ตอนที่6 ภาพบาดตาบาดใจ
1220 Words
สองชั่วโมงแล้วที่ตะวันฉายออกไปเดินเล่นและยังไม่กลับเข้ามาในห้องพักอีกเลย ทำให้คนตัวเล็กที่รู้สึกเบื่อถึงกับต้องเดินออกจากห้องเพื่อไปตามหาสามีสุดที่รักอีกครั้ง
ธรรมชาติรอบรีสอร์ตแห่งนี้ก็ไม่เลวนัก ดูสวยงามและมีความทันสมัย แทบจะเรียกได้ว่าเหมือนเดินในทุ่งดอกไม้ในประเทศแถบยุโรป ไม่น่าเชื่อว่าประเทศไทยก็มีสถานที่น่าพักแบบนี้อยู่ด้วย เมษาเดินไปเรื่อยชื่นชมกับดอกไม้นานาพันธุ์โดยไม่ได้ระวังเลยสักนิด จนกระทั่งบังเอิญชนเข้ากับร่างสูงของใครอีกคน
"อุ๊ย! ขอโทษค่ะ" คนตัวเล็กแหงนหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าที่ตัวเองเพิ่งเดินชนเข้าเมื่อตะกี้อย่างรู้สึกตกใจ
"ไม่เป็นไรครับ แล้วคุณเป็นอะไรหรือเปล่า" คนที่ดูเป็นมิตรยิ้มทักทายเมื่อเจอหน้า ทำให้เมษาต้องรีบส่ายหน้าปฎิเสธ
"ขอโทษทีค่ะ พอดีฉันเดินซุ่มซ่าม"
"ไม่เป็นไรเลยครับ ผมก็เดินไม่ดูทางด้วยเช่นกัน จะไปไหนเหรอครับ?"
คนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักถามขึ้น แต่สีหน้าท่าทางดูจะไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เมษาจึงยอมพูดคุยด้วยทั้งที่ไม่ค่อยชอบคุยกับคนที่ไม่รู้จักสักเท่าไร
"ว่าจะเดินไปร้านอาหารหน่อยค่ะ"
"พักอยู่ที่นี่เหรอครับ ถ้าไม่เป็นการเสียมารยาทขอรู้จักชื่อได้หรือเปล่า?" ชายหนุ่มหน้าตาดีถามขึ้นเหมือนกับสนใจเมษามากเป็นพิเศษ สายตาของคนที่จ้องมองมามันแปลกจนหญิงสาวรู้สึกสัมผัสได้
"ชื่อเมษาค่ะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่ชื่อปรเมศวร์"
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ งั้นเมษาขอตัวนะคะ" เมษาก้มหน้าให้เพียงเล็กน้อย ก่อนจะเดินผ่านหน้าของชายหนุ่มผู้นั้นไป แต่ทว่าข้อมือเล็กกลับถูกฉุดรั้งด้วยฝ่ามือหนาใหญ่จนต้องหยุดชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเดินทันที
"ห้องอาหารไปทางโน้นครับ คุณเดินไปผิดทางแล้วล่ะ" พร้อมกับชี้นิ้วไปยังทางตรงกันข้ามกับที่คนตัวเล็กกำลังจะเดินไป ทำให้เมษาต้องยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกเขินอายอีกครั้ง
"ขอบคุณนะคะคุณปรเมศวร์"
"เรียกผมว่าพี่เมศวร์เถอะ ดูท่าว่าพี่คงอายุมากกว่าเมษาเกือบสิบปีเลย"
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ เมษาขอตัวก่อน"
รอยยิ้มหวานละมุนยิ่งทำให้คนตรงหน้ารู้สึกหลงใหล จนอดที่จะมองตามแผ่นหลังจนกระทั่งอีกคนเดินหายลับตาไปไกลมากแล้ว
"ทำไมน่ารักอย่างนี้นะ ถ้ายังไม่มีแฟนคงได้เจอกันอีกนะเรา" ปรเมศวร์รู้สึกพิเศษกับหญิงสาวคนเมื่อครู่ ถึงกับยิ้มกว้างให้กับตัวเอง รู้สึกดีอย่างไม่เคยมีมาก่อน
เมษามาเดินมาถึงห้องอาหารของรีสอร์ต ขาเรียวเล็กถึงกับต้องหยุดชะงักลง ก้าวเท้าแทบไม่ออกเมื่อมองเห็นว่าคนที่นั่งอยู่กับสามีตัวเองนั้นเป็นใคร นี่คงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาหายออกจากห้องมานานมากขนาดนี้ เพราะคนที่คุยกับตะวันฉายอยู่ไม่ใช่ใครคนอื่น แต่เป็นแพทย์หญิงกรกนกแฟนเก่าของสามี รอยยิ้มที่ตะวันฉายมีให้กับคนตรงหน้า แม้แต่ตัวเองที่แต่งงานกับเขามาเป็นปีก็ยังไม่เคยที่จะเห็นสามียิ้มให้อย่างนั้นเลยสักครั้ง เพียงเพราะเธอไม่ใช่ความสุขของเขาหรือเปล่านะ เขาถึงไม่เคยจะส่งยิ้มและดูมีความสุขแบบนี้ให้กันบ้างเลย
ฝ่าเท้าเรียวเล็กเลือกที่จะเดินกลับไปทางที่ตัวเองเพิ่งจะเดินผ่านมาเมื่อครู่ ไม่อยากเข้าไปนั่งในร้านให้เสียบรรยากาศของคนทั้งคู่เลย ถึงจะรู้ว่าเขาทั้งสองบังเอิญมาพบเจอกันเพราะหน้าที่การงานก็เถอะ แม้จะรู้สึกหึงหวงแต่ก็ไม่อยากแสดงออกให้ตะวันฉายต้องรู้สึกอึดอัดใจ ไม่อยากให้เขามองว่าตัวเองงี่เง่ากับเรื่องไร้สาระเช่นนี้
"ไหนว่าจะไปห้องอาหารล่ะครับ ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้" ชายหนุ่มคนเมื่อครู่ที่เพิ่งเดินชนกันมา ส่งเสียงทักทายขึ้นอีกครั้ง ทำให้เมษาแหงนหน้าขึ้นมองชายหนุ่มคนที่กำลังส่งยิ้มหวานให้กันอยู่
"ไม่หิวแล้วค่ะ เลยออกมานั่งรับลมเย็น ๆ แทน ที่นี่บรรยากาศดีไม่น้อยเลยนะคะ"
"งั้นพี่ขอนั่งด้วยคนได้ไหม"
เมษาพยักหน้าอนุญาตให้อีกคนนั่งลงเคียงข้างกันได้ตามสบาย
"พี่เมศวร์มาเที่ยวเหรอคะ"
"มาดูกิจการให้น้องสาวน่ะ พอดีเขาต้องไปต่างประเทศเป็นเดือน พี่เลยเข้ามาดูแลแทนในช่วงนี้"
"ที่นี่เป็นของน้องสาวพี่เมศวร์เองเหรอคะ สวยมากเลยนะคะ มีกลิ่นอายตะวันตก เหมือนอยู่แถวเนเธอร์แลนด์เลย"
"พี่ดีใจที่เมษาชอบ แล้วเมษาล่ะมากับใคร มาเที่ยวหรือว่ามาทำงานครับ?"
"มาเที่ยวค่ะ พอดีเมษาตามแฟนมาทำงานด้วย"
มีแฟนแล้วอย่างนั้นน่ะเหรอ ปรเมศวร์รู้สึกเสียดายที่เธอไม่ได้โสดอย่างที่คิดเอาไว้
"ทำไมคนน่ารักแบบเมษาถึงไม่เป็นโสดนะ" ใบหน้าหล่อหันไปจ้องมองก่อนจะส่งยิ้มให้เพียงเล็กน้อย หน้าตาที่ดูมีความหวังเมื่อครู่แปรเปลี่ยน รู้สึกเสียใจอย่างแปลกประหลาดนัก
"พอดีว่าเมษาแต่งงานแล้วค่ะ"
"ใครกันเป็นผู้ชายที่โชคดีคนนั้น พี่ชักจะอิจฉาเขาแล้วสิ"
สีหน้าของเมษาบ่งบอกความทุกข์เศร้าในใจบางอย่างให้ได้เห็น จนคนที่จ้องมองอยู่รู้สึกไม่ดีตามไปด้วย
"เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำเหมือนมีเรื่องทุกข์ใจล่ะ"
"เปล่าหรอกค่ะ คนที่ได้แต่งงานกับเมษา เขาอาจจะเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดก็ได้"
เมื่อคิดว่าตะวันฉายคงอยากกลับไปสานสัมพันธ์กับคนรักเก่ามากกว่าอยู่ใช้ชีวิตร่วมกับเมียที่ไม่ได้รัก ก็ยิ่งทำให้รู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก ยิ่งเห็นรอยยิ้มสีหน้าท่าทางในการพูดคุยวันนี้ ดวงตาที่จ้องมองกับเขาคนนั้น มันช่างแตกต่างกับเวลาที่อยู่กับเธอยิ่งนัก
"เมษาอยากไปเที่ยวไหม พอดีว่ามีน้ำตกอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ เผื่อที่นั่นจะทำให้เมษารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง"
ดวงตาที่ดูเศร้าเมื่อครู่นี้ ฉายแววดีใจขึ้นมาให้ได้เห็น รอยยิ้มที่แสนหวาน ชวนให้คนที่จ้องมองถึงกับตกหลุมรักได้ไม่ยากเลยทีเดียว
"ไปสิคะ เมษาอยากไปเห็น แต่ขอเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดแขนยาวขายาวก่อนนะคะ พอดีว่าเมษาเป็นคนแพ้ยุง แพ้แมลง ไม่ค่อยชอบมาป่าเขาสักเท่าไหร่นัก"
"ได้สิครับ เดี๋ยวพี่ไปนั่งรอแถวล็อบบี้นะ ถ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วออกไปหาพี่ที่ตรงนั้นเลยนะครับ"
"ค่ะพี่เมศวร์ แล้วเจอกันนะคะ เมษาขอเวลาสิบนาที"
- Writer
