เพลิงร้ายพ่ายรัก

เราเป็นอะไรกัน

วันหนึ่ง...

"ขอโทษนะหนึ่งคงเป็นแฟนที่ไม่เอาไหนสำหรับเพลิง" ฉันขอโทษเขาเพราะคิดว่าตัวเองเป็นแฟนที่ไม่ดีพอสำหรับเขาเพราะฉันไม่ค่อยมีเวลาให้เขาจริงๆ

"เปลี่ยนคำขอโทษเป็นอย่างอื่นได้ไหม" ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

"หมายถึงอะไรหนึ่งไม่เข้าใจ"

"ก็แค่มีเวลาให้กันบ้างก็แค่นั้นเองเพลิงอยากมีเวลากับแฟนตัวเองบ้าง แต่ถ้าหนึ่งไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรเพลิงเข้าใจว่าเพลิงคงไม่สำคัญ"

"ไม่ใช่แบบนั้นนะเพลิงก็สำคัญแต่งานหนึ่งก็ต้องทำเพลิงเข้าใจหนึ่งหน่อยสิ"

"ก็ได้แต่หนึ่งต้องดูแลเพลิงจนกว่าเพลิงจะหายนะได้ไหม"

"ก็ได้" สุดท้ายฉันก็ต้องโทรขอลางานพี่ทรายอีกรอบเพื่อดูแลเพลิงจนกว่าเขาจะหายป่วย โชคดีที่โรงเรียนหยุดหลายวันเพราะใกล้สอบแล้วโรงเรียนก็เลยให้นักเรียนหยุดเพื่ออ่านหนังสือสอบไม่อย่างนั้นฉันคงต้องได้หยุดเรียนเพื่อมาดูแลเขา ทุกอย่างตอนนี้สำหรับฉันมันสำคัญหมดไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียน เรื่องงานรวมถึงเรื่องของเพลิงด้วย ฉันต้องจัดการมันให้ได้เพื่อไม่ให้มันปัญหาตามมา

"เพลิงหิวมั้ย" ฉันถามเขาหลังจากที่เช็ดตัวให้เขาเสร็จเรียบร้อยแล้วซึ่งเขาก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

"หิวครับ"

"หนึ่งซื้อข้าวต้มมาให้เดี๋ยวหนึ่งเอาไปอุ่นก่อนนะเพลิงจะได้ทานร้อนๆ"

"ครับผม^^" หลังจากนั้นฉันก็ออกไปจัดการกับข้าวต้มที่ซื้อมาแล้วยกเข้ามาให้เขาเพื่อให้เขากินก่อนกินยา

"เพลิงลุกไหวมั้ยข้าวมาแล้ว" ฉันวางข้าวต้มบนโต๊ะข้างเตียงแล้วปลุกเขาที่นอนอยู่แต่ดูเหมือนเขาจะไม่มีแรงเลย

"ไม่ไหวอ่ะหนึ่งป้อนเพลิงหน่อยได้ไหม"

"อื้มมได้สิ"

"แฟนใครน๊าใจดีจัง^^" เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉัน ระหว่างป้อนเขาก็เอาแต่จ้องหน้าฉันตลอดเวลาฉันพยายามทำเป็นไม่สนใจกับสายตาที่เขามองมาเขาทำให้ตอนนี้ใจของฉันสั่นไปหมด

"ทำไมมือสั่น" ฉันเพิ่งรู้ตัวว่ามือตัวเองก็สั่นไม่ได้สั่นแค่เฉพาะหัวใจ ฉันพยายามบังคับใจกับร่างกายตัวเองให้เป็นปกติไม่หวั่นไหวกับสายตาที่เขามองมา ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันใจเต้นแรงขนาดไหนในขณะนี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยใช้สายตามองฉันแบบนี้หรอกนะแต่ไม่รู้ทำไมยิ่งนับวันความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขามันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจากความรู้สึกตอนแรกแค่ชอบแต่มาตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันรักเขา รักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน เขาคือรักแรกของฉันและฉันก็หวังว่าเราจะเป็นรักแรกและรักเดียวของฉันและกันตลอดไป แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังไม่ได้บอกเรื่องสำคัญเรื่องที่เขาต้องย้ายไปอยู่กับครอบครัวเขาที่อเมริกาหลังจากเรียนจบ ฉันไม่อยากถามเขาเพราะฉันคิดว่าถ้าถึงเวลาเขาคงจะบอกกับฉันเอง

ฉันป้อนข้าวต้มให้เขาจนเขาบอกว่าอิ่มแล้ว หลังจากนั้นฉันก็เอายาให้เขาแต่ดูเหมือนเขาไม่อยากกินมัน

"ทำไมไม่กินยาล่ะมองทำไม"

"เพลิงไม่ชอบกินยาเม็ดเลยอ่ะ"

"ทำไม"

"ก็มันขมอ่ะไม่ชอบ ขอเป็นยาน้ำได้ป่ะ"

"ทำตัวเป็นเด็กน้อยไปได้เพลิงอายุสิบแปดแล้วนะไม่ใช่เด็กสองสามขวบที่ต้องกินยาน้ำ"

"ก็คนมันไม่ชอบจะให้ทำไง"

"แต่ถึงไม่ชอบยังไงเพลิงก็ต้องกินไม่งั้นไม่หายนะ อย่าลืมว่าอีกไม่กี่วันต้องสอบแล้ว"

"บังคับอ่อ??"

"ใช่หนึ่งขอบังคับ เพลิงต้องกินยานี่ให้หมด" ฉันบังคับให้เขากินยาแม้จะดูลำบากทุลักทุเลมากแค่มากแค่ไหนก็ตาม กว่าเขาจะกินยาครบทุกเม็ดก็เล่นเอาฉันเหนื่อยไปเหมือนกัน เหมือนฉันป้อนยาให้กับเด็กน้อยเลย ฉันเพิ่งรู้ว่าเพลิงไม่ชอบกินยาโดยเฉพาะยาเม็ดแล้วเขาก็ไม่ชอบไปหาหมอด้วยเขาบอกเขาเกลียดโรงพยาบาล มิน่าล่ะเขาถึงปล่อยให้ตัวเองป่วยขนาดนี้ ต่อไปฉันคงต้องดูแลเขาให้มากขึ้นเพราะขนาดฉันเป็นแฟนเขามาหนึ่งปีเต็มๆฉันยังไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลยฉันคงเป็นแฟนที่แย่มากๆจริงๆ นอกจากเพลิงไม่ชอบไปหาหมอไม่ชอบกินยาเม็ดแล้วเพลิงยังแพ้กุ้งอีกด้วย อะไรที่ไม่เคยรู้ฉันก็ได้มารู้วันนี้

หลังจากบังคับให้เขากินยาจนครบทุกเม็ดแล้วฉันก็ให้เขานอนหลับพักผ่อนจากนั้นฉันก็ยกถาดข้าวออกมาล้างในครัว หลังจากนั้นฉันก็จัดการเก็บกวาดทำความสะอาดห้องให้เขาระหว่างรอเขาตื่นฉันกะว่าจะออกไปซื้อของมาทำอาหารให้เขา เพราะมันน่าจะประหยัดกว่าซื้อ

ฉันมีความรู้สึกว่าตัวเองได้ทำหน้าที่แฟนที่ดีให้กับเขา ได้ดูแลเขาในเวลาที่เขาป่วยได้ทำอาหารให้เขากิน ได้ซักผ้ารีดผ้าทำความสะอาดห้องให้ ถามว่าเหนื่อยไหมมันไม่เหนื่อยเลยสักนิดเพราะฉันเต็มใจที่จะทำให้เขา

ฉันดูเวลาที่ตอนนี้เกือบจะค่ำแล้วฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของเขาเพื่อดูว่าเขาตื่นหรือยังอาการของเขาดีขึ้นบ้างแล้วหรือยัง ปรากฏว่าเขายังไม่ตื่นฉันใช้หลังมือแตะไปที่หน้าผากของเขาตัวเขาเริ่มหายร้อนแล้วแม้จะมีอุ่นๆอยู่บ้างเล็กน้อยนั่นก็แปลว่าอาการเขาดีขึ้นแล้วสินะ เพราะตอนแรกฉันกลัวว่าเขาจะอาการหนักจนต้องไปโรงพยาบาลแต่พออาการเขาดีขึ้นฉันก็เบาใจ ฉันคิดว่าจะปล่อยให้เขานอนพักอีกหน่อยแล้วค่อยเข้ามาปลุกให้เขาตื่นมากินข้าวกินยา และในขณะที่ฉันกำลังจะขยับตัวออกมาจากข้างเตียงจู่ๆร่างกายของฉันก็ลอยหวือข้ามตัวของคนที่นอนอยู่บนเตียงมานอนอีกฝั่ง

"จะไปไหน"

"อ๊ายยย เพลิงทำอะไร" ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเพลิงขยับตัวขึ้นมาทาบทับร่างกายของฉันโดยที่มือของฉันทั้งสองข้างถูกเขาจับขึงไว้ด้านบนเหนือศีรษะ

"จะให้รางวัลแฟนไงที่อุตส่าห์มาดูแลจนหายป่วย" เพลิงพูดพร้อมกับก้มใบหน้าลงมาซบที่ซอกคอไอร้อนจากริมฝีปากของเขาแตะที่ซอกคอของฉันจนร้อนผ่าวไปหมด

"หายอะไรเพลิงยังป่วยอยู่เลย" ฉันบอกเขาเสียงสั่นพร้อมกับดันเขาออกแต่เขาก็ไม่ยอมขยับตัว

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

"อื้อออ เพลิง" เขาดูดมาที่ซอกคอพร้อมกัดเบาๆจนฉันเจ็บ

"หนึ่งจ๋าาาาา" เขาเรียกชื่อฉันเสียงกระเส่าจนฉันขนลุกเพราะเขาไม่เคยเรียกฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้ พร้อมทั้งดึงฉันเข้าไปกอดจนทำให้ตอนนี้ฉันอยู่บนตัวเขาแทน

"เพลิงปล่อยหนึ่งก่อน"

"ไม่ปล่อยได้ไหม เพลิงอยากนอนกอดหนึ่งแบบนี้นานๆ นะครับคนดีสัญญาจะนอนกอดอย่างเดียว"

"แค่กอดนะ"

"อื้มมมแค่กอด แต่ถ้าหนึ่งให้มากกว่ากอดก็ไม่ว่านะ^^" ฉันรู้ว่ามากกว่ากอดที่เขาพูดหมายถึงอะไร แต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจแต่ก็ยอมให้เขากอดเพราะเขาสัญญว่าเขาจะไม่ทำอะไร อยากจะบอกว่าอ้อมกอดของเขามันอบอุ่นมากสำหรับฉัน และด้วยความเย็นจากเครื่องปรับอากาศบวกกับการที่ฉันตื่นเช้าทำให้ฉันเริ่มง่วง ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันมารู้สึกตัวอีกทีห้องทั้งห้องก็มืดสนิทมองไม่เห็นอะไรเลย ฉันขยับตัวลุกขึ้นนั่งและพยายามปรับสายตาแล้วมองไปรอบๆห้อง

"เพลิง" ฉันเรียกหาเขาพร้อมกับเอามือควานหาตัวเขาเพื่อดูว่าเขานอนอยู่หรือเปล่าแต่ปรากฏว่าบนเตียงไม่มีเขาอยู่มีแค่ฉันคนเดียว ฉันจำได้ว่าโต๊ะข้างเตียงมีโคมไฟอยู่ฉันเปิดไฟที่หัวเตียงก่อนจะลุกออกจากห้อง

"มึงป่วยขนาดนี้ทำไมไม่โทรบอกพวกกูวะพวกกูจะได้มาดูแลมึง"

"พวกมึงจะมาทำไมกูมีแฟนกูก็ให้แฟนกูดูแลดิ"

"แม่งมีแฟนละลืมความสำคัญของเพื่อนเลยนะมึง"

"ว่าแต่แฟนมึงอยู่ไหนวะตั้งแต่กูมากูมายังไม่เจอหน้าแฟนมึงเลย"

"หลับอยู่ในห้อง"

"ฮั่นแน่ มึงนี่นะ เอ๊ะหรือว่าที่มึงป่วยมึงแค่สำ....."

"แฟนมึงตื่นแล้ว" เป็นโซ่ที่หันมาเจอฉันแล้วพูดขึ้นทำให้เพื่อนๆของเพลิงที่เหลือหันมาพร้อมกันฉันยิ้มให้ทุกคนอย่างเขินๆเพราะฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจะว่ายังไงที่เห็นฉันอยู่ห้องของเพลิง

"ตื่นแล้วเหรอมานั่งนี่มา" เพลิงเรียกฉันให้ไปนั่งข้างๆเขาซึ่งฉันก็เดินไปหาแล้วนั่งข้างๆเขาตามที่เขาบอกและที่นั่งตรงข้ามของฉันเป็นโซ่ที่กำลังหยิบเบียร์ขึ้นดื่ม เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ยากจะเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่จนกระทั่ง....

"คอเธอโดนอะไรมา" พอโซ่ทักฉันก็รีบเอามือแตะที่คอตัวเองและนึกขึ้นได้ว่ามันคือรอยที่ฉันถูกเพลิงดูดตอนที่อยู่ในห้อง

"กูทำเองมึงมีปัญหาอะไรไอ้โซ่"

"เปล่ากูแค่ถามดู ทำไมกูถามไม่ได้??"

"เออ"

"แต่กูคิดว่ากูมีสิทธิ์ถามนะ ใช่ไหมหนึ่งเธอบอกแฟนเธอไปดิว่าเราเป็นอะไรกัน"

อะไรยังไง เดี๋ยวมาต่อจ้าาาา ความเลวอิเพลิงกำลังจะปรากฏเตรียมคำด่าเอาไว้ให้ดีเด้อออออ