ท่านประธานตัวร้ายกับยัยคู่ปรับจำเป็น

งานเลี้ยงวันเกิด...1

เฌอปรางชะงัก ก่อนจะตอบอย่างตัดพ้อ “ปรางไม่ได้อยากมาหรอกนะพี่เหนือ… แต่พี่ฌาณบังคับให้มา ไม่รู้จะให้มาทำไม มาก็ไม่มีทางอวยพรให้หรอกนอกจากสาปแช่ง” คำพูดของเฌอปรางหากเป็นคนอื่นคงเกลียดไปแล้ว แต่เป็นวาโยที่รับมือกับคำพูดแบบนี้มาตลอดชีวิต เขาก็เลยไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรกับคำพูดของเธอ

วาโยยิ้มมุมปาก แววตาเหมือนกำลังซ่อนความสนุกในการหยอกล้อเธอ

“งั้นก็โชคดีนะ ที่ปรางต้องทนอยู่ในงานวันเกิดคนที่ปรางอยากสาปแช่งทั้งคืน” วาโยเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มยียวน

เฌอปรางถอนหายใจหนักๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า…แค่เห็นเขายืนอยู่ตรงหน้า ใจเธอก็เต้นแรงขึ้นมานิดๆ ผู้ชายอะไรหล่อแต่ปากหมา สรรพคุณนี้มันสามารถบรรยายถึงวาโยได้ชัดเจนที่สุด ถ้าเอาตะกร้อครอบปากเขาไว้แล้วไม่ต้องให้เขาพูด เขาคงจะเป็นผู้ชายที่หล่อมากเลยล่ะ

"ซวยล่ะสิไม่ว่า กลับเป็นดื่มกับเพื่อนพี่เถอะ อย่ามาเสียเวลาที่นี่เลย ปรางขี้เกียจทะเลาะกับพี่แล้ว" เฌอปรางรีบไล่เขาทันทีเพราะเธอไม่อยากทะเลาะกับเขา ถ้าขืนอยู่ก็น่าจะทะเลาะกันอีกยาว ถ้าเจอหน้ากันมีไม่กี่ครั้งหรอกที่ทั้งสองคนจะพูดจากันด้วยดี

"ก็ได้ไหนๆ วันนี้ก็วันดี อย่ามาฟังอะไรที่มันไม่ดีจากปากปรางดีกว่า" ว่าแล้ววาโยก็เดินจากไปปล่อยให้เฌอปรางหน้าง้ำเล็กน้อย แต่ก็นั่นแหละมันคือความจริง เธอจะมีไปมีสิทธิ์ว่าอะไรเขา

เพลงและเสียงหัวเราะยังคงก้องอยู่ แต่สำหรับทั้งสองแล้ว…คืนนี้เหมือนความบังเอิญและความขัดแย้งเก่าๆ กำลังจะเริ่มต้นบทใหม่ เฌอปรางหลบมานั่งที่มุมๆ หนึ่ง เพราะเธอไม่รู้จะคุยกับใคร เนื่องจากเธอไม่รู้จักใครในงานนี้นอกจากเขาและพี่ชายของเธอ

เธอถือแก้วไวน์ไว้แน่น รู้สึกเบื่อหน่ายและเซ็งสุดๆ กับสถานการณ์คืนนี้ เธอตั้งใจจะกลับบ้านตั้งแต่ก่อนเริ่มงาน แต่คำสั่งของพี่ชายก็ทำให้เธอต้องนั่งอยู่ตรงนี้ รสไวน์หวานปนขมเหมือนกับอารมณ์ของเธอในตอนนี้ แต่เธอก็เลือกที่จะดื่มมันแก้เซ็ง ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ชายตัวดีหายไปไหน น่าจะกำลังสนุกแน่ๆ ลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าพาน้องสาวมาด้วย

“ก็ได้…นั่งรอไปก็แล้วกัน” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางขยับตัวเล็กน้อยให้ดูเหมือนไม่สนใจใคร

ฝั่งมุมห้อง วาโยมองเฌอปรางอยู่ห่างๆ สายตาเต็มไปด้วยความสนใจแต่ก็ระงับตัวเองไว้ได้ เขารู้ดีว่าถ้าเข้าไปตรงๆ อาจเกิดสงครามคำพูดขึ้นได้อีกแน่ เธอคงมองเขาด้วยความขัดใจเต็มเปี่ยม และเขาก็ไม่อยากให้ความบังเอิญในงานวันเกิดคืนนี้จบลงด้วยเสียงเถียง

เขาเพียงยืนนิ่ง มองเธอจากระยะไกล พลางคิดในใจว่า ก็ไม่ได้อยากให้เธออารมณ์เสีย และก็ไม่อยากเข้าไปสร้างเรื่องด้วยเหมือนกัน

เฌอปรางสังเกตสายตาของเขาอยู่แวบหนึ่ง แต่เธอเบือนหน้าไปทางอื่นทันที พยายามไม่ให้ใจตัวเองเต้นแรง หรือแสดงอาการที่เขาอาจตีความได้

บรรยากาศเงียบๆ ของเธอกับเขาเป็นอะไรที่ตึงเครียดนิดๆ ต่างฝ่ายต่างแอบเหลือบตามองคู่อริของตน เหมือนรอว่าฝ่ายใดจะเพี่ยงพล้ำแล้วรอซ้ำซะมากกว่า

เหมือนว่าทั้งสองจะต้องอยู่ร่วมกันภายในวงล้อมความขัดแย้ง แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า สายตาที่สอดประสานกันเพียงเสี้ยววินาที มันกลับทำให้หัวใจของทั้งคู่เต้นแรงโดยไม่รู้ตัว บ้าไปแล้วเธอคงเมาแน่ๆ เฌอปรางไม่คิดมาก่อน ว่าเธอจะใจเต้นแรง กับคนที่เธอคิดว่าเป็นศัตรูมาตลอดชีวิต เขาหล่อน่ะใช่ แต่เขาไม่ควรเอามาทำเป็นพ่อพันธุ์อย่างยิ่ง

บรรยากาศในงานเลี้ยงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ คำพูดคึกคัก และเสียงเพลงที่ดังก้องไปทั่ว ทุกคนเริ่มเมามากขึ้นเรื่อยๆ แอลกอฮอล์ที่วาโยจัดให้เต็มโต๊ะ ทำให้กลุ่มเพื่อนและแขกหลายคนเริ่มละเมอหัวเราะ จนลืมเรื่องเวลาไปชั่วขณะ

ฌาณเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาเมาจนหัวเราะคิกคักอยู่กับเพื่อนๆ บนโซฟาแทบไม่ได้สนใจเลยว่าน้องสาวอยู่ตรงไหน เฌอปรางนั่งอยู่มุมเงียบๆ มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์ ขมวดคิ้วเบาๆ ความรู้สึกโดดเดี่ยวเริ่มเข้ามาแทนที่

“ฮึก…นี่ฉันอยู่คนเดียวหรือเปล่าเนี่ย” เธอพึมพำกับตัวเอง พลางมองไปรอบๆ ห้องที่เต็มไปด้วยผู้คน แต่ไม่มีใครสนใจเธอ

สายตาของเฌอปรางตกลงไปที่โต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยขนมและเครื่องดื่มสีสันสวยงาม แต่ไม่อาจทำให้ความรู้สึกของเธอหายเซ็งได้ เธอรู้สึกเหมือนถูกลืมกลางความสนุกสนานของงาน

จากมุมหนึ่งของห้อง วาโยยังคงสังเกตเฌอปรางอยู่ห่างๆ เขาเห็นว่าเธอดูโดดเดี่ยวเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่กล้าเดินเข้าไปหา เพราะรู้ดีว่าถ้าเข้าไปตรงๆ คำพูดของทั้งคู่คงมีแต่การปะทะกันอีกครั้ง

คืนนี้ไม่ใช่แค่ปาร์ตี้ของความสนุกสนาน แต่เหมือนเป็นสนามของความขัดแย้งของคนทั้งคู่ เฌอปรางไม่เข้าใจว่าเธอมาที่นี่ทำไม หากเธอตัดสินใจนอนอยู่บ้าน เธอคงไม่รู้สึกเซ็งขนาดนี้

เสียงหัวเราะและเพลงร็อกยังคงดังไปทั่ว แต่สำหรับเฌอปราง เธอแทบไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว ความเมาและความเซ็ง ทำให้ร่างเธอเอนตัวลงพิงโซฟา ใบหน้าซุกลงไปที่หมอน โชคดีที่ยังพอมีสติบ้าง แต่ก็ดูเหมือนเธอจะเริ่มหมดแรงแล้ว

วาโยยืนมองอยู่ห่างๆ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล แม้ความสนุกสนานของเพื่อนๆ จะดังก้อง แต่เขาก็รู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ท่ามกลางกลุ่มผู้ชายเต็มบ้าน มันไม่ปลอดภัยสำหรับเธอแน่

“ปล่อยให้เธออยู่ตรงนี้ไม่ได้” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง

ด้วยความระวังและมือที่มั่นคงของวาโยค่อยๆ ช้อนร่างของเฌอปรางขึ้นจากโซฟา เธอพยายามผลักเขาออก แต่เพราะเมามาก เธอก็เลยไม่สามารถผลักเขาออกไปได้ ร่างของเธอกลับเกร็งนิดๆ แทน และสุดท้ายคนที่เมามากอย่างเธอก็มาอยู่ในอ้อมแขนของเขาจนได้

“ปล่อยฉันนะ…พี่เหนือ! ปรางไปเองได้!” เสียงเล็กๆ ของเธอพยายามประท้วง แต่ฟังดูอ่อนแรงเกินกว่าจะฝ่าความจริงจังของเขา

วาโยเพียงยักไหล่ ส่งยิ้มมุมปากเล็กๆ แต่เต็มไปด้วยความเอาใจใส่

“อย่าดิ้น เดี๋ยวพี่ก็ปล่อยลงตรงนี้ จะพาเธอไปนอนที่ปลอดภัยแล้วยังโวยวายอีก” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงเข้ม ส่วนร่างบางก็พอจะตั้งสติได้ ก็เลยเลือกที่จะหยุดดิ้น เพราะถ้าหากให้เธอไว้ใจใครสักคนในห้องนี้ นอกจากพี่ชายเธอแล้วก็มีเขานี่แหละที่เธอไว้ใจได้