(ปลาเก๋า)
ณ หน้าบ้าน เวลา 21.30 น.
“ขอบคุณนะคะที่มาส่งเดี๋ยวเอาไว้เจอกัน...ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
ทันทีที่รถของมาร์ตินหยุดลงยังหน้าบ้านตัวเองนั้น มือเล็กจับกระเป๋าขึ้นคล้องไหล่หันไปกล่าวขอบคุณคนที่มาส่งถึงหน้าบ้าน แล้วจึงได้เห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่ายที่มองหน้าฉันตาละห้อย มีคนไม่อยากให้ฉันเข้าเริ่มแสดงอาการอีกแล้วแฮะ...
“....” ก่อนหน้านี้ยังพูดไม่หยุดปากเลย ทีตอนนี้ล่ะเงียบเชียว
“ยังไง ยังไง ยังไงคะ ~” ฉันยื่นหน้าเข้าไปหามาร์ติน เอียงคอมองทำเสียงเล็ก ๆ ใส่ เอ่ยถามย้ำอย่างอยากรู้อาการตอนนี้
“ก็ไม่ยังไง แค่...อย่าทำหน้าอ้อนใส่สิ” จากคนหน้านิ่งในตอนแรกเริ่มมีรอยยิ้มเข้ามาแล้ว เพียงแค่ฉันทำตัวไม่ปกติใส่มาร์ตินก็ดูจะเปลี่ยนอารมณ์ได้ในทันที
“มาร์ตินขับรถกลับบ้านดี ๆ ถ้าถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาบอกด้วย” อะไรที่เราตกลงกันไว้แล้วฉันมั่นใจว่ามาร์ตินจะรักษามันได้เป็นอย่างดี เพียงแค่เต๋าเต้ยกลับมาเร็
