เป็นที่น่าพอใจเมื่อศลิษาเดินมาหาเขา ท่ามกลางสายตาของคนทั้งกลุ่ม เขาไม่รู้ว่าคนพวกนั้นมองศลิษาด้วยแววตาอย่างไร แต่แววตาของศลิษาที่มองเขานั้นเศร้าหมองเหมือนยอมจำนนจนเขารู้สึกว่าเห็นแก่ตัวที่ทำอย่างนี้
“นึกว่าหลบเพื่อนเสียอีก...” เขากับเธอทิ้งสาวๆ กลุ่มนั้นไว้ข้างหลังเพราะเดินออกมาจากร้านกาแฟกันแล้ว
“ไม่ใช่เพื่อนหรอกค่ะ อดีตทีมงานที่เคยทำงานด้วยกันเท่านั้น พวกเขายังเป็นทีมของแบรนด์เก่าที่ฉันแยกตัวออกมา” เธอละเว้นคำว่าเป็นทีมของแฟนเก่ากับเพื่อนเก่าไปเพราะไม่อยากพูดถึงอีก แต่ที่แน่ๆ รู้ว่าคนพวกนี้คอยคอมเมนต์สเตตัสทุกสเตตัสที่นภาสรตั้งขึ้นเพื่อด่ากระทบเธอ
“อ้อ...” เขาพึมพำ
“คุณทำไมไม่บอกฉันว่าพวกเขายังอยู่ แต่โทรตามทั้งๆ ที่รู้ว่าฉันไม่อยากให้พวกเขารู้สถานะของเราแล้วมาสมเพชฉัน...”
“ผม...” เขายังไม่ทันอ้าปากจะพูดเธอก็ชิงพูดเสียก่อน
“ฉันขอโทษค่ะ มันเป็นความผิดของฉันไม่ใช่ความผิดของคุณ ฉันลื
