เมียลับในปกครอง

"ของเล่น กับของตาย" มันแตกต่างกันที่ตรงไหน ไม่มีใครรู้ความหมายของมันได้ชัดเจนจนกว่าจะได้เจอเข้ากับตัวเอง [คอนโดหรู] "ตื่นได้แล้วนะคะ วันนี้คุณโปรดมีสอบ ถ้ายังนอนอยู่แบบนี้ จะเข้าสอบไม่ทันนะคะ "ขอนอนต่ออีกหน่อย..กอดเธออีกหน่อยได้ไหมเพลิน ~~ : น้ำเสียงงัวเงียบ่งบอกให้รับรู้ว่าตอนนี้คนที่นอนหลับยังไม่พร้อมที่จะตื่น พูดเสียงเบาออดอ้อนเธอ พรางคว้าเอวเล็กให้ล้มลงบนเตียง ดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้แนบอก "เพลินให้แค่ห้านาทีนะคะ เพราะถ้ามากกว่านี้ มีหวังคุณโปรดเข้าห้องสอบไม่ทันแน่ "อืม.. โปรดปราณ พยักหน้ารับ พรางหลับตากอดคนร่างเล็กเอาไว้แน่น เพลินตายิ้มให้กับคนข้างกาย สายตามองเขาด้วยความอ่อนโยน เธอค่อยๆไล่มองใบหน้าหล่อตั้งแต่คิ้ว ตา จมูก จนมาถึงริมฝีปาก ขนาดหลับเขายังหล่อ หล่อมากๆ หล่อจนสามารถกอบกุมหัวใจของใครหลายๆคนได้อย่างง่ายดาย รวมถึงเธอคนนี้ผู้หญิงที่ชื่อ เพลินตา เพลินตายิ้มน้อยให้กับคนที่นอนหลับ ปลุกยังไงก็ไม่อยากตื่นราวกับว่าตนนั้นเหน็ดเหนื่อยไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน สายตาของเพลินตาจ้องมองเขาด้วยความรัก ความหวงแหน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอนั้นรักเขาสุดหัวใจ และหวังเอาไว้ว่าใจของเขาจะมีเธออยู่ในนั้น แต่ความหวังนั้นดูเหมือนมันจะริบหรี่ เมื่อหัวใจของเขานั้นมันไม่ได้มีไว้ให้เธอ "Rrrrrrrr (เสียงเรียกเข้า) "ว่าไง.... "ตื่นหรือยังคะ "กำลังจะตื่นแล้ว มีอะไรหรือเปล่า "หยีโทรมาปลุก กลัวโปรดจะตื่นสาย เดี๋ยวไปสอบไม่ทัน "หึ...แล้วหยีตื่นไหวเหรอ เมื่อคืนโปรดจัดหนักขนาดนั้นลุกไหวหรือไง "ยังจะมาพูดอีก เพราะโปรดแหละ หยีเลยลุกไม่ขึ้น นอนไข้จับอยู่แบบนี้ "ขอโทษได้ไหมล่ะ เดี๋ยวคืนนี้ไปไถ่โทษ เตรียมตัวเอาไว้ให้ดีแล้วกัน "หยีจะรอนะคะ ".... โปรดปราณกดวางสาย ปรายตามองคนที่นอนอยู่ข้างๆ ทุกครั้งที่คุยกับบุคคลที่สาม เขาไม่ลืมที่จะเปิดสปิกโฟน รวมถึงครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาจงใจที่จะให้เธอรับรู้ และได้ยินทุกคำที่เขาพูด "อย่าร้อง ฉันไม่ชอบคนอ่อนแอ : สายตาคมหลับลงช้าๆ แต่ไม่วายที่จะเอ่ยปากปรามเธอเอาไว้ รู้ดีว่าเธอรัก แต่เพราะเขาไม่คิดจะรัก ไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกยังไง เคยบอกไปแล้ว อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ไป ไม่ห้าม ไม่รั้ง จะไม่ยื้ออะไรเธอทั้งนั้น "....... เพลินตาพยายามกลั้นหยดน้ำตาไม่ให้ไหล หัวใจแหลกลาญกับบทสนทนาเมื่อครู่ เธอเข้าใจโดยทันที เพราะแบบนี้สินะ เขาถึงกลับมาหาเธอในเวลาเช้าตรู่ ที่เหนื่อยที่เพลียเห็นทีจะเป็นเพราะเธอคนนั้น รักครั้งแรก คนแรกของเขา คนที่เขารักเขาแคร์เธอมากกว่าใคร น้ำตาแทบจะไหลเมื่อสายตาของเธอสำรวจไปตามลำคอของเขา มองเห็นรอยดูดห้อเลือดสีแดงเป็นทางยาว ทำหัวใจเธอเจ็บหนัก หัวใจมันเจ็บแต่ก็อดที่จะเอ่ยถาม คำถามที่ค้างคาใจออกไปไม่ได้ ถามทั้งที่รู้ว่าคำตอบของเขาไม่เคยที่จะใจดีกับเธอเลยสักนิด "เมื่อคืนคุณไปนอนกับเขามาเหรอคะ : สายตาเธอเต็มไปด้วยความหวัง หวังให้เขาตอบในสิ่งที่มันตรงกันข้ามกับความคิดของเธอในตอนนี้ "จะไปไหน ไปนอนกับใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ ถามแบบนี้ เธอลืมสถานะของตัวเองไปแล้วเหรอเพลินตา โปรดปราณชายหนุ่มหน้าคม ลืมตาขึ้น ก่อนจะจ้องมองมายังคนที่เอ่ยถาม เธอมีสิทธิ์ถามคำถามนี้กับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ คำถามที่ไม่ควรจะถาม เพราะระหว่างเราไม่มีสถานะที่ชัดเจน เมื่อครึ่งปีก่อนเป็นเธอที่เรียกร้อง อ้อนวอนขอความรัก แม้เขาจะย้ำชัดว่าสถานะระหว่างเรา เป็นเขาที่ไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา คุยเล่นๆ ไม่มีสถานะ เวลาอยากก็แค่มาหา กินอิ่มแล้วก็ไป เธอไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขา เป็นเพียงคนในความลับ สถานะแบบเธอ มีสิทธิ์ถามคำถามแบบนี้กับเขาด้วยหรือ "คุณโปรด...เพลินเป็นอะไรในสายตาของคุณคะ : เธอมองเขานิ่ง แม้หัวใจจะเจ็บ แต่ก็ยังอยากที่จะฟังคำตอบเดิมๆซ้ำๆ หวังเอาไว้ว่าสักวันคำตอบที่เขาจะให้เธอนั้น มันจะแตกต่างไปจากทุกครั้งที่เคยถาม "ที่ผ่านมาฉันไม่ชัดเจนพอหรือไง เธอไม่รู้จริงๆหรือแกล้งถามกันแน่ "รู้ค่ะ แต่เพลินแค่หวังว่าสักวันคำตอบของคุณมันจะเปลี่ยน "ไม่เปลี่ยน...มันไม่มีวันเปลี่ยน ไม่มีวันนั้นหรอกเพลินตา เธอเองก็น่าจะรู้ดีกว่าใคร อย่าหวังลมๆ แล้งๆ ตัดใจได้ก็ตัด พร้อมเมื่อไหร่ก็บอก หรือเธอจะไปแบบไม่บอกฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร.. เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ไม่มีความอาลัยใดๆเลยสักนิด คนเจ็บมันคือเธออีกแล้วสินะ เจ็บในจุดเดิมๆซ้ำๆ เจ็บไม่จำ ทำตัวเหมือนคนโง่ "ค่ะ...ขอเวลาเพลินอีกหน่อยนะคะ เพลินตาหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้น พื้นที่อันตรายที่ย้ำชัดความเจ็บปวดให้กับใจ เขาพูดตัดเยื่อใยได้อย่างง่ายดาย เพราะเขาไม่เคยรัก แต่กับเธอมันเป็นเรื่องที่ยาก เพราะเธอรักเขา รักเขาสุดหัวใจ พยายามตัดใจจากเขาอยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายก็เป็นเธอที่ยอมเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ หัวใจมันไม่รักดี มันยังคงรักและภักดีกับคนใจร้ายอย่างเขาแค่คนเดียว