เช้าวันต่อมา...
อ่า ปวดหัวชะมัด! ปวดหัวเหมือนหัวแม่งจะระเบิดออกมาให้แหลกกระจุยให้ได้เลยว่ะ
ทันทีที่รู้สึกตัวมือหนาก็นวดขมับทั้งสองข้างที่ปวดตุบๆ คล้ายจะระเบิดออกมาทันที ก่อนที่สมองจะนึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้เลยรีบใช้มือควานหาสิ่งที่คิดว่าจะอยู่ข้างกายอย่างทุกเช้าในเวลาต่อมา
แต่ใช้มือควานหาเท่าไหร่ก็ไม่แตะไม่สัมผัสคนข้างๆ สักที เขาเลยต้องค่อยๆ ลืมตาที่ยังหนักอึ้งอยู่ตอนนี้แทน ซึ่งทันทีที่เขาลืมตาขึ้นมาสิ่งที่พบเห็นก็ทำให้คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างสงสัยกับภาพความว่างเปล่าข้างกายที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า
เพราะมันไม่มีร่างเล็กที่เขานอนกอดทุกคืนให้เห็น และที่สำคัญนี่มันไม่ใช่ห้องนอนที่เขาไว้ใช้นอนกับมาร์ลินทุกคืนนี่หว่า
พรึบ!
แปลนยัดกายลุกขึ้นจากเตียงมองไปรอบๆ ห้อง สิ่งที่สงสัยก่อนหน้านี้จึงได้คลายความสงสัยออกมา เมื่อเขาจำได้ว่าที่นี่มันคือคอนโดของเขานั่นเอง
ซึ่งไวกว่าความคิดและยังพอจำภาพเมื่อคืนได้รา
