พ่ายรักยัยลูกสาวมาเฟียตัวร้าย

บทที่ 3/2 คนร้ายกาจ

Rrrr

ครืดดดด ครืดดดด

'เมษา'

"ฉันขอตัวไปรับสายเพื่อนก่อนนะคะ เดี๋ยวมา" ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าตอบกลับเฉยๆ มาร์ลินที่เห็นแบบนั้นจึงรีบลุกขึ้นออกจากโซฟาเดินเข้าไปรับสายเพื่อนสนิทให้ห้องน้ำแทน

แอบมองว่าคนด้านนอกไม่ได้มีความสงสัยอะไรในตัวเองจึงรีบปิดประตูห้องน้ำแล้วกดรับสายเพื่อนสนิททันที

"ว่าไงเมษา"

"อย่ามาถามฉันว่าว่าไง แกต่างหากหายไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วเนี่ยเป็นไงบ้าง จัดการหมอนั่นไปถึงไหนแล้ว" ปลายสายเอ่ยถามอย่างร้อนรน อดเป็นห่วงเพื่อนสาวไม่ได้ที่หายไปเกือบครึ่งชั่วโมงโดยที่ไม่ติดต่อกลับมา

"ฉันโอเค ไม่ต้องเป็นห่วงแต่หมอนี้อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย แกกลับไปก่อนเถอะ ส่วนฉันเดี๋ยวเรียกรถกลับไปเอง"

เสียงหวานตอบกลับอย่างใจเย็นและเข้าใจความเป็นห่วงของเพื่อนที่มีให้ตัวเองด้วยจึงตอบกลับไปเช่นนั้น หากให้เพื่อนรอจนงานเสร็จเพื่อนคงได้อกแตกตายเพราะตัวเองแน่

"แกจะบ้าเหรอ ไม่เอา ฉันไม่ปล่อยแกตามลำพังกับหมอนั่นเด็ดขาด"

"แกเชื่อใจฉันเถอะ ฉันเอาหมอนี้อยู่ ฉันจะรีบจัดการให้เสร็จเร็วๆ"

"แต่..."

"เชื่อใจฉันนะเมษา ฉันเอาอยู่จริงๆ"

"เฮ้อ ก็ได้ๆ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็รีบเพ่นหนีออกมาให้ไวเลยนะ"

"อืม ฉันวางสายก่อนนะ" กดวางสายเพื่อนเสร็จ มาร์ลินก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องน้ำ ทว่าเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วมาร์ลินก็แอบชะงักเท้าเล็กน้อยหลังจากที่เห็นชายหนุ่มที่นั่งบนโซฟากำลังจิบไวน์แก้วที่ตัวเองรินให้จวนจะหมดแก้วแล้ว เพราะนั่นแสดงว่างานที่เธอจะทำต่อไปนี้ใกล้จะเสร็จแล้ว

หลังจากที่ฤทธิ์ยาในแก้วไวน์ออกฤทธิ์ทุกอย่างก็จะเข้าแผนของเธอ ชายหน้าหล่อแสนเจ้าเล่ห์นั่นจะรู้สึกร้อนในกายเหมือนโดนแผดเผา จะอยากมีความรู้สึกตะปบเข้าหาเธอ แต่เธอจะไม่ให้เขาได้แตะต้องเนื้อตัวแม้แต่ปลายเล็บ

ใช่ เธอจะปล่อยให้อีกฝ่ายทรมานกับการอยากได้ร่างกายของเธอจนต้องร้องขอชีวิตจากเธอ

"หึ เดี๋ยวนายก็จะได้กลายเป็นหมาของฉัน" รอยยิ้มมุมปากถูกยกยิ้มขึ้นอย่างร้ายกาจด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเหยื่อที่นั่งหน้าหล่ออยู่ที่เดิม

"ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันหายไปรับสายเพื่อนนาน"

"ไม่เป็นไร ผมไม่ได้ซีเรียสอะไร คุณไปคุยโทรศัพท์นานคงจะคอแห้ง ดื่มไวน์ก่อนสิ" คนเจ้าเล่ห์กว่าพยักพเยิดหน้าไปทางแก้วไวน์ที่ตัวเองได้แอบสลับไว้ให้คนที่เพิ่งเดินมานั่งดื่ม

ซึ่งมาร์ลินที่เพิ่งเดินกลับมาก็ไม่ได้เอะใจอะไร จึงหยิบแก้วไวน์ที่ว่าขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว ก่อนจะโชว์แก้วเปล่าให้คนข้างๆ ดู รอยยิ้มบางๆ แต่เจือไปด้วยความเจ้าเล่ห์จึงผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อแต่แทบมองไม่เห็นขึ้นมา

.

.

.

หลายนาทีต่อมา...

หลังจากที่ดื่มไวน์แก้วที่คนตัวสูงได้สลับไว้ มาร์ลินก็เริ่มมีอาการครั่นเนื้อครั่นตัว รู้สึกร้อนในกายขึ้นมาจนเหงื่อเม็ดใสเริ่มผุดขึ้นตามกรอบใบหน้าสวยของเธอ และนั่นก็ทำให้เธอรู้ตัวขึ้นมาทันทีว่าโดนตลบหลังเข้าให้แล้ว ไอ้คนเจ้าเล่ห์ข้างๆ เธอที่นั่งจิบไวน์หน้าตาระรื่นตอนนี้เขาแอบเปลี่ยนแก้วที่เธอได้ใส่ยาไว้แน่ ๆ

บ้าเอ้ย! เสียรู้จนได้

"ไงครับ รู้สึกร้อนแล้วใช่ไหม เหงื่อท่วมหน้าเชียว" แก้วไวน์ในมือถูกวางลงบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้าก่อนจะขยับมือขึ้นไปเช็ดเหงื่อตามกรอบหน้าสวยของมาร์ลินอย่างทะนุถนอมแต่แอบทำให้อีกฝ่ายรู้สึกประหม่าไม่เบา แต่ถึงจะรู้สึกประหม่าแค่ไหนเธอก็ต้องฝืนทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ต้องแสดงออกว่าเธอไม่ได้รู้สึกกลัวกับท่าทางที่ดูโรคจิตนั่นของอีกฝ่ายที่กำลังคืบคลานเข้ามา

เธอต้องใจดีสู้เสือเท่านั้น!

"อยากทำอะไรก็รีบทำเถอะ"

"หึ รีบทำแล้วมันจะไปสนุกอะไร คุณอุตส่าห์วางแผนมาขนาดนี้ รอให้คุณร้องขออยากให้ผมช่วยก่อนสิ"

"ร้ายกาจนักนะ" มาร์ลินกัดฟันกรอดต่อว่าคนข้างๆ ที่ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จนเกือบจะสิงร่างกันอยู่รอมร่อ

"คุณร้ายมาผมก็ร้ายกลับ...ว่าจบร่างหนาก็ผละตัวออกนั่งพิงพนักโซฟาเหมือนเดิมก่อนจะพูดด้วยสีหน้าราบเรียบไม่ทุกข์ร้อนอะไรกลับไปต่อ

"อันที่จริงคุณจะไม่ต้องมาพบจุดจบแบบนี้ก็ได้ถ้าคุณไม่ได้เล่นผิดคนตั้งแต่แรกแต่นี่คุณห้าวใส่ผิดคน ผมเป็นพวกไม่ชอบให้ใครมาข่มขู่ซะด้วยสิ...”

“อีกอย่างคุณมันไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนที่ผมเคยเจอเลย โคตรใจเด็ด ปากกล้า ข่มขู่เก่ง ท้าทายเก่ง ผมเลยรู้สึกสนใจในตัวคุณขึ้นมา ใช่ ตอนนี้ผมโคตรอยากได้คุณมาเป็นของแก้เบื่อเลย" สายตาคมกริบตวัดมองกลับไปที่ใบหน้าสวยอีกครั้ง ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากให้หวั่นใจเล่น

"ฉันจะไม่เป็นของแก้เบื่อให้คุณ ได้กันแค่คืนนี้ หลังจากนั้นจบ...แยกย้ายกันไป"

"หึ คำพูดคำจาคุณมันโคตรใจเด็ดเลย ถ้าแฟนคุณรู้เขาจะรู้สึกยังไงที่คุณยอมนอนกับผมง่ายๆ แบบนี้"

"ฉันโสด ส่วนไอ้คนเฮงซวยพรรค์นั้นมันก็ตายห่าไปจากชีวิตของฉันแล้วด้วย..." มาร์ลินเงียบไปสักพักหลังจากที่พูดประโยคแรกจบไป ก่อนจะนั่งคิดถึงเรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียใจมาหลายสัปดาห์

เธอเกลียดการถูกหักหลังที่สุด เรื่องนี้แฟนเก่าเธอรู้ดีแต่เขาก็ยังเลือกที่จะทำแบบนั้นโดยที่ไม่สนใจว่าหัวใจของเธอจะรู้สึกยังไง ที่ผ่านมาเธอรักและซื่อสัตย์กับเขามาตลอดจนถึงขั้นยอมหมั้นหมายด้วย มาคิดดูแล้วถ้าจะให้ลืมผู้ชายเฮงซวยนั่นไปได้จริงๆ เธอคงต้องทำเรื่องสิ้นคิดสักเรื่องขึ้นมาแล้วละ...

"จะว่าไปมาคิดดูแล้วก็ดีเหมือนกันที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ งั้นคืนนี้คุณก็ช่วยทับรอยไอ้หมอนั่นให้ฉันด้วยเลยละกัน ฉันจะได้ลืมไอ้เฮงซวยนั่นสักที"

"กำลังขอร้องผม?"

"ฟังดูก็รู้ว่าฉันกำลังสั่งคุณอยู่"

"หึ" มุมปากร้ายยกยิ้มขึ้นมาแค่นั้นก่อนจะหันไปยกร่างบางขึ้นมานั่งตัก เผชิญหน้ากันตรงๆ ขณะที่กำลังประสานสายตากัน "อะไรที่ผมไม่เบื่อ ผมจะกัดไม่ปล่อย จำคำนี้ให้ดีละ" สิ้นสุดประโยคบอกเล่า ริมฝีปากหนาก็ฉกจูบริมฝีปากสวยตรงหน้าอย่างเร่าร้อนทันที...