีกครั้ง ฝ่ามือหนาแตะลงบนต้นแขนเล็กเพื่อให้กำลังใจ
"สู้ต่อไปนะเมษา เมษาต้องเข้มแข็งเดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะครับ"
"ขอบคุณที่มาร่วมงานนะคะพี่เมศวร์ ขอบคุณจริง ๆ"
"ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยเหลือเมษาบอกพี่มาได้เลยนะ"
"ขอบคุณค่ะ พี่เมศวร์จะกลับเลยเหรอคะ?"
"พี่จะแวะไปหาน้องสาวก่อนน่ะ พรุ่งนี้พี่ค่อยกลับภูเก็ต"
"เดินทางปลอดภัยนะคะ ขอบคุณอีกครั้ง"
