ท่ามกลางความมืดมิดวายุในวัยหกขวบเดินตามหาทางออกอย่างไม่มีจุดมุ่งหมายก่อนที่เขาจะพบกับแสงสว่างที่มาพร้อมกับ ริโกะ มารดาของเขาที่กำลังยืนส่งยิ้มมาให้เด็กชายเร็นด้วยความอ่อนโยน
ยิ้มของมารดายังคงงดงามเสมอในความทรงจำของวายุ
“แม่ครับ แม่ แม่กลับมาหาเร็นแล้ว” สองขารีบก้าวยาว ๆ วิ่งไปหามารดาที่อ้าแขนรับเด็กชายเร็นที่โถมตัวเข้ามากอดมารดาด้วยความคิดถึง เด็กชายร้องไห้ทันทีเมื่อได้รับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นจากมารดาอีกครั้ง
อ้อมกอดที่เขาโหยมาตลอดชีวิตตั้งแต่เล็กจนโต
“ร้องไห้ทำไมหืม ลูกรักของแม่” ริโกะย่อตัวลงยกมือบางยกขึ้นมาลูบหัววายุด้วยความเอ็นดูพร้อมกับยิ้มให้ลูกชายขี้แยที่น้ำตาไหลไม่หยุดด้วยความคิดถึงมารดาอย่างสุดหัวใจ
“ฮึก เร็นคิดถึงแม่ครับ คิดถึงมาก แม่พาเร็นไปอยู่ด้วยนะครับ ฮือ ฮือ”
เด็กชายวายุกอดผู้เป็นแม่เอาไว้แน่นอย่างกับกลัวว่ามารดาจะหนีหายจากเขาไปอีกครั้ง ส่วนริโกะกอดตอบลูกรักอย่างแนบแน่น
