“บ้านของคุณ”
“ใช่ ถามทำไม”
“ไม่มีอะไรค่ะ ก็แค่อยากรู้เท่านั้น”
“อืม ส่วนเรื่องเที่ยวของเธอ เธอต้องเข้าใจนะเยลลี่ว่าเธอกำลังถูกคุกคาม การไปเที่ยวเป็นเรื่องแรกที่เธอไม่ควรคิดจะทำ ไม่ว่าการใช้โทรศัพท์ การออกไปข้างนอก ทุกอย่างต้องขออนุญาตจากฉันก่อน”
ยลรดาทำหน้าเมื่อย “ใช้โทรศัพท์ก็ไม่ได้หรือคะ ถ้าฉันอยากโทรหาพ่อล่ะจะทำยังไง”
“ใช้โทรศัพท์ของฉัน”
ยลรดาถอนหายใจ “โทรศัพท์เป็นของส่วนตัว ฉันจะไปใช้ของคุณได้ยังไงกัน” เธอว่าแล้วก็เอนพิงพนักแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า
เควินสะกิดต้นแขนขาวผ่องเบาๆ ทำให้ยลรดาลืมตาตื่นขึ้นมา
“หนึ่งนาที” เขายื่นโทรศัพท์ของเขามาให้เธอ ยลรดามองเขาด้วยความประหลาดใจปนตื้นตันที่เขาเข้าใจว่าเธออยากใช้โทรศัพท์เพราะอะไร
“ขอบคุณมากนะคะ ฉันเหลือพ่อแค่คนเดียว ฉันเป็นห่วงท่านจริงๆ”
“ตอนนี้เหลือเวลาห้าสิบวินาที”
ยลรดาอ้าปากค้าง “อะไรกันคุณ”
“สี่สิบห้าวินาที”
ยลรดาไม่กล้าต่
