“เธอคิดว่าฉันจะ ‘ฆ่า’ เอ่อ... จะทำร้ายลูกเหรอ มุก... ถ้าฉันเป็นคนใจร้ายแบบนั้น ฉันจะอุปการะเด็กลูกคนงานทำไม ขนาดลูกคนอื่นฉันยังเอ็นดู แล้วลูกตัวเองล่ะ ฉันจะไม่รักไม่เอ็นดูเหรอ”
ศารทูลเว้นคำเมื่อมุกชมพูหันหน้าหนีไปทางอื่น ทว่าร่างอวบอิ่มกลับสั่นสะอื้นไม่หยุด เขาเดินเข้าใกล้ รู้แล้วว่าทำไมมุกชมพูต้องหนี เพราะคำพูดบ้าๆ ของเขานั่นเอง
“ฉันไม่เคยคิดจะทำแบบนั้นจริงๆ หรอกนะ ที่พูดไปก็เพราะอารมณ์เพราะความเจ็บปวดที่ตามหลอกหลอนมาตลอดสิบแปดปี ฉันเกลียดผู้หญิงหน้าใสซื่อเปื้อนยิ้ม เกลียดผู้หญิงที่ท้องก่อนแต่งเพราะต้องการจับผู้ชาย ฉันเจ็บปวดกับเรื่องพวกนั้น แต่ฉันก็ผิดที่เอาทุกอย่างไประบายกับเธอ”
ศารทูลก้าวเข้าใกล้ร่างสั่นสะอื้น แตะปลายนิ้วที่ข้อศอก เมื่อหล่อนไม่ได้ขยับตัวหนี เขาจึงสวมกอดจากด้านหลัง ไม่ได้กระชับแน่น แต่ให้รู้ว่าโหยหาไม่ต่างกัน
“มุก... ไม่รู้เลยเหรอว่าฉันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้เอาความกร
