เมื่อเครื่องบินลงจอดได้ เมษาก็รีบตรงไปยังโรงพยาบาลที่บิดาถูกส่งไปรักษาในทันที ที่หน้าห้องผ่าตัดป้าชื่นแม่บ้านคนเก่าแก่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ที่หน้าห้อง
เมษาก็รีบเดินเข้าไปหา ทั้งสองคนโผเข้ากอดกันร้องห่มร้องไห้อีกครั้ง
"คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะป้าชื่น?"
"ยังไม่รู้เลยค่ะคุณหนู ป้าก็นั่งรอหลายชั่วโมงแล้วแต่หมอยังไม่ออกมาเลย"
"มันเกิดขึ้นได้ยังไงคะป้า แล้วลุงมิ่งล่ะเป็นยังไงบ้าง?"
"ตามิ่งก็ยังอยู่ในห้องฉุกเฉินอยู่เลยค่ะคุณหนู ป้าไม่รู้จะห่วงใครก่อน คุณท่านก็อาการโคม่า ตามิ่งก็ยังน่าเป็นห่วงมาก ๆ เจ้าพระคุณขออย่าให้คุณท่านกับตามิ่งเป็นอะไรไปเลย สาธุ"
นางถึงกับยกมือขึ้นไหว้ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นครั้งที่ร้อย เมษากอดปลอบใจป้าชื่นอยู่แบบนั้น ตะวันฉายที่ยืนมองภาพตรงหน้า เขารู้สึกสงสารคนทั้งสองจับใจนัก ขออย่าให้อะไรร้ายแรงไปกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้เลย ขอให้คนที่ประสบเหตุร้ายทั้งสองคนปลอดภัยด้วยเถอะ...
