เพลิงร้ายพ่ายรัก

ความเปลี่ยนแปลง

วันหนึ่ง...

ฉันไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าฉันคิดว่าเพลิงชอบมิย่าเพราะฉันเห็นเขาเอาแต่มองหน้ามิย่าไม่มองฉันเลยจนว่านสะกิดบอกเขา

"ไอ้เพลิงแฟนมึงอ่ะ" ฉันไม่รู้ว่ามิย่าได้ยินที่ว่านพูดหรือเปล่าซึ่งฉันอยากให้มิย่าได้ยินเธอจะได้รู้ว่าฉันเป็นแฟนกับเพลิงอยู่ แม้จะรู้ว่าฉันไม่มีอะไรสู้มิย่าได้เลยแต่ฉันก็ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของเพลิง ฉันหวังว่าเพลิงคงไม่ลืมคำสัญญาที่ให้ไว้กับฉัน

"แฟน??ใครแฟนเหรอ เพลิงมีแฟนแล้วเหรอ"

"ก็...."

"เราเองเป็นแฟนเพลิง" ฉันตัดสินใจบอกมิย่าไปตามความจริง แต่ดูเหมือนสายตาของเพลิงฉายแววไม่พอใจที่ฉันตอบมิย่าไปแบบนั้นแต่ฉันคิดว่าฉันคงคิดมากไปเองเขาจะไม่พอใจฉันได้ยังไงในเมื่อเราเป็นแฟนกันจริงๆ

"ห๊ะ ว่าไงนะ เธอคือแฟนของเพลิงงั้นเหรอ แล้วทำไมเมื่อกี๊เธอไม่บอกเราล่ะ"

"คือ..." ฉันก็ไม่รู้จะตอบมิย่าว่ายังไงเหมือนกันที่ไม่บอกเธอแต่แรก แต่พอมาเห็นสายตาของเพลิงที่มองมิย่ามันเลยทำให้ฉันตัดสินใจพูดแบบนั้นออกไป

"ถ้าอย่างนั้นเราขอโทษด้วยนะงั้นเรากลับก่อนนะ" มิย่าพูดจบเธอก็วิ่งหนีไปฉันเห็นเพลิงมองตามไม่ละสายตา

"ไอ้เพลิงมึงไปมีว่าที่คู่หมั้นตั้งแต่เมื่อไหรวะ"

"นั่นดิสวยโคตร"

"แต่ดูเหมือนเธอจะร้องไห้ด้วยนะตอนที่...เธอรู้ว่ามึงมีแฟนโคตรน่าสงสารเลยว่ะ" ว่านพูดเหมือนกับว่าฉันเป็นคนผิด

"เดี๋ยวกูมานะ" เพลิงลุกออกจากโต๊ะแล้ววิ่งตามมิย่าไปทิ้งให้ฉันยืนอยู่ตรงนี้อย่างไม่แคร์

"คู่หมั้นไอ้เพลิงสวยชิบหายเลยว่ะมึงว่ามั้ยไอ้พัฒน์"

"เออสวยจริง แม่งทำไมกูไม่มีว่าที่คู่หมั้นแบบไอ้เพลิงมันบ้างวะกูแม่งจะยอมเลิกกับผู้หญิงที่กูคบเลยสวยแซ่บขนาดนี้ถ้าไอ้เพลิงมันโง่ปล่อยให้หลุดมือไปโง่ตายเลยมึงว่าป่ะไอ้ว่าน"

"เออกูก็ว่างั้นแล่ะ" คำพูดของเพื่อนเพลิงที่ฉันต้องทนยืนฟังฉันต้องรู้สึกยังไง

ฉันเดินกลับมานั่งอ่านหนังสือสอบและพยายามไม่คิดอะไรมาก ฉันคิดในทางที่ดีว่าเพลิงอาจจะไปคุยกับมิย่าให้เธอเข้าใจว่าตอนนี้เพลิงมีฉันเป็นแฟนแล้ว หลังสอบเสร็จฉันนั่งรอเพลิงตรงม้านั่งหินอ่อนที่เคยนั่งรอเขาประจำเพราะเมื่อเช้าก่อนออกจากคอนโดเขาบอกว่าวันนี้ให้ฉันลางานเพราะเขาจะพาฉันไปเลี้ยง ฉันนั่งรอเพลิงอยู่นานมากเขาก็ไม่มาสักที ฉันโทรหาเขาสักพักเขาก็รับสายแต่ไม่ใช่เสียงของเพลิงแต่เป็นเสียงของ..มิย่า

"หนึ่งโทรมาจะคุยกับเพลิงเหรอ เพลิงลุกไปเข้าห้องน้ำน่ะเดี๋ยวถ้าเพลิงกลับมาเราจะให้โทรกลับนะแค่นี่นะจ๊ะ" ตู๊ดดดด แล้วมิย่าก็วางสายไป ใจของฉันตอนนี้มันหล่นไปอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้มือไม้ฉันสั่นไปหมดทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้เพลิงกับมิย่าอยู่ด้วยกันงั้นเหรอ แล้วที่เขาบอกจะมารับฉันล่ะเขาลืมเหรอ

ปี๊นน ปี๊นนนน ฉันตื่นจากภวังค์ความคิดเมื่อได้ยินเสียงโซ่บีบแตรรถใส่

"ทำไมยังไม่กลับอีกเหรอ"

"เรา...รอเพลิงน่ะ"

"รอไอ้เพลิง??"

"อื้มมม"

"เธอได้โทรหามันหรือยัง" ฉันพยักหน้าแทนคำตอบว่าโทรแล้ว

"เธอจะนั่งรอมันอยู่อย่างนี้เหรอ"

"อื้มมม"

"งั้นก็ตามใจ ฉันไปล่ะเพราะต้องไปช่วยทรายเห็นบอกวันนี้พนักงานลาเพราะจะไปกินข้าวกับแฟน" ฉันรู้ว่าโซ่พูดประชดแต่ฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรเขา

ฉันตัดสินใจโทรหาเพลิงอีกครั้งปรากฏว่าเขาปิดมือถือซึ่งฉันเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าเขาปิดมือถือหรือแบตมือถือหมดเหมือนที่เคยบอกกับฉัน ฉันก็เลยตัดสินใจเดินกลับไปที่คอนโด

ฉันนั่งรอเพลิงกลับมาฉันคิดในทางที่ดีและหวังว่าเขากับมิย่าจะแค่ไปคุยกันเท่านั้นเพราะตอนนี้มิย่าก็รู้แล้วว่าฉันกับเพลิงเราเป็นแฟนกัน

ฉันนั่งรอเพลิงจนเผลอหลับไปจนเวลาล่วงเลยมาจนถึงตีห้าฉันเดินเข้าไปดูในห้องนอนเผื่อว่าเขากลับมาแล้วแต่ก็ไม่เจอนั่นแสดงว่าเขาไม่ได้กลับมาเลยตั้งแต่เมื่อวาน ฉันลองโทรหาเขาอีกครั้งแต่เขาก็ยังผิดเครื่องอยู่ ตอนนี้ฉันคิดไปไกลมากฉันภาวนาว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด

ติ๊ด ติ๊ด แกรีก แอร๊ดดดด เสียงประตูเปิดเข้ามาฉันรีบวิ่งออกไปดูเป็นเพลิงที่กำลังกลับมาในชุดนักเรียนที่เขาใว่ไปตั้งแต่เมื่อวาน ฉันรีบวิ่งไปกอดเขาทันทีด้วยความดีใจที่เขากลับมา

"เพลิงไปไหนมาหนึ่งเป็นห่วงมากเลย"

"ไม่ต้องมากอดจะกอดทำไม ง่วงจะไปนอน" เพลิงผลักฉันออกก่อนจะเดินโซเซเข้าไปในห้อง ทั้งกลิ่นเหล้าและกลิ่นน้ำหอมที่ไม่คุ้นเคยที่ติดมากับตัวของเพลิงทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัวจนอยากอาเจียน ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพราะมันรู้สึกจุกอยู่ที่คอฉันอาเจียนออกมาจนไม่อะไรจะออก ฉันนั่งทรุดตัวอยู่กับพื้นห้องน้ำเพราะหมดแรง ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเข้าไปในห้องนอนเห็นเขานอนอยู่บนเตียงในชุดเดิมดูท่าแล้วเขาน่าจะเมา ฉันขึ้นไปถอดถุงเท้าและเสื้อผ้าให้เขาเพื่อที่ว่าเขาจะได้นอนสบายตัวและขณะที่ฉันกำลังแกะกระดุมเสื้อของเขาออกฉันก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่คอกับหน้าอกของเขามันเป็นรอยช้ำจ้ำแดงหลายจุด มันเหมือนกับรอยที่เขาเคยทำกับฉันซึ่งรอยที่อยู่บนตัวเขาตอนนี้ฉันมั่นใจว่าไม่ใช่ฉันทำอย่างแน่นอน แล้วถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใคร

ครืดด ครืดดด เสียงมือถือในกระเป๋ากางเกงของเขาสั่น ฉันตัดสินใจล้วงมันออกมาดูซึ่งฉันไม่รหัสมือถือของเขาหรอกแต่ข้อความที่ปรากฏหน้าจอมันแสดงอยู่ทำให้ฉันเห็นทุกข้อความที่ส่งเข้ามาซึ่งคนส่งก็คือ..มิย่า

พรุ่งนี้เพลิงอย่าลืมสัญญาว่าจะมารับมิย่านะ

เมื่อคืนมิย่ามีความสุขที่สุดเลย

รักเพลิงนะคะ

ฉันนั่งอ่านข้อความที่มิย่าส่งมาด้วยน้ำตา แปลว่าที่เขาหายไปตั้งแต่เมื่อวานเขาไปอยู่กับมิย่าและมีอะไรกันแล้ว

"ฮือออ ฮือออออ ฮืออออ" ฉันกลั้นน้ำตาไม่อยู่นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นอย่างห้ามความรู้สึกไม่ได้มันเจ็บไปหมด ไหนเขาเคยสัญญากับฉันว่าถ้าฉันยอมเป็นแฟนของเขาเขาจะมีฉันแค่คนเดียวไงแล้วทำไมตอนนี้เขาถึงไปมีอะไรกับคนอื่น

"ร้องไห้ทำไมวะ คนจะนอน" เขาคงรำคาญเสียงของฉันที่นั่งร้องไห้อยู่ ฉันรีบลุกออกจากเตียงแล้วมานั่งอยู่ข้างนอก ตอนนี้ฉันไม่รู้จะต้องทำยังไงดีฉันถามเขาไปตรงๆเลยจะดีไหมเรื่องเขากับมิย่าแต่ฉันก็กลัวกลัวคำตอบที่เขาจะตอบกลับมาถ้าเขาขอเลิกกับฉันล่ะฉันจะทำยังไง ถึงแม้ว่าตอนแรกฉันคิดว่าถ้าวันนึงเราไปด้วยกันไม่ได้หรือเขาเจอคนที่ดีกว่าฉันฉันก็จะยอมให้เขาไปเพราะฉันไม่มีอะไรเหมาะกับเขาเลย แต่พอถึงเวลาจริงๆฉันกลับทำไม่ได้ ฉันไม่อยากเสียเขาไปให้กับใครทั้งๆที่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นดีกว่าฉันทุกอย่างก็ตาม ฉันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้จะเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของเขา

หลายอาทิตย์ต่อมา...

เพลิงไปอเมริกาได้เกือบอาทิตย์แล้วซึ่งเขาให้ฉันกลับไปอยู่ที่หอก่อนฉันรู้ว่าเขากลับไปพร้อมกับมิย่าเพราะฉันเห็นเธอโพสต์รูปที่สนามบิน ฉันเก็บความทุกข์ใจไว้คนเดียวไม่บอกใครไม่ว่าจะเป็นพี่ทรายหรือโซ่เพราะฉันกลัวว่าเขาจะซ้ำเติมฉันโดยเฉพาะโซ่ และวันนี้เพลิงจะกลับมาแล้วฉันยอมรับว่าคิดถึงเขามากเพราะเราไม่ได้คุยกันเลย

"เพลิงอยู่ไหนเหรอ" ฉันรีบไปหาเขาที่คอนโดทันทีแต่ฉันใช้คีย์การ์ดเข้าห้องไม่ได้ฉันก็เลยโทรหาเขาแต่คำพูดที่เขาตอบกลับมาทำให้ฉันสะอึกจนพูดไม่ออก

"โทรตามอะไรนักหนาวะหนึ่ง"

"ก็...หนึ่งมาหาเพลิงที่ห้องแต่กดรหัสเข้าห้องไม่ได้"

"เพลิงเปลี่ยนรหัสเอง"

"เอ่อ แล้วหนึ่งจะเข้าไปยังไงล่ะหนึ่งอุตส่าห์...." ฉันมองของที่ซื้อมาเพื่อจะทำของโปรดให้เขากิน

"ก็ไม่ต้องเข้ากลับหอไปก่อน"

"แต่ว่า..."

"แค่นี่นะ"

ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดดด

สุดท้ายฉันก็กลับมาที่ห้องของตัวเองทำกับข้าวกินเองทั้งน้ำตา เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆเปลี่ยนไปจนฉันกลัวว่าอีกไม่นานฉันอาจจะต้องเสียเขาไป แค่คิดฉันก็เจ็บแล้ว

เข้มแข็งไว้นะวันหนึ่ง>