30 นาทีหลังจบงานบอล
“อันนี้กินได้ปะ ข้างในเป็นขนมเปล่าวะ”
“เหรียญทองไม่ใช่ช็อกโกแลต เต้นจนหมดแรงเหรอโป๊ยกลับไปกินเหล้าดิเดี๋ยวมีแรงเลย”
“วันพระเปล่าเนี่ยเดี๋ยวก็ไม่ให้ไปกินอีก ต้องไปสวดมนต์”
“พี่วาฬคะหนูขอถ่ายรูปได้มั้ยคะ”
ฉันยืนมองโป๊ยเซียนกับวาฬกำลังคุยกัน โป๊ยเซียนชูเหรียญของวาฬขึ้นส่องแสงพิจารณาเหมือนเด็กส่องหาขนมยังไงก็ไม่รู้ ซึ่งรู้อยู่แล้วว่ามันกินไม่ได้แต่ก็ยังกวนประสาทเพื่อนไม่หยุด ในระหว่างนั้นเองก็มีนักศึกษาของอีกมหาวิทยาลัยเข้ามาขอถ่ายรูปวาฬ
ซึ่งไม่ใช่แค่วาฬนะที่โดนรุมขอถ่ายรูปในตอนนี้ เต๋าเต้ย แอสตัน มาร์ติน เรียกได้ว่ากลายเป็นจุดสนใจของงานไปแล้วอีกส่วน หลังจากที่ทุกคนเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว ยังพอมีเวลาอีกประมาณ 20 นาทีการประกาศผู้ชนะขบวนพาเหรด แล้วถ้ามหาวิทยาลัยไหนแพ้จะถูกเลือกตัวแทนเข้าห้องมืด
ปีหลัง ๆ มานี้จะลดความน่ากลัวลงแต่ถ้าเป็นฉันที่ต้องเข้าไปในนั้นมันก็อดกล
