“ชู่ว์! อย่าเสียงดังสิครับที่รัก เดี๋ยวลูกก็ตื่นหรอก”
“พี่วี! อย่าแกล้งสิ” พรรณดาราบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่เบาลง
“จะเอายังไงเนี่ยที่รัก แรงก็ว่า ช้าก็บ่น แบบนี้ดีไหม...หืม” กวีโหมห่มสะโพกในจังหวะถี่กระชั้นอย่างต้องการแกล้ง เมียรักต้านทานเขาไม่ไหวจนต้องหมอบลง ไขว่คว้าเอาเสื้อคลุมมากอดแล้วแนบใบหน้าลงกับพื้น หากสะโพกยังลอยเด่นเพราะถูกจับตรึงไว้ด้วยมือแข็งแรง
“อื้อ! คะ คนบ้า!” พรรณดาราเกร็งตัว สั่นกระเพื่อมไปทั้งกาย
“อ๊ะ! นะ...หนูเจ็บ หะ...หัวเข่า” พรรณดาราบอกกระท่อนกระแท่น เพราะแรงปานม้าคึกที่โหมกระหน่ำอยู่เบื้องหลังทำให้เธอเปล่งเสียงออกมาแทบไม่เป็นคำ
“งั้นมาอยู่ข้างบน” กวีผู้ใจดี ยอมพลิกกายนอนหงาย ดันร่างภรรยาขึ้นนั่งคร่อมเหนือร่างตน
“พี่วี!”
“ขย่มลงมาอย่าบ่น” กวีบอกเสียงเข้ม เขาตบแก้มก้นเด้งหยุ่นดังเพียะ!
พรรณดาราขึงตาดุใส่เขา กระนั้นก็ยอมทำตามที่เขาบอก หญิงสาววางสองมือลงบนอกกว้าง ต
