วาโยเอื้อมมือไปจับปากกา พลางเขียนโน้ตบนเอกสาร แต่ปากกากลับหยุดชะงักอยู่กลางทาง เขาพลิกเอกสารไปมาหลายรอบ แต่สมองกลับวนกลับไปที่เรื่องเดิม
ทำไมฉันถึงทำตัวเองแบบนี้… ทำไมถึงคิดเรื่องเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า…
เขาลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามทำตัวให้เหมือนเป็นท่านประธานปกติ แต่ความคิดของเขากลับดึงเขาไปหาเฌอปรางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งที่รู้ดีว่าตอนนี้เธอยังไม่พร้อมเปิดใจให้เขา
ความยากของเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ที่การทำงาน แต่เป็นการจัดการกับความรู้สึกตัวเอง…ความรู้สึกผิด ความห่วงใย และความปรารถนาที่อยากเข้าใกล้เธอ ทั้งที่เขาก็รู้ดีว่าควรปล่อยให้เธอได้หายใจ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้น มันอาจจะทำให้เธอเจ็บปวด คุณทำอะไรไม่ถูกเลยก็ได้
วาโยเงยหน้ามองหน้าต่าง พลางพึมพำเสียงเบา “มันยากจริงๆ เลยนะ…เรื่องของยัยแม่มดคนนี้…”
หัวใจของเขารู้สึกเหมือนมีสายลมหน่วงหนักทับอยู่ ทั้งคิดถึง ทั้งกังวล ทั้งผิดหวัง ทั้งหวาดกลัว… ทั้งหมดบ
