วาสินีนั่งบิดตัวไปมาใต้ต้นดอกลั่นทมภายในสวนสวยหลังคฤหาสน์อัจถาสกุล ใบหน้านวลเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม มือเล็กยกโทรศัพท์มือถือเอาไว้แนบหูตลอดเวลา
“พี่ริน... วาว่าวารักพี่สองเข้าแล้วล่ะค่ะ”
“พี่บอกแล้วว่าพี่มองไม่ผิดหรอก แล้วตอนนี้วากับคุณสอง... เข้าใจกันดีแล้วใช่ไหมจ๊ะ”
“ก็... น่าจะเข้าใจกันดีนะคะ เพราะพี่สองก็... รักวาเร่าร้อนมากๆ”
วาสินีนึกถึงตอนที่ตัวเองถูกกระหน่ำทิ่มแทงแล้วก็ร้อนวูบวาบไปทั้งเนื้อทั้งตัว อยากให้ถึงยามค่ำคืนให้เร็วที่สุด
“พี่ยินดีด้วยนะน้องวา... พี่ขอให้น้องวามีความสุขมากๆ นะคะ แล้วพี่ก็อยากจะบอกว่าคุณสองเป็นคนดีมากๆ เลยค่ะ น้องวาเลือกคนไม่ผิดแน่นอน”
“รีบท้องเร็วๆ นะยัยวา พี่อยากเจอหน้าเด็กแสบลูกของเธออยู่”
“อุ๊ย... พี่วินอยู่แถวนั้นด้วยเหรอคะพี่ริน”
วาสินีถึงกับหน้าแดงระเรื่อ เพราะความขัดเขิน
“อ๋อ คุณวินนอนตักพี่อยู่น่ะจ้ะ”
“อ้าว... อย่างนี้พี่วินก็... ได้ ยินหมด
