ฟุบ!
ผมค่อยๆ วางร่างกายของมาร์ลินนั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขกหลังจากที่อุ้มเธอขึ้นมาบนเพ้นเฮ้าส์ ก่อนจะคุกเข่านั่งลงถอดรองเท้าส้นสูงของเธอออกอย่างเบามือแล้วเปลี่ยนเป็นสวมรองเท้าในบ้านให้เธอแทน
ผมทำทุกอย่างอย่างเบามือที่สุดราวกับว่ากลัวคนที่นั่งอยู่บนโซฟาจะเจ็บ
เอาจริงๆ เธอไม่ได้เจ็บตัวอะไรหรอกแต่หัวใจไม่แน่อาจจะกำลังบอบช้ำอยู่ก็ได้ ก็ดูสีหน้าที่นิ่งผิดปกติของเธอเอาเถอะครับ
นิ่งจนผมแอบกลัวไปหมดแล้ว มาร์ลินเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนใครที่ผมเคยเจอตรงที่ว่า เธอเป็นคนเด็ดขาดกับคำพูดของตัวเอง ไม่กลัวต่อการตัดสินใจของตัวเอง
ถ้าคิดจะเดินหน้าแล้วคนอย่างเธอก็เหมือนจะพุ่งไปข้างหน้าอย่างเต็มที่
แล้วถ้าเกิดว่าเธอเปิดปากออกมาว่าผมกับเธอจบกันแค่นี้เพราะเรื่องที่เฌอเบลล์พูด คนใจแข็งอย่างเธอคงเดินออกไปจากชีวิตของผมจริงๆ แน่
เฮ้อ~ คิดแล้วก็เครียดว่ะ
“พี่ขอโทษนะที่ทำให้ลินไม่สบายใจแบบนี้ เย็นนี้พี่จะนัดค
