ฟรานเชสโกรู้ดีหากเอเลน่าเสียใจคนแรกที่อีกฝ่ายนึกถึงก็คือเควินเท่านั้น และเขาทายถูกยลรดาไม่พูดอะไรแต่เธอร้องไห้หนักขึ้น มือที่กำมัจจุราชสีมะเมื่อมไว้ค่อยขยับเก็บมันไว้ใต้เบาะที่เดิม
“คุณมาตามคุณเอเลน่าหรือคะ”
“ใช่ เอเลน่าไม่กลับบ้าน ผมไม่แน่ใจว่าเธอหายไปไหน โทรไปก็ไม่รับ ผมก็เลยลองมาตามหาเธอที่นี่”
ยลรดาฟังฟรานเชสโกแล้วยิ่งรู้สึกเห็นใจอีกฝ่ายมากขึ้นไปอีก เธอไม่เข้าใจเอเลน่าเลยว่าทำไมถึงทำร้ายผู้ชายดีๆอย่างฟรานเชสโกได้ หนีสามีมาหาชู้ถึงบ้าน ยิ่งคิดยลรดาก็ยิ่งรู้สึกอยากจะอาเจียน
“ฉัน เอ่อ...” ยลรดาไม่กล้าพูดว่าเห็นเอเลน่าหายไปในห้องกับเควิน เธอได้แต่ยืนกัดริมฝีปากแน่น
ฟรานเชสโกหัวเราะเย้ยหยันตัวเอง
“พวกเขาอยู่ด้วยกัน คุณไม่กล้าบอกกับผมตรงๆใช่ไหม กลัวว่าผมจะเสียใจใช่หรือเปล่า” ยลรดาได้ยินก็ยิ่งหน้าซีดเผือด ทำไมเขาถึงพูดเหมือนมันเคยเกิดขึ้นบ่อยๆ “นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ก่อนที่คุณจะมาอยู่กับเ
