เล่ห์รักกับดักมาเฟีย

ขี้ผึ้งถูกไฟลน

"ฮื้ออ...."

[จ๊วบบบ...ๆๆ]

ตามฝันนอนหายใจรวยริน หมดแรงขัดขืน หมดแรงต่อต้านปล่อยตัวปล่อยใจ

ไปตามการชักจูงของเขา

สองมือของเธอที่ถูกรวมไว้บนศรีษะจับมือหนาของเขาไว้แน่น

ภาคินรู้สึกพึงพอใจกับปฏิกิริยาของเธอที่อ่อนระทวยเป็นขึ้ผึ้งลนไฟ เขา ฉวยโอกาสนี้รีบตักตวงเอาความหวานจากเธอให้ได้มากที่สุด

"ฮืมมมม...ห่าาา"

ตามฝันกำหนดลมหายใจไม่ได้จนบางครั้งแทบจะขาดลมหายใจ

ภาคินถอนริมฝีปากออก เพื่อให้เธอได้พักหายใจ

ตามฝันมองเขาด้วยเเววตาหวานเชื่อมแบบไม่รู้ตัว

"คุณหวานมากเลยรู้ไหม..ตามฝัน"

ภาคินก้มลงไปกระซิบบอกเธอที่ข้างหูก่อนจะซุกหน้าลงไปที่ซอกคอขาวผ่องที่หอมหวานยั่วยวนให้เขาหลงไหล

[จุ๊บบบ]

"ฮื้อออ...คุณภาคิน"

ตามฝันรู้สึกเหมือนตัวเองหายใจไม่อิ่ม ใจเต้นแรง เสียววูบวาบไปหมดทั้งตัว

[จู๊วบบบ..ๆๆ]

ภาคินจูบไปทั่วซอกคอของเธอ

"ฮืออ.."

ตามฝันหลับตาเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขา

ภาคินจูบโลมเลียไปทั่วลำคอ ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาเป่ารดไปทั่วเนื้อเนียนก่อนที่เขาจะมาหยุดนิ่งอยู่ที่เนินอกอวบ เขาขบกรามหลับตาพยายามบังคับตัวเองให้ให้รังแกเธอมากกว่านี้ เขาไม่อยากอาศัยความ ช่ำชองของตัวเองเพื่อมาเอาเปรียบเธอ

เพราะเขารู้ว่าเธอไม่ประสากับเรื่องแบบนี้เลย

ตามฝันหายใจหอบเหนื่อยจนอก กระเพื่อมขึ้นลงตามเเรงหายใจ

ภาคินมองคนใต้ร่างด้วยความเอ็นดู

"ให้ผมช่วยผายปอดไหม"

เขาพูดยิ้ม

ตามฝันมองหน้าเขาด้วยความงงงวย ก่อนจะรวบรวมสติตัวเองที่ตอนนี้กระเจิด กระเจิงหายไปหมด

"คุณ...รังแกฉันอีกแล้วนะ"

ตามฝันพูดออกมาด้วยเสียงที่เบาราวกับคนหมดแรง

"หึๆ...งั้นคุณรังแกผมคืนก็ได้จะได้หายกัน"

ภาคินพูดพร้อมกับขยับตามฝันขึ้นมาทับเขาไว้ส่วนตัวเขาลงไปนอนข้างล้างแทน

ดีว่าโซฟามีขนาดใหญ่สามานอนได้สบายๆ

ตามฝันถูกพลิกตัวขึ้นมาด้านบนทั้งที่มือสองข้างยังถูกเนคไทของเขาพันไว้อยู่ แถมเสื้อสูทตัวนอกยังถูกถอดออกหล่นอยู่ข้างโซฟาเหลือแค่เกาะอกสีโอรสที่แทบช่วยปิดบังอะไรไม่ได้เเล้ว เธอรีบตะเกียกตะกายลุกออกจากตัวเขาทันที และไปนั่งพับเพียบผมฟู มือก็ยังถูดพันไว้นั่งมองเขาตาแป๋ว

ปากอวบสีชมพูเจ่อขึ้นเล็กน้อยด้วยแรงจูบของเขาเขา

ภาคินลุกขึ้นนั่งมองผู้หญิงตัวเล็กหน้า

เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร อายุขนาดนี้เขาก็ผ่านผู้หญิงมาไม่น้อย และแน่นอนแต่ละคนทั้งสวย รวย กินกันไม่ลง

เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่เพิ่งหลงในเพศตรงข้าม

"แก้มัดสิคะ มองอยู่ได้"

ตามฝันบอกเขาหน้าแดง แดงไปทั้งตัว

พาคินขยับนั่งตรงๆ

"มาสิ...เดี๋ยวผมแก้ให้"

เขาตบลงบนโซฟาข้างตัวเองเบาๆ

ตามฝันมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ

"คุณห้ามทำอะไรฉันอีกนะ"

เธอมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ

"งั้นผมไปหาก็ได้"

เขาบอกตามฝันรีบลุกถอยหลังทันที เธอไม่ได้กลัวเขาแต่เธอกลัวใจตัวเอง ทำไมถึงไม่รู้สึกรังเกียจเขาสักนิด

"ว้ายยยย.."

ด้วยความรีบทำให้เธอสะดุดพรมเกือบล้มดีทีภาคินเข้ามาคว้าเอวเธอไว้พอดี

"ระวังหน่อยสิคุณ"

ภาคินทำเสียงดุ ถ้าเขาดึงเธอไว้ไม่ทันมีหวังล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้นแล้ว

"ก็คุณทำฉันตกใจนี่"

ตามฝันบอกเขางอนๆ ทำเธอตกใจแล้วยังมีหน้ามาว่าเธออีก

"โอเค...ผมขอโทษ"

เขาบอกเธอแต่สองเเขนยังกอดเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"จะแก้มัดให้ฉันได้หรือยัง"

เธอยกมือขึ้นไปชูตรงหน้าเขาอย่างประชด

"ความจริงอยู่แบบนี้ก็ดีนะ ผมจะได้ไม่เปลืองแรง"

เขาบอกในขณะที่มือก็ยอมแก้มัดให้เธอ

"คนบ้า..."

เธอรีบถอยออกจากเขาทันที

Rrrrrrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ตามฝันดังขึ้นอีกครั้ง

[คุณพีระ]

ภาคินคว้าขึ้นมาถือไว้

ตามฝันรีบเดินเข้ามาหวังจะมาแย่งโทรศัพท์ แต่ภารินกดรับทันที

และส่งให้ตามฝัน ก่อนที่จะคว้าตัวเธอให้นั่งลงมาบนตักเขา และยกแขนกอดเอวเธอไว้แน่น

[คุณฝันครับได้ยินผมหรือเปล่า]

เสียงในโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ตามฝันไม่มีทางเลือกจงยกโทรศัพท์แนบหูและตอบกลับปลายสายไป

[คะ..คุณพีระ]

ตามฝันรับสายแต่สายตามองไปที่คนตัวโตที่ทำตัวมีปัญหากับเธออยู่นอนนี้

[คุณฝันไม่เป็นไรใช่ไหมครับ ผมเป็นห่วงเมื่อกี้โทรไปคุณก็ไม่รับ]

พีระบอกมาตามสาย แต่คนตัวโตที่นั่งกอดเธออยู่หน้าเริ่มตึงขึ้นอัตโนมัติ

[เอ่อ...ฝันไม่เป็นไรค่ะ ถึงห้องอย่างปลอดภัย เมื่อกี้ฝันไม่ทันได้ยินเสียงโทรศัพท์ต้องขอโทษคุณพีระด้วยนะคะ]

ตามฝันบอกเขาไปจะได้รีบวาง ดูจากสีหน้าคนข้างแล้วไม่ค่อยหน้าไว้ใจเท่าไหร่

[ไม่เป็นไรครับ เเค่คุณปลอดภัยผมก็หายห่วงแล้ว ว่าแต่คุณฝันรู้จัก

คุณภาคินด้วยหรอครับ]

พีระถามออกมาตรงๆ เพราะดูเหมือน

ภาคินจะหวงตามฝันอยู่พอสมควร

ตามฝันเหลือบตาหน้าภาคินทันที

[เอ่ออ...ก็พอรู้ค่ะ เดี๋ยวฝันขอตัวทำธุระแปบหนึ่งนะคะคุณพีระ]

พูดเสร็จเธอก็ตัดสายเขาทันที ขืนคุยกันต่อมีหวังได้เรื่องแน่ๆ

"ทำไมรีบวางจังเลยละครับคุณตามฝัน"

ภาคินถามเชิงประชดเธอมากกว่า

"ปล่อยได้แล้วค่ะ"

เธอบอกเขา และลุกออกจากตักเขาทันที

"คุณกลับไปได้แล้วค่ะ"

"กลับก็ได้ เอาไว้วันหลังผมจะมาเติมใหม่"

"เติมอะไรคะ..?"

"เติมความหวานจากคุณ"

ภาคินพูดด้วยแววตาเป็นประกาย

ตามฝันหน้าแดงขึ้นมาอย่างบังคับไม่ได้

"คนบ้า ออกไปเดี๋ยวนี้นะ"

"ฮ่าาๆๆ แล้วเจอกันครับที่รัก"

ภาคินเดินหัวเราะออกไปอย่างอารมณ์ดี

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"เป็นไงบ้างตะวัน"

ภาคินถามลูกน้องในเช้าวันต่อมา ตะวันรายงานเขาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าเกิด อุบัติเหตุ

"ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับนาย คนเจ็บไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรที่หมดสติหมอบอกน่าจะตกใจมากกว่าครับ"

ตะวันรายงาน

"เขาเรียกร้องค่าเสียหายหรือเปล่า"

"ไม่ครับ เธอไม่ได้เรียกร้องอะไร"

ภาคินพยักหน้า

ตะวันส่งซองเอกสารให้เจ้านายหลังจากพูดคุยกันเสร็จแล้ว

"ข้อมูลลูกเลี้ยงคุณธานีครับ"

ภาคินเปิดออกดู

"มีพี่น้องสองคนครับ พ่อเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว ก่อนที่เดือนฉายแม่ของมันจะมาเจอคุณธานีเคยแต่งงานกับเสี่ยรวยๆมาแล้วสองครั้ง แต่ที่หน้าแปลกก็คือ เสียทั้งสองคนจุดจบเหมือนกันครับ เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุคล้ายๆกันหลังเสียชีวิตเดือนฉายก็ได้เงินติดไม้ติดมือมาด้วยเยอะพอสมควรครับก่อนจะมาเจอคุณธานี"

ภาคินเปิดเอกสารดูทีละใบ พร้อมกับฟังรายงานจากลูกน้องไปด้วย

"เเต่สองแม่ลูกก็ไม่ได้ตกเป็นผู้ต้องสงสัยอะไร"

ภาคินถามต่อด้วยความสงสัย

"ใช่ครับเพราะญาติมัวแต่มุ่งไปทาง ศัตรูทางธุรกิจมากกว่า แต่ก็ตายฟรีทั้งสองครับเพราะจับคนร้ายไม่ได้"

ภาคินขมวดคิ้ว พยายามใช้ความคิดอย่างหนักเรื่องมันชักแปลกๆ

"ไปสืบคนที่เป็นผู้ต้องสงสัยของเสียสองคนนั้นว่ามีใครบ้าง"

ภาคินสั่งตะวัน

"ครับนาย"

ตะวันรับคำสั่งโดยไม่มีคำถามเพราะเขารู้ว่าเจ้านายเขามีเหตุผลเสมอ

"ฝันหนูเห็นทิวาบ้างไมลูก พ่อไม่เห็นน้องมาหลายวันแล้ว"

ธานีถามลูกในขณะที่นั่งทานอาหารมื้อค่ำที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง วันนี้คุณธานีคิดถึงลูกสาวจงชวนลูกมาทานข้าวด้วยกัน

"ฝันก็ไม่เห็นน้องเหมือนกันนะคะพ่อ"

"แปลกจังปกติทิวาเขาไม่เคยหายไปแบบนี้"

"แล้วแม่กับพี่เขาว่าไงละคะพ่อ"

คุณธานีเงียบไป ทิวาค่อนข้างต่างจากพี่กับแม่มากและดูเหมือนเดือนฉายจะไม่ค่อยใส่ใจลูกสาวเท่าลูกชาย

"แม่กับพี่เขาไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่"

ธานีบอกกับลูกสาว

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ฝันจะรองเช็คที่หัวหน้าโดยตรงของน้องให้นะคะว่าน้องได้โทรมาลางานไว้หรอเปล่าแล้วค่อยว่ากันอีกที"

ธานีพยักหน้า

"พ่อฝากด้วยนะลูก"

"ไม่ต้องห่วงคะ คุณพ่อก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะฝันเป็นห่วง"

ตามฝันมองบิดาด้วยความรักสุดหัวใจ

ธานียิ้มให้ลูกสาวด้วยความรักเช่นกัน

"ไม่ต้องห่วงพ่อ ฝันเองนั้นแหละดูแลตัวเองดีๆนะลูกถ้าหนูเป็นอะไรไปพ่อคงอยู่ต่อไปไม่ได้แน่"

"อย่าพูดแบบนั้นสิคะพ่อ ฝันยังไม่ได้ ประสบความสำเร็จให้พ่อเห็นเลย"

"แค่นี้หนูก็เก่งที่สุดสำหรับพ่อแล้ว ตอนนี้พ่อขอแค่ใครสักคนที่จะมาดูแลหนูต่อจากพ่อนั้นแหละพ่อถึงจะหมดห่วงจริงๆสักที"

"ฝันยังไม่คิดเรื่องนั้นหรอกค่ะ ฝันจะให้คุณดูแลฝันไปนานๆเลย"

ตามฝันออดอ้อนบิดา

"แล้วกับคุณภาคินละลูก หนูกับเขารู้จักกันแบบไหน"

ตามฝันหน้าแดงขึ้นมาทันทีเมื่อบิดาพูดถึงภาคินผู้ชายที่ตามวนเวียนอยู่รอบตัวเธอมาตลอด

"ฝันกับเขาไม่มีอะไรกันคะพ่อ เขา...เอ่อ...เราก็แค่รู้จักกัน"

ตามฝันบอกบิดาเพราะเธอเองก็ไม่รู้จะบอกยังไงกับบิดาเหมือนกัน